Jesteś w:
Motyw miłości
• „Zemsta”, Aleksander Fredro - to historia dwóch skłóconych szlacheckich rodów. Klara i Wacław kochają się, chcą być ze sobą, natomiast ich opiekunowie Rejent Milczek i Cześnik Raptusiewicz mają względem nich swoje plany, które nie są zgodne z planami młodych. Wacław ma nawet pomysł żeby porwać Klarę, by się z nią ożenić, ale dziewczyna nie wyraża zgody i mówi: „Gdzie mnie zechcesz, znajdziesz wszędzie/ Zawsze twoją – prócz w niesławie.” Młodzi są wychowani w ogromnym szacunku dla dorosłych i nie umieją im się sprzeciwić. Mimo to przezwyciężają niesprzyjające okoliczności i osiągają wymarzone wspólne szczęście. Podstępem krzyżują plany Cześnikowi i Rejentowi, dzięki czemu mogą wziąć ślub. Zakochany człowiek nie wylewa łez i nie próbuje się zabić, lecz walczy o swoją miłość. Ta historia kończy się szczęśliwie. Jest to miłość zwycięska, dzięki której zostaje – przynajmniej częściowo zażegnana długoletnia waśń między rodzinami. Jest to miłość dojrzała i mądra, a przez to szczęśliwa.
• „Śluby panieńskie”, Aleksander Fredro - związki Gustawa z Anielą oraz Albina z Klarą śmiało można zaliczyć do udanych. Okazuje się, że jeśli nic nie stoi na przeszkodzie miłości, to staje się ona, można powiedzieć, nieatrakcyjna. Lecz po komicznych perypetiach w dworku Dobrójskiej i dokładnie zaplanowanej intrydze Gustawa, wszystko dobrze się kończy, a my widzimy radość zakochanych.
• „Lalka”, Bolesław Prus - powieść ukazuje siłę uczucia niewiarygodnie wpływającego na los człowieka, którego uczucie jest jednostronne z góry skazane na klęskę. Stanisław Wokulski darzył uczuciem pannę z wyższych sfer – Izabelę Łęcką, która nie miała zamiaru wiązać się z człowiekiem takim ja on. Bohater postanawia walczyć o ukochaną. Jego miłość do niej jest silna i szczera, napędza go do działania. Spełnia każde jej zachcianki. Dla tego uczucia jest gotów poświęcić całe swoje życie, nie waha się wezwać na pojedynek barona Krzeszowskiego, który obraził jego ukochaną. Jest to największy dowód miłości, jaki mężczyzna może okazać kobiecie. Uczucie do Izabeli jest na tyle gorące, iż nie potrafi on spojrzeć na nią obiektywnie, idealizuje ją. Tymczasem Izabela jest kobietą próżną i pozbawioną umiejętności szczerego kochania. Wokulskiego traktuje w sposób upokarzający. Z czasem Wokulski uświadamia sobie, iż Izabela nie jest warta jego miłości, przestaje żyć marzeniami o wspólnej przyszłości. Uczucie, które początkowo było namiętne teraz jest gorzkie i powoli prowadzi bohatera do zguby.
• „Kamizelka”, Bolesław Prus - to doskonała opowieść o miłości, cierpliwości i wytrwałości dwojga kochających się ludzi, urzędnika i jego żony. Tytułowa kamizelka staje się w ich życiu czymś ogromnie ważnym, symbolem bezgranicznej miłości. O losach małżeństwa dowiadujemy się od narratora mieszkającego naprzeciwko małżeństwa., Pan i Pani to para darząca się wielką miłością. Działania obojga pokazują nam, jaką ważna dla nich była miłość. Do końca nie chcieli sprawiać sobie przykrości, dzięki temu więzi rodzinne stanowią najcenniejszą wartość w życiu.
