Jesteś w:
Motyw kobiety
• Mitologia - w mitach spotykamy postać Dejaniry. Jest piękną, drobniutką i kruchą boginią, którą mąż, Herakles nosi na rękach. Dejanira darzy swego męża głębokim uczuciem pełnym namiętności, ale i zazdrości.
Pewnego dnia, gdy centaur Nessos próbował porwać i zgwałcić żonę Heraklesa, został przez niego śmiertelnie zraniony z łuku strzałą zatrutą krwią Hydry. Tuż przed śmiercią w zemście, Nessos poleca Dejanirze sporządzić miksturę ze swojej krwi, mówiąc, że jeśli umoczy w niej koszulę Heraklesa, zapewni sobie jego wierność i zatrzymanie uczuć męża tylko dla siebie. Zapewnia, że stanowi to doskonały środek na zapewnienie wiecznej miłości ukochanego oraz przywrócenie jego uczuć na wypadek gdyby on pokochał kogoś innego. Zazdrosna o podboje miłosne Heraklesa, Dejanira skorzystała z rady Nessosa i wyprała we krwi centaura koszulę, w której Herakles miał składać ofiarę Zeusowi.
Po założeniu przesiąkniętej jadem koszuli, zatruta krew Nessosa zaczęła palić i zżerać ciało herosa. Okazało się bowiem, że była to podstępna zemsta pokonanego centaura. Gdy Dejanira uświadomiła sobie, że jej środek na miłość przyniósł śmierć ukochanemu, popełnia z rozpaczy samobójstwo. W micie tym Dejanira została przedstawiona jako zazdrosna, podstępna kobieta. Niewątpliwie kocha swego męża, lecz jest bardzo łatwowierna. Staje się zbrodniarką, gdy obdarowuje męża szatą ofiarowaną jej przez podstępnego Nessosa.
Mitologia ukazuje również postać Demeter - cierpiącej matki, bogini Ziemi, pani urodzajnych łanów i kwitnących sadów, której córkę Persefonę porwał Hades, władca podziemia. Gdy dowiedziała się o porwaniu, zbuntowała się. Odmówiła spełniania swoich boskich obowiązków na ziemi i spowodowała całkowite zaburzenie porządku świata. Ziarna przestały wydawać plon, a ludzie zaczęli cierpieć głód. Spowodowało to, iż Zeus, widząc ból i upór Demeter, zgodził się, Persefona przebywała w krainie cieni tylko przez jedną czwartą roku, a pozostałą część spędzała z kochającą matką.
• Homer, „Odyseja” - Penelopa jest żoną Odyseusza. Po tym, gdy wyruszył na wojnę trojańską czekała dwadzieścia lat na jego powrót, skutecznie opierając się licznym zalotnikom z lokalnej szlachty, którzy nie wierzyli w powrót Odysa. Jako piękna, jeszcze młoda królowa musiała w końcu zgodzić się na wybranie nowego małżonka. Miała oddać swoją rękę temu, który napnie łuk króla, udało się to tylko samemu Odyseuszowi przebranemu za nędzarza. Tak wiec Penelopa została wierna do samego końca, mimo ogromu czasu, kiedy nie widziała męża, mimo zalotników i mimo wielu kłamców, którzy wmawiali jej nieprawdziwe historie o Odysie.
• Giovanni Boccaccio, „Sokół” - Giovanna jest szacowną damą uznawaną za jedną z najpiękniejszych kobiet w mieście. Jest kobietą wykształconą, samodzielną, potrafi walczyć o swoje, a co najważniejsze jest wspaniałą matką i przyjaciółką.
• William Szekspir, „Makbet” - Lady Makbet to postać tragiczna, ale też niezwykle autentyczna psychologicznie. Początkowo pokazana jest jako kobieta demoniczna, żądna władzy, wręcz oślepiona tą żądzą. Od razu, gdy otrzymuje od męża list z opisem przepowiedni czarownic, przystępuje do knucia intrygi. Ma świadomość, że tylko jej ingerencja może dać mu koronę, a jej tytuł królowej. Wydaje się być pozbawiona jakichkolwiek skrupułów i uczuć. Jako kobieta poszukuje wciąż nowych wrażeń, nie potrafi zamknąć się w kręgu domowych spraw i problemów. Z czasem zaczynają ją męczyć wyrzuty sumienia związane z popełnioną zbrodnią. Czuje też samotność, gdy widzi jak jej mąż, którym wcześniej kierowała, świetnie radzi sobie bez niej. W końcu jej sumienie i dusza nie wytrzymują takiego ciężaru i ta ambitna, bezwzględna kobieta popełnia samobójstwo. Lady Makbet to przykład kobiety przynoszącej nieszczęście, porażkę i zgubę.
