Jesteś w: Motyw miłości

Motyw miłości w literaturze różnych epok, sztuce i filmie

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim


„Potop”, Henryk Sienkiewicz - historia Andrzeja Kmicica i Oleńki Billewiczówny to świetny przykład spełnionego związku. Zanim jednak doszło do zawarcia szczęśliwego małżeństwa, oboje musieli wiele przecierpieć i wykazać się stałością uczucia. Ponieważ Oleńka była wzorem Polki – patriotki, Kmicic musiał bardzo się starać i przejść głęboką przemianę, aby stać się godnym ukochanej. Miłość potrafiła zmienić wiecznego zawadiakę we wzorowego rycerza, pokonać trudności, związanych z trwającą akurat wojną polsko – szwedzką, by ostatecznie dać pełnię szczęścia.

„Ogniem i mieczem”, Henryk Sienkiewicz - wątek miłości Jana Skrzetuskiego i Heleny Kurcewiczówny ukazany został w sposób prosty, tradycyjny, łatwo można w nim dostrzec elementy stereotypu. Pierwszym sprawdzianem uczuć jest rozłąka wynikająca z obowiązków Skrzetuskiego wobec ojczyzny. Później następuje cały szereg trudności (takich jak porwanie i uwięzienie Heleny). Bohaterowie są jednak gotowi znosić wiele trudów, by być razem. Helena podróżuje w ciężkich warunkach, w niebezpiecznym czasie przez Ukrainę. Skrzetuski desperacko szuka jej z narażeniem życia. Oboje są sobie bliscy i szczerze się kochają. Wszystkie trudności tylko umacniają miłość Jana i Heleny, a ich uczucie doprowadza do szczęśliwego zakończenia.

„Quo vadis”, Henryk Sienkiewicz - głównym wątkiem powieści jest miłość Winicjusza i Ligii. Winicjusz to patrycjusz rzymski, żołnierz. Ligia to pochodząca z barbarzyńskiego plemienia Ligów chrześcijanka. Oboje reprezentują krańcowo różne wartości. Na początku znajomości Marek Winicjusz tylko pożąda Ligii i fascynuje się nią. Później jego zauroczenie zmienia się w prawdziwą, wartościową miłość. Marek zaczyna w dziewczynie dostrzegać nie tylko obiekt pożądania, ale i człowieka. Miłość powoduje, że się zmienia. Odrzuca bogów, tradycję zaczyna wyznawać inne wartości, bierze chrzest. Miłość wyzwala go, zmienia cały jego świat, przestaje być materialistą, staje się innym lepszym człowiekiem.

Miłość w literaturze Młodej Polski


„Lubię, kiedy kobieta...”, Kazimierz Przerwa-Tetmajer - to jeden z najbardziej śmiałych erotyków autora. Kochanka, który w intymnym zbliżeniu odnajduje chwilowe ukojenie i zagłusza ból istnienia autor uczynił podmiotem lirycznym wiersza. Już sam tytuł utworu wskazuje, iż tematem wiersza nie jest kobieta ale doznania z nią związane. W utworze tym mamy do czynienia z liryką bezpośrednią - podmiot liryczny czerpie przyjemność z patrzenia na kobietę przeżywającą uniesienie miłosne. Mężczyzna traktuje kochankę przedmiotowo i pragnie jedynie aby zaspokoiła ona jego fizyczne potrzeby. Kochanek jawi się zatem jako niezaangażowany emocjonalnie w akt uniesienia hedonista. Nie ma tu miejsca na miłość, kobieta traktowana jest jak narzędzie do osiągnięcia przyjemności, a uniesienie kochanka jest tylko chwilowe.

Miłość w literaturze dwudziestolecia międzywojennego


„W malinowym chruśniaku”, Bolesław Leśmian - podmiotem lirycznym jest mężczyzna, tym razem bohater sytuacji, która miała miejsce w tytułowym malinowym chruśniaku. Mężczyzna wspomina cudowne chwile z ukochaną, która jest adresatką wypowiedzi, o czym świadczy np. zwrot „miałaś”. Kochankowie zrywają maliny. W ostatniej strofie następuje miłosne zbliżenie - zetknięcie ciał, pod postacią dwóch symboli – ust kobiety i czoła mężczyzny. W tym utworze mamy do czynienia z miłością sensualną i subtelną.

„Prośba o wyspy szczęśliwe”, Konstanty Ildefons Gałczyński - to wiersz, w którym pojawia się motyw wysp szczęśliwych, utopijnej krainy, miejsca, gdzie panuje wieczne szczęście. Podmiot liryczny prosi swoją ukochaną, by zabrała go do takiej krainy. Utwór ten jest prośbą o miłość, o zatracenie się w niej. Poeta wierzy,że miłość to siła, która przemienia rzeczywistość w baśń, utopię, a ukochana kobieta to przewodniczka, odkrywająca tajemnice świata. W miłości poeta próbuje odnaleźć własną arkadię.

„Miłosny uścisk”, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska - jedno z kochanków w swym monologu opisuje zatracenie się w miłosnym uścisku. Miłość jest wywyższana i przedstawiana jako lekarstwo na wszelkie zło tego świata. Bohaterowie chcą więc znaleźć ukojenie w miłosnym uścisku. Dzięki użytym metaforom i hiperbolom miłość odbieramy tu, jako doznanie wykraczające poza ludzkie pojęcie, poza rzeczywisty wymiar.

• „Anna Karenina”, Lew Tołstoj – główna bohaterka, gdy poznała hrabiego Aleksieja Wrońskiego uległa jego czarowi i obudziła się z letargu, w którym trwała przy mężu tradycjonaliście, nie dbającym o jej potrzeby duchowe. Wraz z nadejściem gorącego uczucia zmieniły się poglądy Anny na wiele spraw. Znienawidziła męża, ale dalej kochała syna i dlatego stanęła przed poważnym dylematem: czy wybrać rolę kochającej matki czy kochanki. W końcu zmęczona postanowiła odejść od męża i zamieszkać z Wrońskim, z którym była w ciąży. Początkowa sielanka skończyła się, gdy dotarło do niej, że mężczyzna jej marzeń nie poświęci dla niej swojej kariery zawodowej. Zaczęły ja męczyć wyrzuty sumienia z powodu pozostawienia syna. Wroński uwiódł ją i walczył o jej uczucie, lecz, gdy sprawił, że więzy łączące ją z rodziną rozluźniły się, zobojętniał. Anna, która sądziła, że natężenia szczęścia, które daje jej Wroński stłumi myśli o synu, myliła się. Została sama, wykluczona z towarzystwa, które nie zaakceptowało jawnej zdrady, choć większość zdradzała w ukryciu. Popadła w obłęd i uzależnienie od leków, a w końcu podjęła dramatyczną decyzję i zakończyła swoje życie, pełne moralnych niepokojów.
strona:   - 1 -  - 2 -  - 3 -  - 4 -  - 5 -  - 6 -  - 7 -  - 8 -  - 9 -  - 10 -  - 11 -  - 12 -  - 13 -  - 14 -  - 15 -  - 16 -