Jesteś w:
Medaliony
Zofia Nałkowska urodziła się 10 listopada 1884 roku w Warszawie. Jej ojciec, Wacław Nałkowski, geograf, socjolog i historyk, szybko wprowadził córkę do kręgów intelektualnych i artystycznych stolicy.
Nałkowska bardzo wcześnie zaczęła swą karierę pisarską i już w 1898 roku w Przeglądzie Tygodniowym ukazał się jej pierwszy utwór poetycki.
W 1901 roku autorka ukończyła prywatną warszawską pensję dla dziewcząt. Ponieważ w zaborze rosyjskim, na terenie którego mieszkała, kobiety nie mogły uczęszczać na uniwersytet, autorka nie zdobyła formalnego wykształcenia. Dbała jednak o swe wykształcenie, wiele czytając oraz korzystając z wykładów prowadzonych przez Latający Uniwersytet.
Mając dwadzieścia lat opublikowała pierwszą powieść – Kobiety. Analizowała w niej kobiecą psychikę, uczucia i erotyzm. W tym samym roku poślubiła L. Rygiera i wyjechała z nim do Krakowa. Po kilku latach para wróciła do Warszawy. W 1922 roku Nałkowska ponownie wyszła za mąż za Jura-Gorzechowskiego, jednak rozstała się z nim już w 1929 roku.
Była członkinią Pen Clubu oraz Związku Literatów Polskich. Od 1933 roku stała się także członkinią Polskiej Akademii Literatury.
W czasie wojny mieszkała w stolicy, a źródłem utrzymania dla niej, jej siostry i matki był prowadzony przez autorkę sklep z tytoniem. Po wyzwoleniu przeniosła się do Karkowa, gdzie uczestniczyła w pracach Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich.
Autorka zmarła w 1954 roku w stolicy. Pochowano ją na warszawskich Powązkach.
Cechy twórczości
Styl autorki jest niepowtarzalny, Nałkowska starał się go kształtować od wczesnych lat młodości. Całe życie pisała również dzienniki, które opublikowano po jej śmierci i które stały się obrazem życia literackiego w dwudziestoleciu międzywojennym, świadectwem inspiracji, z jakich czerpała autorka oraz obrazem przeżyć osobistych.
Wątki autobiograficzne można odnaleźć zwłaszcza we wczesnych powieściach Nałkowskiej. W późniejszej twórczości zdają się już zanikać. Cechą jej wczesnej twórczości zdaje się być również intelektualizm i próba rozumowego wyjaśnienia świata oraz ludzkiej psychiki. Nałkowska w tym okresie zdawała się pozostawać pod wpływem dwu modeli sztuki – jeden pochodził z Europy Zachodniej i opierał się na kryzysie wartości oraz systemów filozoficznych, plasując się w pobliżu nurtów takich jak pesymizm oraz irracjonalizm. Drugi model wywodził się z Polski, kształtował się pod wpływem zaborów, miał charakter realistyczny, podejmował zagadnienia społeczne i polityczne.
Wczesny okres twórczości autorka poświęciła zagadnieniu kobiety, jej roli w społeczeństwie, emocjom i uczuciom. Kobiety te miały rysy postaci młodopolskich – były to często femmes fatales, istoty demoniczne. Korzystając z modernistycznego stylu autorka pisała w bardzo barwnie, z licznymi ozdobnikami, dbała jednak o jasność i przejrzystość narracji, kierując ją w bardzo realistyczny sposób.
Jak zaznaczyła kiedyś sama autorka, cezurą w jej twórczości była pierwsza wojna światowa. Zmieniła ona między innymi pisarski warsztat Nałkowskiej – patetyczność i wzniosłość zastąpił styl bardziej chaotyczny i mniej ozdobny. Uwagę swą skierowała również na badanie ludzkiej osobowości, zachowań, wpływu innych ludzi, działań oraz środowiska. W jej powieściach uwidaczniać zaczął się psychologizm.
Z czasem twórczość autorki zaczął charakteryzować społeczny krytycyzm.
Wszystkie utwory autorki można zaliczyć do grona prozy obyczajowej i psychologicznej.
Inne dzieła
Zofia Nałkowska - biografia
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimZofia Nałkowska urodziła się 10 listopada 1884 roku w Warszawie. Jej ojciec, Wacław Nałkowski, geograf, socjolog i historyk, szybko wprowadził córkę do kręgów intelektualnych i artystycznych stolicy.
