Jesteś w:
Motyw miłości
• „Antygona”, Sofokles – autor przedstawia piękny obraz miłości bohaterki do brata. Antygona dla norm wyższych decyduje się złamać prawa ludzkie. Wbrew zakazowi króla decyduje się na pochowanie ciała swojego zmarłego brata Polinejkesa. Nie ma dla niej znaczenia, że za ten czyn grozi jej śmierć, ani to, że jej brat został uznany za zdrajcę. Wie, że musi dokonać wyboru pomiędzy miłością do brata i poszanowaniem praw boskich, a posłuszeństwem wobec władcy. Z całą świadomością wybiera miłość do zmarłego brata. Wierząc, że zaniechanie pogrzebu zmarłego uniemożliwiało jego duszy przestąpienie bram Hadesu i skazywało ją na wieczną ziemską tułaczkę, a niewypełnienie powinności wobec umarłego narażało żyjących na gniew ze strony bogów, Antygona decyduje się na potępienie „ziemskie” i pogardę ze strony króla. Jej postawa unaocznia nam jej oddanie i miłość do zmarłego brata, świadczy o poszanowaniu praw boskich i głębokiej wierze.
• „Do Anaktorii”, Safona - autorka łączy miłość z pięknem. Według poetki zakochane serce często bierze górę nad rozumem i sprawia, że pragniemy mieć natychmiast przy sobie to,
co kochamy. Dlatego też podmiot liryczny - który możemy utożsamiać z poetką - tęskni za ukochaną kobietą, nie może zapomnieć jej sposobu chodzenia, blasku bijącego z twarzy – wspaniałego nade wszystko. Dwa ostatnie wersy: „Wiem, że nie wszystko w życiu można zdobyć. Trzeba raczej wybierać...” świadczą o tym, że podmiot liryczny niestety nie może żyć z ukochaną kobietą, musiał wybrać inaczej – być może dlatego, że jest to miłość nieodwzajemniona, być może z powodu dezaprobaty środowiska dla takiego związku lub z jakichś innych przyczyn.
• „Pieśń o Rolandzie” - bezgraniczna miłość do Boga wyrażona została w historii rycerza Rolanda, średniowiecznego francuskiego wojownika, którego czyny i śmierć opisuje anonimowy autor w swojej "Pieśni o Rolandzie". Funkcją Rolanda w armii Karola Wielkiego było dowodzenie tylną strażą podczas wyprawy przeciwko Saracenom. Podczas powrotu z wyprawy, kiedy wraz ze swymi oddziałami przeprawiał się przez wąwóz w Pirenejach, został napadnięty przez wrogów. Pomimo heroicznej walki i zgładzeniu wielu przeciwników, odniósł poważne rany i zginął. Niezwykle ważnym fragmentem utworu jest scena śmierci bohatera. Kiedy otrzymuje on decydujący, zabójczy cios, wiedząc, że umrze, czyni wszystko, by swój zgon uczynić godnym prawdziwego rycerza. Modląc się, w przedśmiertnym geście, wyciąga rękawicę ku niebu, symbolicznie zwracając Bogu jego lenno. Kiedy w końcu umiera, na ziemie zstępują po niego aniołowie i zabierają jego duszę do nieba. Miłość do Boga była jednym z najważniejszych elementów rycerskiego kodeksu.
• „Dzieje Tristana i Izoldy” - to epos opowiadający o miłości, jaką przeżywa dwoje głównych bohaterów. Jest to uczucie, którego nie da się powstrzymać, niezwykłe, szalone, aż po grób. Miłość ta nie zrodziła się naturalnie, jako zauroczenie jednego człowieka drugim. Była wynikiem działania magii napoju miłosnego. Od początku była także miłością tragiczną, która musiała doprowadzić kochanków do zguby. Napój wypiły nie te osoby, dla których był przeznaczony. Stało się to niechcący i nie było w tym winy Tristana i Izoldy. Postępowanie bohaterów to konsekwencja przypadkowego czynu, zrządzenia losu. Przypadkowe wypicie napoju jest punktem zwrotnym akcji, momentem narodzin uczucia, które zadecyduje o losie bohaterów, stając siłę najważniejszym problemem ich życia i czynnikiem popychającym do działania. Bohaterowie nie traktują swego uczucia jako grzesznego czynu, czują się niewinni. Knują podstępy i przeciwstawiają się ustalonym konwenansom. W utworze zaprezentowano niekonwencjonalny obraz moralności, która na pierwszym planie stawia miłość, mimo że otacza ją atmosfera zdrady, podstępów, nienawiści, oszustwa, a nawet zbrodni.
