Jesteś w:
Motyw kobiety
• „Gilda”, reż. Charles Vidor - odtwórczyni tytułowej roli Rita Hayworth była tworem panującej mody na tzw. Pin-Up Girls. Usunięto jej włosy z czoła powiększając owal twarzy, zmieniono kolor włosów i wystylizowano grzywę spadającą faliście na ramiona, co przy ruchach głowy podczas tańca dawało znakomite efekty. Miejsce w historii kina i obyczaju "Gilda" zawdzięcza właściwie jednej scenie. Ku niezadowoleniu zazdrosnego męża, właściciela kasyna, bohaterka wychodzi przed publiczność, by zaśpiewać piosenkę „Put the blame on Mame, Boys” (Wszystkiemu winna mama). Kołysząc się w rytm zmysłowej muzyki, ubrana w czarną, satynową suknię odsłaniającą ramiona, zaczyna zdejmować długą czarną rękawiczkę. Scena ta, dla dzisiejszego widza praktycznie bez znaczenia, w tamtych czasach uznana była za jedną z najbardziej zmysłowych, niewykraczającą jednocześnie poza granice dobrego smaku. Bohaterka filmu, o niejasnej przeszłości, obdarzała swymi wdziękami wielu mężczyzn, śmiało obraca się w towarzystwie graczy, kpiąc z męża. Dalszy ciąg sceny ma charakter symboliczny; Gilda zostaje brutalnie ściągnięta ze sceny przez Johnnego, który wymierza kobiecie siarczysty policzek, dokonując swoistej detronizacji.
• „Joanna D`Arc”, reż. Luc Besson - film opowiada o córce średniowiecznego wieśniaka, która powiodła francuską armię do zwycięskiego boju przeciwko Anglikom. Oskarżona o czary i herezję spłonęła na stosie w wieku dziewiętnastu lat. Joanna już za życia stała się legendą. Od dziecka utrzymywała, że słyszy głosy z niebios i miewa niezwykłe widzenia. Gdy jej rodzinne miasteczko zajęli Anglicy, stanęła przed obliczem króla mówiąc: „Daj mi armię, a w imię Boże powiodę ją do zwycięstwa i zwrócę Ci Twoje królestwo”.
• „Kobiety na skraju załamania nerwowego”, reż. Pedro Almodovar - po wielu latach wspólnego życia z Ivanem, Pepa - aktorka dubbingu, zostaje porzucona. Postanawia nie poddawać się depresji i zmienić całkowicie swoje życie, ale nieustanny nacisk okoliczności nie pozwala jej niczego doprowadzić do końca. W końcu ma wszystkiego dosyć, sporządza więc zabójczą miksturę: gazpacho zmieszane z tabletkami nasennymi. Lawina kolejnych wydarzeń zastopuje jej zamiary.
• „Malena”, reż. Giuseppe Tornatore - Malena Scordia - to ideał kobiecego piękna, zjawiskowa nieskazitelna mieszkanka małego włoskiego miasteczka. Pusta ulica nagle zapełnia się, słychać tylko bicie serca mężczyzn, bo idzie Ona, każdy czy to dwunastoletni chłopiec czy siedemdziesięcioletni nienasycony życiem emeryt marzy o niej jako o obiekcie seksualnym. A ona? Idzie wspaniale, dostojnie... wyzywająco ubrana, prowokując wszystkie napotkane osoby, skandalistka, ladacznica, cudzołożnica, taki sąd wydają nad nią zazdrosne i ograniczone kobiety owego małego miasteczka. Malena cierpi, z jednej strony po utracie męża, a z drugiej przez swoją niespotykaną urodę, będąca jej przekleństwem. Nie ma co jeść bo nikt nie chce jej sprzedać jedzenia, nie ma pieniędzy bo wszyscy się od niej odwrócili. Ucieczka w nierząd jest jedynym możliwym środkiem przetrwania. Kiedy rozjuszony tłum kobiet publicznie ją linczuje umiera piękno, a ukojona zostaje zazdrość fatalnych w swoim działaniu, matek, żon, kochanek. Okazuje się, że jej mąż jednak nie zginął , wraca i odszukuje swoją żonę, która uciekła z miasta. Malena u boku swojego męża wraca odrodzona do Castelcuto.