• William Shakespeare, „Romeo i Julia” - Julia Kapulet pochodzi z zamożnej rodziny, gdzie rodzice stanowią dla niej największy autorytet, któremu się początkowo podporządkowuje. Na balu poznaje Romea i potajemnie bierze z nim ślub. Mimo iż Julia miała zaledwie czternaście lat, to była bardzo kobieca z wyglądu jak i z charakteru. Romeo miał bogate poczucie estetyki, zatem bardzo wnikliwie opisuje jej piękno już od pierwszego wejrzenia. Sławił jej dłonie białe jak lilie, złote włosy i koralowe usta. Julia była inteligentną i dowcipną kobietą. Swoją kobiecość podkreślała umiejętnością tańca, śpiewu, gry na instrumentach i sztuką haftowania. Posiadała umiejętność prowadzenia towarzyskiej czy miłosnej rozmowy. W towarzystwie była skromna i szlachetna. Dla Romea była wierną i słodką partnerką. Miłość do Romea była dla niej czymś zupełnie nowym i niespodziewanym. Mimo wielu typowych kobiecych cech, bohaterka potrafiła też być silna i zdeterminowana. Dziewczyna dla ratowania swego związku z Montekim poświęciła nawet swoje życie. Pokazała, że dla miłości była skłonna zrobić dosłownie wszystko.
• Francesco Petrarka, „Sonety do Laury” - Laura ta przeszła do historii dzięki temu, iż Petrarka uczynił ją przedmiotem literackiego przetworzenia i właściwie to nie Laura, ale jej literacka forma istnienia zachwyca i fascynuje. Poeta dał przekonujący obraz fascynacji człowieka drugą osobą. Odrzucił wyszukane słownictwo, posługiwał się prostymi środkami artystycznego wyrazu, jego celem było po prostu wyrażenie piękna Laury. Zapamiętał jej złote, kręcone włosy, słodkie oczy oraz hebanowe brwi. Miłość do Laury pobudzała Petrarkę do działania, ale była też siłą destrukcyjną, sam nazywał ją swoją słodką nieprzyjaciółką. Czasem uważał, iż Laura była dla niego niezwykle okrutna, bezinteresownie znęcała się nad nim, pozostając wobec niego zupełnie obojętną.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 - - 17 - - 18 -
Motyw kobiety w literaturze, sztuce i filmie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• Mitologia - w mitach spotykamy postać Dejaniry. Jest piękną, drobniutką i kruchą boginią, którą mąż, Herakles nosi na rękach. Dejanira darzy swego męża głębokim uczuciem pełnym namiętności, ale i zazdrości.
Pewnego dnia, gdy centaur Nessos próbował porwać i zgwałcić żonę Heraklesa, został przez niego śmiertelnie zraniony z łuku strzałą zatrutą krwią Hydry. Tuż przed śmiercią w zemście, Nessos poleca Dejanirze sporządzić miksturę ze swojej krwi, mówiąc, że jeśli umoczy w niej koszulę Heraklesa, zapewni sobie jego wierność i zatrzymanie uczuć męża tylko dla siebie. Zapewnia, że stanowi to doskonały środek na zapewnienie wiecznej miłości ukochanego oraz przywrócenie jego uczuć na wypadek gdyby on pokochał kogoś innego. Zazdrosna o podboje miłosne Heraklesa, Dejanira skorzystała z rady Nessosa i wyprała we krwi centaura koszulę, w której Herakles miał składać ofiarę Zeusowi.
Po założeniu przesiąkniętej jadem koszuli, zatruta krew Nessosa zaczęła palić i zżerać ciało herosa. Okazało się bowiem, że była to podstępna zemsta pokonanego centaura. Gdy Dejanira uświadomiła sobie, że jej środek na miłość przyniósł śmierć ukochanemu, popełnia z rozpaczy samobójstwo. W micie tym Dejanira została przedstawiona jako zazdrosna, podstępna kobieta. Niewątpliwie kocha swego męża, lecz jest bardzo łatwowierna. Staje się zbrodniarką, gdy obdarowuje męża szatą ofiarowaną jej przez podstępnego Nessosa.
Mitologia ukazuje również postać Demeter - cierpiącej matki, bogini Ziemi, pani urodzajnych łanów i kwitnących sadów, której córkę Persefonę porwał Hades, władca podziemia. Gdy dowiedziała się o porwaniu, zbuntowała się. Odmówiła spełniania swoich boskich obowiązków na ziemi i spowodowała całkowite zaburzenie porządku świata. Ziarna przestały wydawać plon, a ludzie zaczęli cierpieć głód. Spowodowało to, iż Zeus, widząc ból i upór Demeter, zgodził się, Persefona przebywała w krainie cieni tylko przez jedną czwartą roku, a pozostałą część spędzała z kochającą matką.
