Motyw cierpienia w literaturze

Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim

• Albert Camus, „Dżuma” - powieść posiada uniwersalne przesłanie, mówiące o rozpiętości ludzkiego bólu. Dosłowne odczytanie utworu przedstawia reakcję ludzi na epidemię dżumy. Metaforyczne znaczenie powieści ukazuje natomiast bezsilność człowieka wobec nieustannej walki z potęgą zła oraz wobec samej egzystencji człowieka. Epidemia dżumy w algierskim mieście Oranie jest źródłem cierpień fizycznych i psychicznych. Opis natury, która została tutaj pozbawiona swej „duszy” oraz reakcji mieszkańców stanowi odzwierciedlenie doświadczeń cierpienia w obliczu zagłady. Po ogłoszeniu stanu dżumy i zamknięciu bram miasta głównym źródłem cierpienia stała się świadomość rozłąki z bliskimi i poczucie odrębności oraz wygnania. Mieszkańcy czuli się ludźmi uwięzionymi we własnym rodzinnym mieście. Niesprawiedliwe cierpienie, które niespodziewanie ogarnęło wszystkich mieszkańców, łączyło ich w bólu. Epidemia przynosiła także zarażonym męki fizyczne, różne w zależności od rodzaju dżumy. Wyjątkowo przygnębiającym miejscem jest cmentarz, gdzie ceremonie pogrzebowe cechował pośpiech, wzbudzając negatywne myśli, wiążące się z masowymi egzekucjami i brakiem szacunku dla ludzkiego ciała. Spośród wielu bolesnych dramatów przedstawionych w powieści, najbardziej tragicznym wydaje się okrutna śmierć dziecka sędziego Othona. To niezawinione cierpienie małego chłopca wstrząsnęło wszystkimi świadkami. Camus pokazuje, iż egzystencja ludzka jest nieustannym doświadczaniem lęku i zagrożenia. Mieszkańcy Oranu w obliczu dżumy byli zdani wyłącznie na samych siebie, żyli w nieustannym poczuciu strachu, nie odnajdując usprawiedliwienia dla zadawanego im przez los cierpienia.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 - - 17 - - 18 -

Dowiedz się więcej