• „Kwiatki świętego Franciszka” - tytułowy święty, reprezentuje typ człowieka żyjącego w zgodzie nie tylko z Bogiem, ale przede wszystkim z przyrodą. To właśnie na podstawie jego zachowania zauważyć można pełnię poświęcenia i bezinteresownej miłości. Bóg wyzwolił w nim uczucia najczystsze, bowiem pozbawione jakichkolwiek pobudek egoistycznych.
• „Romeo i Julia”, William Szekspir - dramat opowiada o tragicznym uczuciu, które połączyło głównych bohaterów, pochodzących z dwóch skłóconych rodów. Gdy się poznają, zakochują się w sobie, jednak wiedzą, że nigdy nie będą mogli być razem. Na przeszkodzie ich szczęściu stoi rodowy spór. Biorą potajemnie ślub w celi ojca Laurentego, a następnego dnia Romeo zostaje wplątany w uliczną bójkę i wygnany z Werony. Julia natomiast ma zostać wydana za mąż za hrabiego Parysa. Aby wybrnąć z dramatycznej sytuacji ojciec Laurenty daje Julii środek nasenny, po którego zażyciu sprawia wrażenie martwej. Ślub z Parysem nie dochodzi do skutku, ale do Romea nie dociera w porę wiadomość o podstępie. W grobowcu Julii zażywa truciznę, aby na zawsze pozostać przy boku żony. Julia, przebudziwszy się zadaje sobie śmiertelny cios sztyletem. Śmierć bohaterów kończy spór pomiędzy rodzinami. Ich miłość była przejawem buntu przeciw narzuconym podziałom. Bunt ten doprowadził do klęski, do śmierci kochanków i najsroższej kary dla osieroconych rodziców.
• „Sonety do Laury”, Francisco Petrarca - autor przedstawia obraz ukochanej w sposób wyidealizowany, ukazuje jej zalety tak, jakby pozbawiona była wad. Artysta kreuje kobietę na anioła, który jest jego przewodnikiem po krainie uczuć. Świat miłości według Petrarki to miejsce baśniowe, w którym są same sprzeczności i kontrasty. Przez swoje poglądy utworzył nowy wzór tworzenia utworów o tematyce miłosnej. Miało to duży wpływ na twórców renesansowych jak również kolejnych pokoleń.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 -
Motyw miłości w literaturze różnych epok, sztuce i filmie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Antygona”, Sofokles – autor przedstawia piękny obraz miłości bohaterki do brata. Antygona dla norm wyższych decyduje się złamać prawa ludzkie. Wbrew zakazowi króla decyduje się na pochowanie ciała swojego zmarłego brata Polinejkesa. Nie ma dla niej znaczenia, że za ten czyn grozi jej śmierć, ani to, że jej brat został uznany za zdrajcę. Wie, że musi dokonać wyboru pomiędzy miłością do brata i poszanowaniem praw boskich, a posłuszeństwem wobec władcy. Z całą świadomością wybiera miłość do zmarłego brata. Wierząc, że zaniechanie pogrzebu zmarłego uniemożliwiało jego duszy przestąpienie bram Hadesu i skazywało ją na wieczną ziemską tułaczkę, a niewypełnienie powinności wobec umarłego narażało żyjących na gniew ze strony bogów, Antygona decyduje się na potępienie „ziemskie” i pogardę ze strony króla. Jej postawa unaocznia nam jej oddanie i miłość do zmarłego brata, świadczy o poszanowaniu praw boskich i głębokiej wierze.
• „Do Anaktorii”, Safona - autorka łączy miłość z pięknem. Według poetki zakochane serce często bierze górę nad rozumem i sprawia, że pragniemy mieć natychmiast przy sobie to,
co kochamy. Dlatego też podmiot liryczny - który możemy utożsamiać z poetką - tęskni za ukochaną kobietą, nie może zapomnieć jej sposobu chodzenia, blasku bijącego z twarzy – wspaniałego nade wszystko. Dwa ostatnie wersy: „Wiem, że nie wszystko w życiu można zdobyć. Trzeba raczej wybierać...” świadczą o tym, że podmiot liryczny niestety nie może żyć z ukochaną kobietą, musiał wybrać inaczej – być może dlatego, że jest to miłość nieodwzajemniona, być może z powodu dezaprobaty środowiska dla takiego związku lub z jakichś innych przyczyn.
