Motyw samotności w literaturze

Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim

• „Moja Piosnka II”, Cyprian Kamil Norwid - poeta świadomie wybrał samotność, poprzez skazanie się na życie emigranta. Tęsknota za rodzinnym krajem i pobyt na obcej ziemi uświadomiły mu, że jest samotnym pielgrzymem. Nostalgia i wielki smutek, który przeżywa, powodują bezsilność jednostki. Jest zagubiony w otaczającym go świecie, w którym stale przeplatają się fałsz i obłuda. Nieszczęśliwy z aktualnego położenia, pogrąża się we wspomnieniach z lat dzieciństwa. Bohater idealizując ukochaną ojczyznę, stara się zmienić swoje negatywne odczucia, by się nie zatracić i nie popaść w skrajny stan bezradności. Świadom, że jego samotność nacechowana jest doświadczeniem, nie jest w stanie zmienić swoich emocji dopóki nie postanie na ojczystej ziemi.

• „Lalka”, Bolesław Prus - główny bohater - Wokulski nie chciał żyć w samotności. Zakochany romantyczną miłością w Izabeli uczynił wszystko by zdobyć jej względy. To jednak nie wystarczyło i ostatecznie zrozumiał, że kapryśna panna nigdy nie odwzajemni jego uczuć. Kupiec nie potrafił związać się z kobietą, której nie kochał. Miał świadomość beznadziejności swej sytuacji, gdyż zdawał sobie sprawę, że nie pokocha nigdy innej kobiety i nie zdoła zapomnieć o Izabeli. Wokulski, choć otoczony licznym towarzystwem, nie miał wielu przyjaciół. Większość osób ceniła jego osobę wyłącznie dlatego, że miał dużo pieniędzy. Stanisław był w rzeczywistości nieszczęśliwym, samotnym człowiekiem, który nie chciał się zwierzać nawet wieloletniemu znajomemu, a być może jedynemu przyjacielowi, Ignacemu Rzeckiemu.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 -

Dowiedz się więcej