Jesteś w:
Hamlet
Zbrodnia, czyli morderstwo duńskiego króla przez jego brata, Klaudiusza, ze współudziałem żony króla, kochanki Klaudiusza, staje się głównym motywem dramatu. Kolejne wydarzenia wynikają z tego morderstwa. Królewicz odkrywa, iż świat, w którym żyje, kieruje się żądzą władzy, chciwością, a nie prawdą czy uczciwością. Uczta przygotowana na pogrzeb króla staje się ucztą weselną – Gertruda, matka Hamleta, poślubia mordercę swojego męża. Wydarzenie to weryfikuje wszystkie wartości, które wpajała królewiczowi matka – nie są one autentyczne, o ile się nimi nie żyje, a Gertruda nimi nie żyła.
Zbrodnia i udział w niej matki wpływają także na życie uczuciowe Hamleta. Przez pryzmat zachowania Gertrudy i jej zdrady Hamlet patrzy na Ofelię i ją ocenia – sądzi, iż każda kobieta myśli tylko o własnej wygodzie i swoich dobrach. Rozczarowanie wobec matki burzy idealny obraz miłości, który dotąd posiadał i sprawia, że Hamlet po prostu przestaje wierzyć w miłość.
Hamlet stara się precyzyjnie dociec prawdy i przełamać zło, które wyrządził występek stryja i matki. Pomaga mu w tym duch - zmarły ojciec, który nawet zza grobu staje obok syna. Obłęd, który królewicz zaczyna symulować, daje mu choć chwilowe poczucie bezpieczeństwa i pozwala dokładniej zastanowić się nad okolicznościami morderstwa. W ten sposób odgradza się od świata i jego podłości. Szekspir stosuje tutaj zabieg teatru w teatrze – Hamlet zakłada maskę i gra chorego psychicznie, zagubionego w czasie i przestrzeni.
Książe w sposób zaplanowany, dokładnie i z precyzją, prowokuje stryja do wyznań, które go wydadzą i ujawnią prawdę. Matka, pod wpływem wyrzutów sumienia, sama w końcu przyznaje się do morderstwa. Sztuka, którą przygotował dla Klaudiusza Hamlet, staje się przyczynkiem do dalszych wydarzeń. Stryj dochodzi do wniosku, ze postąpił źle, ale jednocześnie nie potrafi zrezygnować z tego, co już posiada. Ma świadomość swojego czynu, wie również, iż Hamlet odkrył jego mroczną tajemnicę, czuje się zagrożony i stąd jego plany zabicia także i księcia. Hamlet nie daje jednak za wygraną i stara się jeszcze bardziej pogłębić klęskę psychiczną stryja, doprowadza go nawet do wyrzutów sumienia. Król brnie powoli w zło, które niejako uwolnił, nie umie nad nim zapanować, a jedna zbrodnia pociąga za sobą kolejne.
W końcowej scenie giną wszyscy – Hamlet, Poloniusz, Gertruda, Ofelia, Klaudiusz, Gildenstern, Rozenkranc. Misję ujawnienia prawdy do samego końca przejął Horacy, a królem w pogrążonej chaosie Danii zostaje młody Fortynbras.
Zbrodnia w Hamlecie i jej konsekwencje
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimZbrodnia, czyli morderstwo duńskiego króla przez jego brata, Klaudiusza, ze współudziałem żony króla, kochanki Klaudiusza, staje się głównym motywem dramatu. Kolejne wydarzenia wynikają z tego morderstwa. Królewicz odkrywa, iż świat, w którym żyje, kieruje się żądzą władzy, chciwością, a nie prawdą czy uczciwością. Uczta przygotowana na pogrzeb króla staje się ucztą weselną – Gertruda, matka Hamleta, poślubia mordercę swojego męża. Wydarzenie to weryfikuje wszystkie wartości, które wpajała królewiczowi matka – nie są one autentyczne, o ile się nimi nie żyje, a Gertruda nimi nie żyła.
Zbrodnia i udział w niej matki wpływają także na życie uczuciowe Hamleta. Przez pryzmat zachowania Gertrudy i jej zdrady Hamlet patrzy na Ofelię i ją ocenia – sądzi, iż każda kobieta myśli tylko o własnej wygodzie i swoich dobrach. Rozczarowanie wobec matki burzy idealny obraz miłości, który dotąd posiadał i sprawia, że Hamlet po prostu przestaje wierzyć w miłość.
Hamlet stara się precyzyjnie dociec prawdy i przełamać zło, które wyrządził występek stryja i matki. Pomaga mu w tym duch - zmarły ojciec, który nawet zza grobu staje obok syna. Obłęd, który królewicz zaczyna symulować, daje mu choć chwilowe poczucie bezpieczeństwa i pozwala dokładniej zastanowić się nad okolicznościami morderstwa. W ten sposób odgradza się od świata i jego podłości. Szekspir stosuje tutaj zabieg teatru w teatrze – Hamlet zakłada maskę i gra chorego psychicznie, zagubionego w czasie i przestrzeni.
Książe w sposób zaplanowany, dokładnie i z precyzją, prowokuje stryja do wyznań, które go wydadzą i ujawnią prawdę. Matka, pod wpływem wyrzutów sumienia, sama w końcu przyznaje się do morderstwa. Sztuka, którą przygotował dla Klaudiusza Hamlet, staje się przyczynkiem do dalszych wydarzeń. Stryj dochodzi do wniosku, ze postąpił źle, ale jednocześnie nie potrafi zrezygnować z tego, co już posiada. Ma świadomość swojego czynu, wie również, iż Hamlet odkrył jego mroczną tajemnicę, czuje się zagrożony i stąd jego plany zabicia także i księcia. Hamlet nie daje jednak za wygraną i stara się jeszcze bardziej pogłębić klęskę psychiczną stryja, doprowadza go nawet do wyrzutów sumienia. Król brnie powoli w zło, które niejako uwolnił, nie umie nad nim zapanować, a jedna zbrodnia pociąga za sobą kolejne.
W końcowej scenie giną wszyscy – Hamlet, Poloniusz, Gertruda, Ofelia, Klaudiusz, Gildenstern, Rozenkranc. Misję ujawnienia prawdy do samego końca przejął Horacy, a królem w pogrążonej chaosie Danii zostaje młody Fortynbras.
| Dowiedz się więcej | |