Motyw cierpienia w literaturze

Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim

• Zygmunt Krasiński, „Nie-Boska komedia” - w utworze zostało ukazane, obok innych, egzystencjalne ujęcie cierpienia. Główny bohater – hrabia Henryk jest romantycznym poetą żyjącym w świecie marzeń i wyobraźni, w nierealnym świecie poezji i dramatu, który sam układa. Prowadzi go to do konfliktów z rzeczywistością. Próbuje odszukać dla siebie jakieś miejsce, ale nie może znaleźć wspólnego języka ani ze „starym” ani z „nowym” światem. Cierpi, ponieważ nie potrafi wyplątać się z konfliktu między romantycznym modelem poety, a codziennymi ludzkimi obowiązkami. Ta problematyka wiąże w całość wszystkie części dramatu, ukazuje bohatera ogarniętego egzystencjalnym cierpieniem. Cierpienie w „Nie - Boskiej komedii” polega przede wszystkim na samotności głównego bohatera, który – odizolowany od rzeczywistości przez stworzenie własnego świata poezji – nie potrafi się porozumieć z innymi.

• Eliza Orzeszkowa, „Gloria victis” - utwór stanowi hołd dla pokonanych w ciężkich walkach powstańców, hołd dla zwyciężonych, nie dla zwycięzców. Cierpienie uwznioślonych w utworze powstańców jest oczywiste; najpierw cierpieli z powodu niewoli – nie potrafili się z nią pogodzić, następnie cierpieli w czasie walk, nie tylko fizycznie, widząc klęskę powstania podupadali także na duchu. Patriotyzm, bohaterstwo, zdolność do poświęceń, które cechują walczących sprawiają, że ich heroiczna ofiara stała się jeszcze bardziej tragiczna. Bezinteresowne cierpienie powstańców, którzy oddawali życie na polu walki jest darem złożonym dla ojczyzny, jedynym, jaki mogli jej ofiarować.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 - - 17 - - 18 -

Dowiedz się więcej