Nałkowska bardzo wcześnie zaczęła swą karierę pisarską i już w 1898 roku w Przeglądzie Tygodniowym ukazał się jej pierwszy utwór poetycki.
W 1901 roku autorka ukończyła prywatną warszawską pensję dla dziewcząt. Ponieważ w zaborze rosyjskim, na terenie którego mieszkała, kobiety nie mogły uczęszczać na uniwersytet, autorka nie zdobyła formalnego wykształcenia. Dbała jednak o swe wykształcenie, wiele czytając oraz korzystając z wykładów prowadzonych przez Latający Uniwersytet.
Mając dwadzieścia lat opublikowała pierwszą powieść – Kobiety. Analizowała w niej kobiecą psychikę, uczucia i erotyzm. W tym samym roku poślubiła L. Rygiera i wyjechała z nim do Krakowa. Po kilku latach para wróciła do Warszawy. W 1922 roku Nałkowska ponownie wyszła za mąż za Jura-Gorzechowskiego, jednak rozstała się z nim już w 1929 roku.
Była członkinią Pen Clubu oraz Związku Literatów Polskich. Od 1933 roku stała się także członkinią Polskiej Akademii Literatury.
W czasie wojny mieszkała w stolicy, a źródłem utrzymania dla niej, jej siostry i matki był prowadzony przez autorkę sklep z tytoniem. Po wyzwoleniu przeniosła się do Karkowa, gdzie uczestniczyła w pracach Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich.
Autorka zmarła w 1954 roku w stolicy. Pochowano ją na warszawskich Powązkach.
Cechy twórczości
Styl autorki jest niepowtarzalny, Nałkowska starał się go kształtować od wczesnych lat młodości. Całe życie pisała również dzienniki, które opublikowano po jej śmierci i które stały się obrazem życia literackiego w dwudziestoleciu międzywojennym, świadectwem inspiracji, z jakich czerpała autorka oraz obrazem przeżyć osobistych.
Wątki autobiograficzne można odnaleźć zwłaszcza we wczesnych powieściach Nałkowskiej. W późniejszej twórczości zdają się już zanikać. Cechą jej wczesnej twórczości zdaje się być również intelektualizm i próba rozumowego wyjaśnienia świata oraz ludzkiej psychiki. Nałkowska w tym okresie zdawała się pozostawać pod wpływem dwu modeli sztuki – jeden pochodził z Europy Zachodniej i opierał się na kryzysie wartości oraz systemów filozoficznych, plasując się w pobliżu nurtów takich jak pesymizm oraz irracjonalizm. Drugi model wywodził się z Polski, kształtował się pod wpływem zaborów, miał charakter realistyczny, podejmował zagadnienia społeczne i polityczne.
Wczesny okres twórczości autorka poświęciła zagadnieniu kobiety, jej roli w społeczeństwie, emocjom i uczuciom. Kobiety te miały rysy postaci młodopolskich – były to często femmes fatales, istoty demoniczne. Korzystając z modernistycznego stylu autorka pisała w bardzo barwnie, z licznymi ozdobnikami, dbała jednak o jasność i przejrzystość narracji, kierując ją w bardzo realistyczny sposób.
Jak zaznaczyła kiedyś sama autorka, cezurą w jej twórczości była pierwsza wojna światowa. Zmieniła ona między innymi pisarski warsztat Nałkowskiej – patetyczność i wzniosłość zastąpił styl bardziej chaotyczny i mniej ozdobny. Uwagę swą skierowała również na badanie ludzkiej osobowości, zachowań, wpływu innych ludzi, działań oraz środowiska. W jej powieściach uwidaczniać zaczął się psychologizm.
Psychologizm -Przemiany, jakie zaszły w twórczości Nałkowskiej, były częścią przemian, jakie zachodziły w całej polskiej prozie. Obok innego języka, obejmowały również opisywanie powszechności i normalności, zachwyt „autentycznością” życia.
tendencja do pokazywania bohaterów literackich przez pryzmat ich zachowań, psychiki.
Z czasem twórczość autorki zaczął charakteryzować społeczny krytycyzm.
Wszystkie utwory autorki można zaliczyć do grona prozy obyczajowej i psychologicznej.
Inne dzieła
- Kobiety
- Charaktery
- Romans Teresy Hennert
- Granica (1932)
- Dom kobiet
- Niecierpliwi
- Medaliony (1946)
- Węzły życia
- Dzienniki