Jesteś w:
Mistrz i Małgorzata
Poncjusz Piłat, piaty procurator Judei, pojawia się w powieści za sprawą opowiadania Wolanda, a następnie o jego losach dowiadujemy się z fragmentów powieści mistrza. Bohater zmuszony jest do wyboru pomiędzy sprawiedliwością, a zachowaniem osobistych przywilejów.
Poncjusza Piłata poznajemy, gdy ma wydać skazujący wyrok na oskarżonego o podburzanie ludu do buntu i obrazę cesarskiego majestatu Jeszuę Ha – Nocri. Piąty procurator Judei nie znajduje jednak w nim winy. Nie może jednak sprzeciwić się woli Sanhedrynu, który pragnie by z czwórki oskarżonych uwolnić Bar-Rabbana. Trzykrotnie zadaje pytanie tłumowi zgromadzonemu przed jego siedzibą, jednak ludzie postanawiają uwolnić złoczyńcę, a nie niewinnego filozofa.
Wydając wyrok Piłat cierpi wewnętrzne rozterki. Pisarz z Pisma Świętego zaczerpnął gest umycia rąk, symbolicznego zrzucenia z siebie odpowiedzialności i dręczących wyrzutów sumienia. Procurator to przedstawiciel panującej władzy, niepozbawiony jednak wrażliwości. Nie potrafi jednak aktywnie sprzeciwić się przed straceniem niewinnego człowieka. Po wykonaniu egzekucji dręczą go wyrzuty sumienia. Próbuje naprawić swą winę i nakazuje zabicie Judy z Kiriatu, który dla pieniędzy wydał Jeszuę.
Największą wadą Poncjusza Piłata jest tchórzostwo – przedstawione jako najgorsze zło. Powoduje ono, że Piłat dusi w sobie moralne odruchy, nakaz sprawiedliwości, prawdy, uczciwości i miłosierdzia. W obawie przed utratą łaski cesarza i gniewem tłumu hegemon pozostaje bierny. Za taką postawę zostaje skazany na wieczną samotność, z której uwalnia go dopiero po dwóch tysiącach lat mistrz.
Historia Poncjusza Piłata w „Mistrzu i Małgorzacie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPoncjusz Piłat, piaty procurator Judei, pojawia się w powieści za sprawą opowiadania Wolanda, a następnie o jego losach dowiadujemy się z fragmentów powieści mistrza. Bohater zmuszony jest do wyboru pomiędzy sprawiedliwością, a zachowaniem osobistych przywilejów.
Poncjusza Piłata poznajemy, gdy ma wydać skazujący wyrok na oskarżonego o podburzanie ludu do buntu i obrazę cesarskiego majestatu Jeszuę Ha – Nocri. Piąty procurator Judei nie znajduje jednak w nim winy. Nie może jednak sprzeciwić się woli Sanhedrynu, który pragnie by z czwórki oskarżonych uwolnić Bar-Rabbana. Trzykrotnie zadaje pytanie tłumowi zgromadzonemu przed jego siedzibą, jednak ludzie postanawiają uwolnić złoczyńcę, a nie niewinnego filozofa.
Wydając wyrok Piłat cierpi wewnętrzne rozterki. Pisarz z Pisma Świętego zaczerpnął gest umycia rąk, symbolicznego zrzucenia z siebie odpowiedzialności i dręczących wyrzutów sumienia. Procurator to przedstawiciel panującej władzy, niepozbawiony jednak wrażliwości. Nie potrafi jednak aktywnie sprzeciwić się przed straceniem niewinnego człowieka. Po wykonaniu egzekucji dręczą go wyrzuty sumienia. Próbuje naprawić swą winę i nakazuje zabicie Judy z Kiriatu, który dla pieniędzy wydał Jeszuę.
Największą wadą Poncjusza Piłata jest tchórzostwo – przedstawione jako najgorsze zło. Powoduje ono, że Piłat dusi w sobie moralne odruchy, nakaz sprawiedliwości, prawdy, uczciwości i miłosierdzia. W obawie przed utratą łaski cesarza i gniewem tłumu hegemon pozostaje bierny. Za taką postawę zostaje skazany na wieczną samotność, z której uwalnia go dopiero po dwóch tysiącach lat mistrz.