• „Nad Niemnem”, Eliza Orzeszkowa - Jan i Cecylia, mimo przeszkód, wynikających z różnic stanowych, nie zrezygnowali ze swojego uczucia i uciekli w głąb dzikiego lasu, gdzie założyli nowy ród. Nie było im łatwo, ponieważ o wszystko musieli zatroszczyć się sami – zbudować dom, zapewnić sobie pożywienie i bezpieczeństwo w puszczy, gdzie grasowały przecież agresywne i wygłodniałe zwierzęta. Związek Jana i Cecylii to dowód, ze miłość daje kochankom siłę do walki o wspólne szczęście i jest gotowa do wielu wyrzeczeń. W „Nad Niemnem” mamy jeszcze jedna parę, która przezwycięża różnice stanowe, są nią Jan i Justyna. To on zaszczepia w niej wiarę w sens pracy i poświęcenia dla ojczyzny. Pod jego wpływem Justyna odnajduje sens życia. Kochanków łączy wspólnota ideałów i podobieństwo celów życiowych. W ukazywaniu ich uczucia brak jest erotyzmu, ich miłość rozwija się powoli, na tle nadniemeńskiej przyrody. Związek ten to nie chwilowe zauroczenie, lecz wzajemne zaufanie, odpowiedzialność i przyjaźń.
• „Nie znam ruchliwszej fali”, Maria Konopnicka - wiersz ten niesie przesłanie, że miłość to uczucie wspaniałe i jednocześnie potrafiące sprawiać nam niewyobrażalny ból. Konopnicka pisze o ukochanym mężczyźnie, że nie zna nikogo ani nic, co mogłaby do niego porównać, ale również: „Nie znam tak ostrych mieczy Jak słowa twoje”. Poetka ma na myśli, że tylko najbliższa nam osoba może czynić nas nadzwyczajnie szczęśliwymi oraz ranić, jak nikt inny. Miłość została więc w tym utworze skonkretyzowana z dwoma przeciwstawnymi pojęciami – szczęściem i bólem, czy nawet dobrem i złem.
• „Zbrodnia i kara”, Fiodor Dostojewski - miłość Soni i Rodiona Raskolnikowa uznawana jest za sztandarowy przykład miłości budującej. Raskolnikow to wyznawca teorii nadczłowieka, w imię której morduje lichwiarkę Alone Iwanownę i jej siostrę Lizawietę. Sonia Marmieładowa to osoba głęboko wierząca, ale zarabiająca na życie nierządem. O miłości nie mówi bezpośrednio ani córka Marmieładowa ani Raskolnikow – możemy się jej tylko domyślać, lub dowiadywać o niej od narratora. Miłość Sonii ma na niego budujący wpływ – przyznaje się do morderstwa, idzie na katorgę, po pewnym czasie jest nawet w stanie w pełni pokochać Sonię.
• „Ojciec Goriot”, Honore de Balzac - po siedmiu latach małżeństwa Goriot utracił ubóstwianą przez siebie żonę, całą swoją miłość przelał na córki, które rozpieszczał bez opamiętania. Ojciec spełniał wszystkie ich kaprysy. Niestety, one nie odwzajemniały jego uczucia. Kiedy obydwie wyszły za mąż jedna za hrabiego a druga za barona zaczęły wstydzić się ojca, który niegdyś pracował w wytwórni makaronu. Niekiedy uświadamiał sobie, że są egoistkami, które interesują się jedynie jego pieniędzmi. Jednak, by oszukać samego siebie, myśli takie szybko od siebie odpychał, a córki zawsze rozgrzeszał. Goriot nie zwraca uwagi na siebie, stopniowo oddaje wszystko, co posiada swoim córkom I nawet, kiedy nie pozostaje mu już nic, nadal ciągle myśli, skąd wziąć pieniądze, by spełnić ich kolejne kaprysy. Jest w stanie zrobić dla nich wszystko. Pochłania go bez reszty miłość do córek. Dopiero przed śmiercią ojciec Goriot, nadaremnie czekając na córki, uświadamia sobie, że są one egoistkami i ojciec był dla nich obojętny.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 -