• Homer, „Odyseja” - Penelopa jest żoną Odyseusza. Po tym, gdy wyruszył na wojnę trojańską czekała dwadzieścia lat na jego powrót, skutecznie opierając się licznym zalotnikom z lokalnej szlachty, którzy nie wierzyli w powrót Odysa. Jako piękna, jeszcze młoda królowa musiała w końcu zgodzić się na wybranie nowego małżonka. Miała oddać swoją rękę temu, który napnie łuk króla, udało się to tylko samemu Odyseuszowi przebranemu za nędzarza. Tak wiec Penelopa została wierna do samego końca, mimo ogromu czasu, kiedy nie widziała męża, mimo zalotników i mimo wielu kłamców, którzy wmawiali jej nieprawdziwe historie o Odysie.
Obraz kobiety w renesansie
• Giovanni Boccaccio, „Sokół” - Giovanna jest szacowną damą uznawaną za jedną z najpiękniejszych kobiet w mieście. Jest kobietą wykształconą, samodzielną, potrafi walczyć o swoje, a co najważniejsze jest wspaniałą matką i przyjaciółką.
• William Szekspir, „Makbet” - Lady Makbet to postać tragiczna, ale też niezwykle autentyczna psychologicznie. Początkowo pokazana jest jako kobieta demoniczna, żądna władzy, wręcz oślepiona tą żądzą. Od razu, gdy otrzymuje od męża list z opisem przepowiedni czarownic, przystępuje do knucia intrygi. Ma świadomość, że tylko jej ingerencja może dać mu koronę, a jej tytuł królowej. Wydaje się być pozbawiona jakichkolwiek skrupułów i uczuć. Jako kobieta poszukuje wciąż nowych wrażeń, nie potrafi zamknąć się w kręgu domowych spraw i problemów. Z czasem zaczynają ją męczyć wyrzuty sumienia związane z popełnioną zbrodnią. Czuje też samotność, gdy widzi jak jej mąż, którym wcześniej kierowała, świetnie radzi sobie bez niej. W końcu jej sumienie i dusza nie wytrzymują takiego ciężaru i ta ambitna, bezwzględna kobieta popełnia samobójstwo. Lady Makbet to przykład kobiety przynoszącej nieszczęście, porażkę i zgubę.
• William Shakespeare, „Romeo i Julia” - Julia Kapulet pochodzi z zamożnej rodziny, gdzie rodzice stanowią dla niej największy autorytet, któremu się początkowo podporządkowuje. Na balu poznaje Romea i potajemnie bierze z nim ślub. Mimo iż Julia miała zaledwie czternaście lat, to była bardzo kobieca z wyglądu jak i z charakteru. Romeo miał bogate poczucie estetyki, zatem bardzo wnikliwie opisuje jej piękno już od pierwszego wejrzenia. Sławił jej dłonie białe jak lilie, złote włosy i koralowe usta. Julia była inteligentną i dowcipną kobietą. Swoją kobiecość podkreślała umiejętnością tańca, śpiewu, gry na instrumentach i sztuką haftowania. Posiadała umiejętność prowadzenia towarzyskiej czy miłosnej rozmowy. W towarzystwie była skromna i szlachetna. Dla Romea była wierną i słodką partnerką. Miłość do Romea była dla niej czymś zupełnie nowym i niespodziewanym. Mimo wielu typowych kobiecych cech, bohaterka potrafiła też być silna i zdeterminowana. Dziewczyna dla ratowania swego związku z Montekim poświęciła nawet swoje życie. Pokazała, że dla miłości była skłonna zrobić dosłownie wszystko.
• Francesco Petrarka, „Sonety do Laury” - Laura ta przeszła do historii dzięki temu, iż Petrarka uczynił ją przedmiotem literackiego przetworzenia i właściwie to nie Laura, ale jej literacka forma istnienia zachwyca i fascynuje. Poeta dał przekonujący obraz fascynacji człowieka drugą osobą. Odrzucił wyszukane słownictwo, posługiwał się prostymi środkami artystycznego wyrazu, jego celem było po prostu wyrażenie piękna Laury. Zapamiętał jej złote, kręcone włosy, słodkie oczy oraz hebanowe brwi. Miłość do Laury pobudzała Petrarkę do działania, ale była też siłą destrukcyjną, sam nazywał ją swoją słodką nieprzyjaciółką. Czasem uważał, iż Laura była dla niego niezwykle okrutna, bezinteresownie znęcała się nad nim, pozostając wobec niego zupełnie obojętną.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 - - 17 - - 18 -