Miłość w literaturze średniowiecznej
• „Pieśń o Rolandzie” - bezgraniczna miłość do Boga wyrażona została w historii rycerza Rolanda, średniowiecznego francuskiego wojownika, którego czyny i śmierć opisuje anonimowy autor w swojej "Pieśni o Rolandzie". Funkcją Rolanda w armii Karola Wielkiego było dowodzenie tylną strażą podczas wyprawy przeciwko Saracenom. Podczas powrotu z wyprawy, kiedy wraz ze swymi oddziałami przeprawiał się przez wąwóz w Pirenejach, został napadnięty przez wrogów. Pomimo heroicznej walki i zgładzeniu wielu przeciwników, odniósł poważne rany i zginął. Niezwykle ważnym fragmentem utworu jest scena śmierci bohatera. Kiedy otrzymuje on decydujący, zabójczy cios, wiedząc, że umrze, czyni wszystko, by swój zgon uczynić godnym prawdziwego rycerza. Modląc się, w przedśmiertnym geście, wyciąga rękawicę ku niebu, symbolicznie zwracając Bogu jego lenno. Kiedy w końcu umiera, na ziemie zstępują po niego aniołowie i zabierają jego duszę do nieba. Miłość do Boga była jednym z najważniejszych elementów rycerskiego kodeksu.
• „Dzieje Tristana i Izoldy” - to epos opowiadający o miłości, jaką przeżywa dwoje głównych bohaterów. Jest to uczucie, którego nie da się powstrzymać, niezwykłe, szalone, aż po grób. Miłość ta nie zrodziła się naturalnie, jako zauroczenie jednego człowieka drugim. Była wynikiem działania magii napoju miłosnego. Od początku była także miłością tragiczną, która musiała doprowadzić kochanków do zguby. Napój wypiły nie te osoby, dla których był przeznaczony. Stało się to niechcący i nie było w tym winy Tristana i Izoldy. Postępowanie bohaterów to konsekwencja przypadkowego czynu, zrządzenia losu. Przypadkowe wypicie napoju jest punktem zwrotnym akcji, momentem narodzin uczucia, które zadecyduje o losie bohaterów, stając siłę najważniejszym problemem ich życia i czynnikiem popychającym do działania. Bohaterowie nie traktują swego uczucia jako grzesznego czynu, czują się niewinni. Knują podstępy i przeciwstawiają się ustalonym konwenansom. W utworze zaprezentowano niekonwencjonalny obraz moralności, która na pierwszym planie stawia miłość, mimo że otacza ją atmosfera zdrady, podstępów, nienawiści, oszustwa, a nawet zbrodni.
• „Kwiatki świętego Franciszka” - tytułowy święty, reprezentuje typ człowieka żyjącego w zgodzie nie tylko z Bogiem, ale przede wszystkim z przyrodą. To właśnie na podstawie jego zachowania zauważyć można pełnię poświęcenia i bezinteresownej miłości. Bóg wyzwolił w nim uczucia najczystsze, bowiem pozbawione jakichkolwiek pobudek egoistycznych.
Motyw miłości w literaturze renesansu
• „Romeo i Julia”, William Szekspir - dramat opowiada o tragicznym uczuciu, które połączyło głównych bohaterów, pochodzących z dwóch skłóconych rodów. Gdy się poznają, zakochują się w sobie, jednak wiedzą, że nigdy nie będą mogli być razem. Na przeszkodzie ich szczęściu stoi rodowy spór. Biorą potajemnie ślub w celi ojca Laurentego, a następnego dnia Romeo zostaje wplątany w uliczną bójkę i wygnany z Werony. Julia natomiast ma zostać wydana za mąż za hrabiego Parysa. Aby wybrnąć z dramatycznej sytuacji ojciec Laurenty daje Julii środek nasenny, po którego zażyciu sprawia wrażenie martwej. Ślub z Parysem nie dochodzi do skutku, ale do Romea nie dociera w porę wiadomość o podstępie. W grobowcu Julii zażywa truciznę, aby na zawsze pozostać przy boku żony. Julia, przebudziwszy się zadaje sobie śmiertelny cios sztyletem. Śmierć bohaterów kończy spór pomiędzy rodzinami. Ich miłość była przejawem buntu przeciw narzuconym podziałom. Bunt ten doprowadził do klęski, do śmierci kochanków i najsroższej kary dla osieroconych rodziców.
• „Sonety do Laury”, Francisco Petrarca - autor przedstawia obraz ukochanej w sposób wyidealizowany, ukazuje jej zalety tak, jakby pozbawiona była wad. Artysta kreuje kobietę na anioła, który jest jego przewodnikiem po krainie uczuć. Świat miłości według Petrarki to miejsce baśniowe, w którym są same sprzeczności i kontrasty. Przez swoje poglądy utworzył nowy wzór tworzenia utworów o tematyce miłosnej. Miało to duży wpływ na twórców renesansowych jak również kolejnych pokoleń.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 -