Jesteś w:
Motyw przemiany
• Mitologia - w mitach greckich przemieniać mogli się bogowie olimpijscy. Przykładem może być Dafne, która - uciekając przed Apollem - zmieniła się w drzewo laurowe. Zmiana w zwierzę czy roślinę często była karą dla śmiertelników. Stało się tak w przypadku Akteona, którego rozzłoszczona Artemida przeobraziła w jelenia.
• „Metamorfozy”, Owidiusz - starożytny poeta rzymski, żyjący na przełomie er, stworzył, poetycką, pisaną heksametrem, panoramę mitów i legend, złożoną z piętnastu ksiąg. Z rozmachem opowiada ponad dwieście pięćdziesiąt mitów greckich i rzymskich, podporządkowanych zasadzie przemiany, gdzie ludzie cudownie zamieniali się w różne zwierzęta, głazy, rośliny czy ciała niebieskie. Obejmują one okres od powstania świata, aż do czasów poecie współczesnych. Metamorfozy te są zwykle interpretowane jaka nałożona przez bogów kara za występki. W utworze tym widziano niezwykły obraz świata i ludzkiej egzystencji, które ulegają ciągłym zmianom.
• „Metamorfozy”, albo „Złoty osioł” Apulejusz - autor koncentruje opowieść na jednym bohaterze, Lucjuszu z Koryntu, który przez pomyłkę zostaje zamieniony w osła.
• Biblia - przemiana oznaczała często nową rolę nadaną człowiekowi przez Boga, nawrócenie czy odkrycie powołania. Abram, po zawarciu przymierza z Bogiem, zmienił imię na Abraham - „ojciec wielu”. Bolesną przemianę przeszedł Hiob, który z majętnego człowieka zmienił się w schorowanego biedaka. W jego przypadku przemiana była próbą wiary. Metamorfoza często występuje również w Nowym Testamencie. Przykładem może być przemienienie wody w wino w Kanie Galilejskiej. Ogromne znaczenie dla chrześcijan ma także przemiana chleba w ciało i wina w krew Chrystusa. W przypowieści o synu marnotrawnym czytamy o utracjuszu wracającym do ojca. Młodszy z synów prosi ojca, o wydanie mu części majątku, która mu przypada, po czym wyrusza w dalekie strony. Tam jednak trwoni swój majątek, żyjąc rozrzutnie. Kiedy z darowizny ojca nic nie zostało, a jego żołądek jest pusty, postanawia wrócić i ze skruchą prosić o przebaczenie. Ku jego zdziwieniu, ojciec nie każe go, lecz cieszy się z jego przybycia, organizując radosne przyjęcie. Początkowo młodszym synem kieruje chęć poznania nowej przygody i rozpoczęcie samotnego, swobodnego życia. Zawarta jest w nim także szczypta egoizmu, odchodzi, nie troszcząc się o dalsze losy swojego rodzica. Do wewnętrznej przemiany doprowadza go sytuacja, w jakiej się znalazł. Brak pieniędzy, głód i strach przed dalszą niedolą sprawiają, że dostrzega on swój błąd, sposób i odczuwa skruchę. Syn marnotrawny przechodzi tutaj przemianę, pod wpływem ciężkiej próby zaczął widzieć siebie i swoje czyny w całej prawdzie, wypełniła go pokora, dzięki czemu przyznał się do własnego grzechu. Na przykładzie biblijnej historii Szawła / Pawła - widać, że wewnętrznej przemianie towarzyszyć może symboliczna „przemiana zewnętrzna” - w tym przypadku zmiana imienia.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 -
Motyw przemiany w literaturze
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• Mitologia - w mitach greckich przemieniać mogli się bogowie olimpijscy. Przykładem może być Dafne, która - uciekając przed Apollem - zmieniła się w drzewo laurowe. Zmiana w zwierzę czy roślinę często była karą dla śmiertelników. Stało się tak w przypadku Akteona, którego rozzłoszczona Artemida przeobraziła w jelenia.
• „Metamorfozy”, Owidiusz - starożytny poeta rzymski, żyjący na przełomie er, stworzył, poetycką, pisaną heksametrem, panoramę mitów i legend, złożoną z piętnastu ksiąg. Z rozmachem opowiada ponad dwieście pięćdziesiąt mitów greckich i rzymskich, podporządkowanych zasadzie przemiany, gdzie ludzie cudownie zamieniali się w różne zwierzęta, głazy, rośliny czy ciała niebieskie. Obejmują one okres od powstania świata, aż do czasów poecie współczesnych. Metamorfozy te są zwykle interpretowane jaka nałożona przez bogów kara za występki. W utworze tym widziano niezwykły obraz świata i ludzkiej egzystencji, które ulegają ciągłym zmianom.
• „Metamorfozy”, albo „Złoty osioł” Apulejusz - autor koncentruje opowieść na jednym bohaterze, Lucjuszu z Koryntu, który przez pomyłkę zostaje zamieniony w osła.
• Biblia - przemiana oznaczała często nową rolę nadaną człowiekowi przez Boga, nawrócenie czy odkrycie powołania. Abram, po zawarciu przymierza z Bogiem, zmienił imię na Abraham - „ojciec wielu”. Bolesną przemianę przeszedł Hiob, który z majętnego człowieka zmienił się w schorowanego biedaka. W jego przypadku przemiana była próbą wiary. Metamorfoza często występuje również w Nowym Testamencie. Przykładem może być przemienienie wody w wino w Kanie Galilejskiej. Ogromne znaczenie dla chrześcijan ma także przemiana chleba w ciało i wina w krew Chrystusa. W przypowieści o synu marnotrawnym czytamy o utracjuszu wracającym do ojca. Młodszy z synów prosi ojca, o wydanie mu części majątku, która mu przypada, po czym wyrusza w dalekie strony. Tam jednak trwoni swój majątek, żyjąc rozrzutnie. Kiedy z darowizny ojca nic nie zostało, a jego żołądek jest pusty, postanawia wrócić i ze skruchą prosić o przebaczenie. Ku jego zdziwieniu, ojciec nie każe go, lecz cieszy się z jego przybycia, organizując radosne przyjęcie. Początkowo młodszym synem kieruje chęć poznania nowej przygody i rozpoczęcie samotnego, swobodnego życia. Zawarta jest w nim także szczypta egoizmu, odchodzi, nie troszcząc się o dalsze losy swojego rodzica. Do wewnętrznej przemiany doprowadza go sytuacja, w jakiej się znalazł. Brak pieniędzy, głód i strach przed dalszą niedolą sprawiają, że dostrzega on swój błąd, sposób i odczuwa skruchę. Syn marnotrawny przechodzi tutaj przemianę, pod wpływem ciężkiej próby zaczął widzieć siebie i swoje czyny w całej prawdzie, wypełniła go pokora, dzięki czemu przyznał się do własnego grzechu. Na przykładzie biblijnej historii Szawła / Pawła - widać, że wewnętrznej przemianie towarzyszyć może symboliczna „przemiana zewnętrzna” - w tym przypadku zmiana imienia.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 -
| Dowiedz się więcej | |