• „Niebieski”, reż. Krzysztof Kieślowski - Julie traci w wypadku samochodowym męża, Patrica, wybitnego kompozytora oraz córeczkę Annę. Julie zaczyna nowe życie, anonimowe i niezależne, świadomie odrywając się od wszystkiego tego, czego miała niegdyś pod dostatkiem. Pewna dziennikarka podejrzewa, że Julie jest autorką dzieła swego męża; Julie zaprzecza, być może zbyt kategorycznie. Olivier, młody asystent Patrica, od dawna kocha Julie.
• „Nieodwracalne”, reż. Gaspar Noe - Alex - główna bohaterka filmu, ponownie zachwyca urodą, Tańczy, bawi się z mężczyznami - Markusem i Pierem przyszłym i byłym mężem. Kiedy porusza się w rytm muzyki przykuwa wzrok, hipnotyzuje. Jej idealność i fatalizm doprowadzają do tego, że zostaje zgwałcona i zmasakrowana. Alex sama doprowadziła do autodestrukcji, a gwałt ma znaczenie symboliczne. Cały dramatyzm ukazuje reżyser w scenie kończącej kiedy widzimy Alex w zaawansowanej ciąży na pięknej zielonej łące czytającą ambitną książkę, a w tle słyszymy Beethovena! Tak sielankowo i spokojnie mogło wyglądać jej życie. To elegia na koniec zwieńczona hukiem helikoptera i słowami: „był czas na wyhamowanie, a nadszedł czas na pogrzeb femme fatale”.
• „Nigdy w życiu”, reż. Ryszard Zatorski - Judyta mieszka w Warszawie, jest żoną nieźle prosperującego biznesmena, ma dorastająca córkę. Poświęciła się rodzinie, prowadzi dom i wychowuje Tosię, coraz mocniej wkraczającą w okres młodzieńczego buntu. Nie pracuje zawodowo na pełnym etacie, ale związana jest z redakcją pewnego pisma dla kobiet, gdzie prowadzi dział kontaktów z czytelnikami, co polega na odpowiadaniu na listy dotykające najrozmaitszych spraw - od problemów z biurokracją po najbardziej intymne sprawy czytelniczek i czytelników.
• „Podwójne życie Weroniki”, reż. Krzysztof Kieślowski - tego samego dnia, o tej samej godzinie przychodzą na świat dwie dziewczynki. Jedna w Krakowie, druga w Clermont - Ferrant. Otrzymują takie same imiona, mają takie same zainteresowania artystyczne i są podobne jak dwie krople wody. Nic o sobie nie wiedząc czują się ze sobą związane.