Motyw miłości w literaturze różnych epok, sztuce i filmie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Zemsta”, Aleksander Fredro - to historia dwóch skłóconych szlacheckich rodów. Klara i Wacław kochają się, chcą być ze sobą, natomiast ich opiekunowie Rejent Milczek i Cześnik Raptusiewicz mają względem nich swoje plany, które nie są zgodne z planami młodych. Wacław ma nawet pomysł żeby porwać Klarę, by się z nią ożenić, ale dziewczyna nie wyraża zgody i mówi: „Gdzie mnie zechcesz, znajdziesz wszędzie/ Zawsze twoją – prócz w niesławie.” Młodzi są wychowani w ogromnym szacunku dla dorosłych i nie umieją im się sprzeciwić. Mimo to przezwyciężają niesprzyjające okoliczności i osiągają wymarzone wspólne szczęście. Podstępem krzyżują plany Cześnikowi i Rejentowi, dzięki czemu mogą wziąć ślub. Zakochany człowiek nie wylewa łez i nie próbuje się zabić, lecz walczy o swoją miłość. Ta historia kończy się szczęśliwie. Jest to miłość zwycięska, dzięki której zostaje – przynajmniej częściowo zażegnana długoletnia waśń między rodzinami. Jest to miłość dojrzała i mądra, a przez to szczęśliwa.
• „Śluby panieńskie”, Aleksander Fredro - związki Gustawa z Anielą oraz Albina z Klarą śmiało można zaliczyć do udanych. Okazuje się, że jeśli nic nie stoi na przeszkodzie miłości, to staje się ona, można powiedzieć, nieatrakcyjna. Lecz po komicznych perypetiach w dworku Dobrójskiej i dokładnie zaplanowanej intrydze Gustawa, wszystko dobrze się kończy, a my widzimy radość zakochanych.
Miłość w literaturze pozytywistycznej
• „Lalka”, Bolesław Prus - powieść ukazuje siłę uczucia niewiarygodnie wpływającego na los człowieka, którego uczucie jest jednostronne z góry skazane na klęskę. Stanisław Wokulski darzył uczuciem pannę z wyższych sfer – Izabelę Łęcką, która nie miała zamiaru wiązać się z człowiekiem takim ja on. Bohater postanawia walczyć o ukochaną. Jego miłość do niej jest silna i szczera, napędza go do działania. Spełnia każde jej zachcianki. Dla tego uczucia jest gotów poświęcić całe swoje życie, nie waha się wezwać na pojedynek barona Krzeszowskiego, który obraził jego ukochaną. Jest to największy dowód miłości, jaki mężczyzna może okazać kobiecie. Uczucie do Izabeli jest na tyle gorące, iż nie potrafi on spojrzeć na nią obiektywnie, idealizuje ją. Tymczasem Izabela jest kobietą próżną i pozbawioną umiejętności szczerego kochania. Wokulskiego traktuje w sposób upokarzający. Z czasem Wokulski uświadamia sobie, iż Izabela nie jest warta jego miłości, przestaje żyć marzeniami o wspólnej przyszłości. Uczucie, które początkowo było namiętne teraz jest gorzkie i powoli prowadzi bohatera do zguby.
• „Kamizelka”, Bolesław Prus - to doskonała opowieść o miłości, cierpliwości i wytrwałości dwojga kochających się ludzi, urzędnika i jego żony. Tytułowa kamizelka staje się w ich życiu czymś ogromnie ważnym, symbolem bezgranicznej miłości. O losach małżeństwa dowiadujemy się od narratora mieszkającego naprzeciwko małżeństwa., Pan i Pani to para darząca się wielką miłością. Działania obojga pokazują nam, jaką ważna dla nich była miłość. Do końca nie chcieli sprawiać sobie przykrości, dzięki temu więzi rodzinne stanowią najcenniejszą wartość w życiu.
