Jesteś w:
Monachomachia
Według Słownika terminów literackich jest to utwór epicki, będący parodią rycerskiego eposu. W tym celu autor używa podniosłego, bardzo patetycznego stylu i stosuje go do opisania błahych i codziennych problemów.
Gatunek ten ukształtował się w literaturze starożytnej Grecji – pierwszy utwór z tego gatunku powstał w V w. przed Ch. i zatytułowany został Batrachomimachia – czyli wojna żab z myszami. Jest to wyraźna aluzja do konwencji eposu homeryckiego.
W Monachomachii trywialny spór mnichów opisany jest przy pomocy takich środków stylistycznych jak inwokacja, porównanie homeryckie, personifikacja, oktawy stroficzne.
Celem poematów heroikomicznych jest ukazanie opisywanej sytuacji czy wydarzenia w sposób satyryczny, co ma jednak swój wydźwięk dydaktyczny.
Rozkwit tego gatunku przypada na XVI – XVII w, kiedy to zaczęli go uprawiać m.in. Tarsoni (Porwane wiadro), Woltaire (Dziewica orleańska), Pope, Jasiński, Kajetan Węgierski.
Cechy gatunkowe –
Poezja epicka;
Parodia eposu rycerskiego i bohaterskiego;
Oparty na sprzeczności patosu narracji i prostoty i trywialności tematyki;
Konflikt wysokiej formy i niskiej treści stanowi źródło komizmu;
Ironiczne uwznioślenie stylu.
Poemat heroikomiczny
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWedług Słownika terminów literackich jest to utwór epicki, będący parodią rycerskiego eposu. W tym celu autor używa podniosłego, bardzo patetycznego stylu i stosuje go do opisania błahych i codziennych problemów.
Gatunek ten ukształtował się w literaturze starożytnej Grecji – pierwszy utwór z tego gatunku powstał w V w. przed Ch. i zatytułowany został Batrachomimachia – czyli wojna żab z myszami. Jest to wyraźna aluzja do konwencji eposu homeryckiego.
W Monachomachii trywialny spór mnichów opisany jest przy pomocy takich środków stylistycznych jak inwokacja, porównanie homeryckie, personifikacja, oktawy stroficzne.
Celem poematów heroikomicznych jest ukazanie opisywanej sytuacji czy wydarzenia w sposób satyryczny, co ma jednak swój wydźwięk dydaktyczny.
Rozkwit tego gatunku przypada na XVI – XVII w, kiedy to zaczęli go uprawiać m.in. Tarsoni (Porwane wiadro), Woltaire (Dziewica orleańska), Pope, Jasiński, Kajetan Węgierski.
Cechy gatunkowe –
Poezja epicka;
Parodia eposu rycerskiego i bohaterskiego;
Oparty na sprzeczności patosu narracji i prostoty i trywialności tematyki;
Konflikt wysokiej formy i niskiej treści stanowi źródło komizmu;
Ironiczne uwznioślenie stylu.
| Dowiedz się więcej | |