• „Seksmisja”, reż. Juliusz Machulski - dwaj mężczyźni poddani eksperymentowi hibernacji budzą się w 2044 roku po zakończeniu nuklearnej wojny, która zniszczyła wszystkie męskie geny. Niezwykła społeczność kobiet w jakiej znaleźli się bohaterowie, egzystuje w całkowicie sztucznych warunkach, głęboko pod powierzchnią ziemi. Władzę dyktatorską pełni tu Jej Ekscelencja, która darzy męskich osobników szczególnym zainteresowaniem. Maks i Albert znajdują się pod stałą obserwacją i ścisłą kontrolą. Zdesperowani, postanawiają więc uciec. Lamia, która zdążyła polubić swoich podopiecznych, uwalnia ich i we trójkę, w specjalnych skafandrach wydostają się na powierzchnię ziemi, gdzie poza wielkim namiotem tworzącym sztuczny horyzont istnieje normalny świat. Świat kobiet w rzeczywistości jest tworem Jej Ekscelencji, mężczyzny-impotenta mieszkającego w luksusowej willi.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 - - 17 - - 18 -
Motyw kobiety w literaturze, sztuce i filmie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Gilda”, reż. Charles Vidor - odtwórczyni tytułowej roli Rita Hayworth była tworem panującej mody na tzw. Pin-Up Girls. Usunięto jej włosy z czoła powiększając owal twarzy, zmieniono kolor włosów i wystylizowano grzywę spadającą faliście na ramiona, co przy ruchach głowy podczas tańca dawało znakomite efekty. Miejsce w historii kina i obyczaju "Gilda" zawdzięcza właściwie jednej scenie. Ku niezadowoleniu zazdrosnego męża, właściciela kasyna, bohaterka wychodzi przed publiczność, by zaśpiewać piosenkę „Put the blame on Mame, Boys” (Wszystkiemu winna mama). Kołysząc się w rytm zmysłowej muzyki, ubrana w czarną, satynową suknię odsłaniającą ramiona, zaczyna zdejmować długą czarną rękawiczkę. Scena ta, dla dzisiejszego widza praktycznie bez znaczenia, w tamtych czasach uznana była za jedną z najbardziej zmysłowych, niewykraczającą jednocześnie poza granice dobrego smaku. Bohaterka filmu, o niejasnej przeszłości, obdarzała swymi wdziękami wielu mężczyzn, śmiało obraca się w towarzystwie graczy, kpiąc z męża. Dalszy ciąg sceny ma charakter symboliczny; Gilda zostaje brutalnie ściągnięta ze sceny przez Johnnego, który wymierza kobiecie siarczysty policzek, dokonując swoistej detronizacji.
• „Joanna D`Arc”, reż. Luc Besson - film opowiada o córce średniowiecznego wieśniaka, która powiodła francuską armię do zwycięskiego boju przeciwko Anglikom. Oskarżona o czary i herezję spłonęła na stosie w wieku dziewiętnastu lat. Joanna już za życia stała się legendą. Od dziecka utrzymywała, że słyszy głosy z niebios i miewa niezwykłe widzenia. Gdy jej rodzinne miasteczko zajęli Anglicy, stanęła przed obliczem króla mówiąc: „Daj mi armię, a w imię Boże powiodę ją do zwycięstwa i zwrócę Ci Twoje królestwo”.
• „Kobiety na skraju załamania nerwowego”, reż. Pedro Almodovar - po wielu latach wspólnego życia z Ivanem, Pepa - aktorka dubbingu, zostaje porzucona. Postanawia nie poddawać się depresji i zmienić całkowicie swoje życie, ale nieustanny nacisk okoliczności nie pozwala jej niczego doprowadzić do końca. W końcu ma wszystkiego dosyć, sporządza więc zabójczą miksturę: gazpacho zmieszane z tabletkami nasennymi. Lawina kolejnych wydarzeń zastopuje jej zamiary.
• „Malena”, reż. Giuseppe Tornatore - Malena Scordia - to ideał kobiecego piękna, zjawiskowa nieskazitelna mieszkanka małego włoskiego miasteczka. Pusta ulica nagle zapełnia się, słychać tylko bicie serca mężczyzn, bo idzie Ona, każdy czy to dwunastoletni chłopiec czy siedemdziesięcioletni nienasycony życiem emeryt marzy o niej jako o obiekcie seksualnym. A ona? Idzie wspaniale, dostojnie... wyzywająco ubrana, prowokując wszystkie napotkane osoby, skandalistka, ladacznica, cudzołożnica, taki sąd wydają nad nią zazdrosne i ograniczone kobiety owego małego miasteczka. Malena cierpi, z jednej strony po utracie męża, a z drugiej przez swoją niespotykaną urodę, będąca jej przekleństwem. Nie ma co jeść bo nikt nie chce jej sprzedać jedzenia, nie ma pieniędzy bo wszyscy się od niej odwrócili. Ucieczka w nierząd jest jedynym możliwym środkiem przetrwania. Kiedy rozjuszony tłum kobiet publicznie ją linczuje umiera piękno, a ukojona zostaje zazdrość fatalnych w swoim działaniu, matek, żon, kochanek. Okazuje się, że jej mąż jednak nie zginął , wraca i odszukuje swoją żonę, która uciekła z miasta. Malena u boku swojego męża wraca odrodzona do Castelcuto.
