Jesteś w:
Motyw samotności
• „Antygona”, Sofokles - tytułowa bohaterka tragedii Sofoklesa boryka się z problemem wyobcowania. Antygona jest osamotniona w swoim działaniu, nikt nie podziela jej poglądów, ani jej nie pomaga. Kiedy bohaterka prosi o pomoc swoją siostrę Ismenę, spotyka się z odmową. Nie poddaje się i samotnie podejmuje działanie. Jest osobą zdeterminowaną i nie odczuwa strachu wobec konsekwencji swojego działania. Bohaterka nie wyrzekła się swoich ideałów, nawet w obliczu śmierci. Samotnie musiała znosić strach i cierpienie. Do końca była jednak przekonana o słuszności swojego wyboru.
• „Treny”, Jan Kochanowski - dramat osieroconego ojca ujęty został w cyklu XIX trenów, które w artystyczny sposób ukazują uczucia i pustkę Kochanowskiego. „Treny” stanowią pamiętnik cierpień Jana Kochanowskiego. Tren VIII Stanowi monolog skierowany do zmarłej. Rozpoczyna się od apostrofy do Urszulki - „Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim. Moja droga Urszulo, tym zniknieniem swoim..” Oddana jest atmosfera czarnoleskiego domu, w którym panują pustki. Strata rodziców obrana jest w słowa „pełno nas, a jakoby nie było..” W kolejnych trenach Kochanowski wypowiada się już nie tylko jak bolejący i cierpiący ojciec, ale też jako filozof i myśliciel, który zwątpił w renesansowe idee.
• „Cierpienia młodego Wertera”, Johann Wolfgang Goethe - Werter to człowiek samotny z wielu przyczyn, jednak najczęściej on sam te przyczyny prowokuje. Pragnie dokładnie tego, czego dostać nie może, zakochuje się w kobietach, które są niedostępne. Próbuje dostać się do grup społecznych, do których nie ma prawa wstępu. Pozostaje w mieście, gdzie jest nieznany. Zdaje się, że sam szuka bólu i w dziwny sposób upaja się swoją sytuacją. Młody chłopak z jednej strony garnie się do ludzi - zauważmy, że jest lubiany. Ma przyjaciół, a kobieta, którą tak kocha również jest nim w pewien sposób zauroczona. Możliwość obcowania z naturą zapewnia mu upragniony spokój: „Samotność jest dla serca mego rozkosznym balsamem w tej rajskiej okolicy, a młoda pora roku ogrzewa w całej pełni moje odrętwiałe serce.... Jestem samotny i cieszę się z mego życia w tej okolicy stworzonej dla dusz takich jak moja”. Opisując w listach do przyjaciela swoje doznania, kreśli portret człowieka samotnego, który odczuwa narastająca pustkę i niechęć do życia. Przechodzi od pięknej, szczęśliwej miłości, zgubnej namiętności do obłąkania i ucieczki. Samotność wyzwala w nim potrzebę zgłębienia sensu istnienia. W wyniku swych refleksji dochodzi do wniosku, że świat ogranicza i niszczy jego indywidualność oraz skazuje na samotność. Pozbawiony chęci do życia popełnia samobójstwo uwalniając się od udręk.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 -
Motyw samotności w literaturze
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Antygona”, Sofokles - tytułowa bohaterka tragedii Sofoklesa boryka się z problemem wyobcowania. Antygona jest osamotniona w swoim działaniu, nikt nie podziela jej poglądów, ani jej nie pomaga. Kiedy bohaterka prosi o pomoc swoją siostrę Ismenę, spotyka się z odmową. Nie poddaje się i samotnie podejmuje działanie. Jest osobą zdeterminowaną i nie odczuwa strachu wobec konsekwencji swojego działania. Bohaterka nie wyrzekła się swoich ideałów, nawet w obliczu śmierci. Samotnie musiała znosić strach i cierpienie. Do końca była jednak przekonana o słuszności swojego wyboru.
• „Treny”, Jan Kochanowski - dramat osieroconego ojca ujęty został w cyklu XIX trenów, które w artystyczny sposób ukazują uczucia i pustkę Kochanowskiego. „Treny” stanowią pamiętnik cierpień Jana Kochanowskiego. Tren VIII Stanowi monolog skierowany do zmarłej. Rozpoczyna się od apostrofy do Urszulki - „Wielkieś mi uczyniła pustki w domu moim. Moja droga Urszulo, tym zniknieniem swoim..” Oddana jest atmosfera czarnoleskiego domu, w którym panują pustki. Strata rodziców obrana jest w słowa „pełno nas, a jakoby nie było..” W kolejnych trenach Kochanowski wypowiada się już nie tylko jak bolejący i cierpiący ojciec, ale też jako filozof i myśliciel, który zwątpił w renesansowe idee.
• „Cierpienia młodego Wertera”, Johann Wolfgang Goethe - Werter to człowiek samotny z wielu przyczyn, jednak najczęściej on sam te przyczyny prowokuje. Pragnie dokładnie tego, czego dostać nie może, zakochuje się w kobietach, które są niedostępne. Próbuje dostać się do grup społecznych, do których nie ma prawa wstępu. Pozostaje w mieście, gdzie jest nieznany. Zdaje się, że sam szuka bólu i w dziwny sposób upaja się swoją sytuacją. Młody chłopak z jednej strony garnie się do ludzi - zauważmy, że jest lubiany. Ma przyjaciół, a kobieta, którą tak kocha również jest nim w pewien sposób zauroczona. Możliwość obcowania z naturą zapewnia mu upragniony spokój: „Samotność jest dla serca mego rozkosznym balsamem w tej rajskiej okolicy, a młoda pora roku ogrzewa w całej pełni moje odrętwiałe serce.... Jestem samotny i cieszę się z mego życia w tej okolicy stworzonej dla dusz takich jak moja”. Opisując w listach do przyjaciela swoje doznania, kreśli portret człowieka samotnego, który odczuwa narastająca pustkę i niechęć do życia. Przechodzi od pięknej, szczęśliwej miłości, zgubnej namiętności do obłąkania i ucieczki. Samotność wyzwala w nim potrzebę zgłębienia sensu istnienia. W wyniku swych refleksji dochodzi do wniosku, że świat ogranicza i niszczy jego indywidualność oraz skazuje na samotność. Pozbawiony chęci do życia popełnia samobójstwo uwalniając się od udręk.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 -
| Dowiedz się więcej | |