• „Nad Niemnem”, Eliza Orzeszkowa - Jan i Cecylia, mimo przeszkód, wynikających z różnic stanowych, nie zrezygnowali ze swojego uczucia i uciekli w głąb dzikiego lasu, gdzie założyli nowy ród. Nie było im łatwo, ponieważ o wszystko musieli zatroszczyć się sami – zbudować dom, zapewnić sobie pożywienie i bezpieczeństwo w puszczy, gdzie grasowały przecież agresywne i wygłodniałe zwierzęta. Związek Jana i Cecylii to dowód, ze miłość daje kochankom siłę do walki o wspólne szczęście i jest gotowa do wielu wyrzeczeń. W „Nad Niemnem” mamy jeszcze jedna parę, która przezwycięża różnice stanowe, są nią Jan i Justyna. To on zaszczepia w niej wiarę w sens pracy i poświęcenia dla ojczyzny. Pod jego wpływem Justyna odnajduje sens życia. Kochanków łączy wspólnota ideałów i podobieństwo celów życiowych. W ukazywaniu ich uczucia brak jest erotyzmu, ich miłość rozwija się powoli, na tle nadniemeńskiej przyrody. Związek ten to nie chwilowe zauroczenie, lecz wzajemne zaufanie, odpowiedzialność i przyjaźń.
• „Nie znam ruchliwszej fali”, Maria Konopnicka - wiersz ten niesie przesłanie, że miłość to uczucie wspaniałe i jednocześnie potrafiące sprawiać nam niewyobrażalny ból. Konopnicka pisze o ukochanym mężczyźnie, że nie zna nikogo ani nic, co mogłaby do niego porównać, ale również: „Nie znam tak ostrych mieczy Jak słowa twoje”. Poetka ma na myśli, że tylko najbliższa nam osoba może czynić nas nadzwyczajnie szczęśliwymi oraz ranić, jak nikt inny. Miłość została więc w tym utworze skonkretyzowana z dwoma przeciwstawnymi pojęciami – szczęściem i bólem, czy nawet dobrem i złem.
• „Zbrodnia i kara”, Fiodor Dostojewski - miłość Soni i Rodiona Raskolnikowa uznawana jest za sztandarowy przykład miłości budującej. Raskolnikow to wyznawca teorii nadczłowieka, w imię której morduje lichwiarkę Alone Iwanownę i jej siostrę Lizawietę. Sonia Marmieładowa to osoba głęboko wierząca, ale zarabiająca na życie nierządem. O miłości nie mówi bezpośrednio ani córka Marmieładowa ani Raskolnikow – możemy się jej tylko domyślać, lub dowiadywać o niej od narratora. Miłość Sonii ma na niego budujący wpływ – przyznaje się do morderstwa, idzie na katorgę, po pewnym czasie jest nawet w stanie w pełni pokochać Sonię.
• „Ojciec Goriot”, Honore de Balzac - po siedmiu latach małżeństwa Goriot utracił ubóstwianą przez siebie żonę, całą swoją miłość przelał na córki, które rozpieszczał bez opamiętania. Ojciec spełniał wszystkie ich kaprysy. Niestety, one nie odwzajemniały jego uczucia. Kiedy obydwie wyszły za mąż jedna za hrabiego a druga za barona zaczęły wstydzić się ojca, który niegdyś pracował w wytwórni makaronu. Niekiedy uświadamiał sobie, że są egoistkami, które interesują się jedynie jego pieniędzmi. Jednak, by oszukać samego siebie, myśli takie szybko od siebie odpychał, a córki zawsze rozgrzeszał. Goriot nie zwraca uwagi na siebie, stopniowo oddaje wszystko, co posiada swoim córkom I nawet, kiedy nie pozostaje mu już nic, nadal ciągle myśli, skąd wziąć pieniądze, by spełnić ich kolejne kaprysy. Jest w stanie zrobić dla nich wszystko. Pochłania go bez reszty miłość do córek. Dopiero przed śmiercią ojciec Goriot, nadaremnie czekając na córki, uświadamia sobie, że są one egoistkami i ojciec był dla nich obojętny.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 -