• „Niebieski”, reż. Krzysztof Kieślowski - Julie traci w wypadku samochodowym męża, Patrica, wybitnego kompozytora oraz córeczkę Annę. Julie zaczyna nowe życie, anonimowe i niezależne, świadomie odrywając się od wszystkiego tego, czego miała niegdyś pod dostatkiem. Pewna dziennikarka podejrzewa, że Julie jest autorką dzieła swego męża; Julie zaprzecza, być może zbyt kategorycznie. Olivier, młody asystent Patrica, od dawna kocha Julie.
• „Nieodwracalne”, reż. Gaspar Noe - Alex - główna bohaterka filmu, ponownie zachwyca urodą, Tańczy, bawi się z mężczyznami - Markusem i Pierem przyszłym i byłym mężem. Kiedy porusza się w rytm muzyki przykuwa wzrok, hipnotyzuje. Jej idealność i fatalizm doprowadzają do tego, że zostaje zgwałcona i zmasakrowana. Alex sama doprowadziła do autodestrukcji, a gwałt ma znaczenie symboliczne. Cały dramatyzm ukazuje reżyser w scenie kończącej kiedy widzimy Alex w zaawansowanej ciąży na pięknej zielonej łące czytającą ambitną książkę, a w tle słyszymy Beethovena! Tak sielankowo i spokojnie mogło wyglądać jej życie. To elegia na koniec zwieńczona hukiem helikoptera i słowami: „był czas na wyhamowanie, a nadszedł czas na pogrzeb femme fatale”.
• „Nigdy w życiu”, reż. Ryszard Zatorski - Judyta mieszka w Warszawie, jest żoną nieźle prosperującego biznesmena, ma dorastająca córkę. Poświęciła się rodzinie, prowadzi dom i wychowuje Tosię, coraz mocniej wkraczającą w okres młodzieńczego buntu. Nie pracuje zawodowo na pełnym etacie, ale związana jest z redakcją pewnego pisma dla kobiet, gdzie prowadzi dział kontaktów z czytelnikami, co polega na odpowiadaniu na listy dotykające najrozmaitszych spraw - od problemów z biurokracją po najbardziej intymne sprawy czytelniczek i czytelników.
• „Podwójne życie Weroniki”, reż. Krzysztof Kieślowski - tego samego dnia, o tej samej godzinie przychodzą na świat dwie dziewczynki. Jedna w Krakowie, druga w Clermont - Ferrant. Otrzymują takie same imiona, mają takie same zainteresowania artystyczne i są podobne jak dwie krople wody. Nic o sobie nie wiedząc czują się ze sobą związane.
• „Seksmisja”, reż. Juliusz Machulski - dwaj mężczyźni poddani eksperymentowi hibernacji budzą się w 2044 roku po zakończeniu nuklearnej wojny, która zniszczyła wszystkie męskie geny. Niezwykła społeczność kobiet w jakiej znaleźli się bohaterowie, egzystuje w całkowicie sztucznych warunkach, głęboko pod powierzchnią ziemi. Władzę dyktatorską pełni tu Jej Ekscelencja, która darzy męskich osobników szczególnym zainteresowaniem. Maks i Albert znajdują się pod stałą obserwacją i ścisłą kontrolą. Zdesperowani, postanawiają więc uciec. Lamia, która zdążyła polubić swoich podopiecznych, uwalnia ich i we trójkę, w specjalnych skafandrach wydostają się na powierzchnię ziemi, gdzie poza wielkim namiotem tworzącym sztuczny horyzont istnieje normalny świat. Świat kobiet w rzeczywistości jest tworem Jej Ekscelencji, mężczyzny-impotenta mieszkającego w luksusowej willi.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 - - 17 - - 18 -