Jesteś w:
Motyw buntu
• Georg Byron, „Giaur” – główna postać jest typowym bohaterem byronicznym – buntuje się przeciwko panującej rzeczywistości, samotnie walczy o prawo do indywidualizmu. Nie znamy jego imienia i nazwiska, pochodzenia ani losów życia. Bunt jak wiadomo nie bierze się z niczego. Tak jest także w przypadku Giaura. Zakochany z wzajemnością w tureckiej brance Leili, jednej z żon baszy Hassana, przeżywa wiele dni „obfitych w rozkosz”. Gdy Hassan dowiaduje się o zdradzie swojej kochanki, rozkazuje tureckim obyczajem utopić ją w morzu w zawiązanym worku. Od tego momentu jego życie zmienia się, pała on jedynie chęcią zemsty na Hassanie i dokonuje tego. Wypowiada walkę niesprawiedliwości i panującej krzywdzie. Bohater świadomie wybiera drogę samotności, izolacji i cierpienia, gdyż uważa, że tylko jednostki słabe się poddają. Przestaje wierzyć w cokolwiek, odrzuca religię, buntując się tym samym przeciw Bogu.
• Adam Mickiewicz, „Oda do młodości” - wieszcz nawołuje do burzenia starych, skostniałych form rzeczywistości, buntuje się przeciw klasykom, ich „szkiełku i oku”. Podmiot liryczny w imię wartości wspólnoty młodych występuje przeciw racjonalizmowi mędrców, egoizmowi i lękowi starców, bowiem podstawą konstrukcji wiersza jest kontrast pomiędzy światem młodych i starych: „Bez serc, bez ducha to szkieletów ludy” – tak mówi o przedstawicielach świata starych. W ich kontekście pojawia się obraz starca z pokrytym zmarszczkami czołem, który pochylony już wiekiem. „Oda do młodości” jest więc wyrazem buntu nie tylko młodego poety, ale i młodego romantyka.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 -
Motyw buntu w literaturze
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• Georg Byron, „Giaur” – główna postać jest typowym bohaterem byronicznym – buntuje się przeciwko panującej rzeczywistości, samotnie walczy o prawo do indywidualizmu. Nie znamy jego imienia i nazwiska, pochodzenia ani losów życia. Bunt jak wiadomo nie bierze się z niczego. Tak jest także w przypadku Giaura. Zakochany z wzajemnością w tureckiej brance Leili, jednej z żon baszy Hassana, przeżywa wiele dni „obfitych w rozkosz”. Gdy Hassan dowiaduje się o zdradzie swojej kochanki, rozkazuje tureckim obyczajem utopić ją w morzu w zawiązanym worku. Od tego momentu jego życie zmienia się, pała on jedynie chęcią zemsty na Hassanie i dokonuje tego. Wypowiada walkę niesprawiedliwości i panującej krzywdzie. Bohater świadomie wybiera drogę samotności, izolacji i cierpienia, gdyż uważa, że tylko jednostki słabe się poddają. Przestaje wierzyć w cokolwiek, odrzuca religię, buntując się tym samym przeciw Bogu.
• Adam Mickiewicz, „Oda do młodości” - wieszcz nawołuje do burzenia starych, skostniałych form rzeczywistości, buntuje się przeciw klasykom, ich „szkiełku i oku”. Podmiot liryczny w imię wartości wspólnoty młodych występuje przeciw racjonalizmowi mędrców, egoizmowi i lękowi starców, bowiem podstawą konstrukcji wiersza jest kontrast pomiędzy światem młodych i starych: „Bez serc, bez ducha to szkieletów ludy” – tak mówi o przedstawicielach świata starych. W ich kontekście pojawia się obraz starca z pokrytym zmarszczkami czołem, który pochylony już wiekiem. „Oda do młodości” jest więc wyrazem buntu nie tylko młodego poety, ale i młodego romantyka.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 -
| Dowiedz się więcej | |