Jesteś w:
Motyw młodości
• „Kordian”, Juliusz Słowacki - autor opisał dorastanie piętnastoletniego młodzieńca, kształtowanie się jego poglądów, poszukiwanie miejsca w świecie. Na postawę życiową bohatera miały wpływ przede wszystkim współczesne wydarzenia historyczne, między innymi ogarniające Polskę powstanie listopadowe. Kordian chciałby odnaleźć swój cel w życiu i dokonywać wielkich czynów. Marzy o karierze wojskowej, jednak jest na to zbyt młody. Pragnienie także wielkiej romantycznej miłości. Młodzieniec zakochał się w starszej o kilka lat Laurze, która nie odwzajemniała jego uczuć. Po kolejnym rozczarowaniu podjął myśl o samobójstwie. Jednak próba samobójcza okazała się nieudana. W wieku dwudziestu lat Kordian odbywa wielką podróż po Europie. W tym czasie porównuje swoje wyobrażenia o życiu z brutalną rzeczywistością. Poznaje prawdę o świecie, w którym najwyższą rolę odgrywają pieniądze, co uzmysławia sobie podczas pobytu w Anglii. W czasie podróży po Włoszech nawiązuje romans ze starszą od siebie Wiolettą, która zapewnia go o swoich uczuciach, szybko jednak okazuje się, że zależy jej wyłącznie na majątku Kordiana. W Watykanie bohater udaje się na audiencję papieską, podczas której przeżywa kolejny zawód. Wbrew oczekiwaniom papież nie opowiada się po stronie nękanych Polaków. Na zakończenie podróży po Europie Kordian udaje się na szczyt Mont Blanc, gdzie wygłasza ujawnia swój bunt wobec świata, dociera wówczas w głąb własnej duszy. Kordian przechodzi metamorfozę: z cierpiącego młodzieńca zmienia się w organizatora narodowej rewolucji. W rok później postanawia ziścić swoje marzenia. Bohater nie dokonuje zamierzonego czynu - carobójstwa, pada zemdlony w progu carskiej sypialni.
• „Śluby panieńskie”, Aleksander Fredro - Albin, jeden z młodych bohaterów dramatu to parodia romantycznego kochanka, który całe dnie spędza na wzdychaniu i marzeniach o ukochanej. Bohater jest nieporadny, sentymentalny i bardzo płaczliwy. Nieustannie opowiada o swoich miłosnych cierpieniach spowodowanych obojętnością ukochanej Klary. Albin jest postrzegany jako ofiara losu, jednak czasem potrafi też podjąć decyzję, np. kiedy wykazuje gotowość pojedynku z Radostem, swoim konkurentem w walce o względy Klary. Kolejny bohater komedii – Gustaw - jest raczej przeciwieństwem Albina, człowiekiem wesołym, lekkomyślnym i pewnym siebie. Lubi zabawy i towarzyskie szaleństwa. Nudzi się życiem w wiejskim dworku, więc nocami potajemnie udaje się do karczmy. Powoli jednak zmienia się z lekkomyślnego samoluba w rozważnego, energicznego i czułego mężczyznę. Główne bohaterki utworu to młode kobiety. Składają śluby panieńskie, obiecując sobie, że nigdy nie wyjdą za mąż. Tak naprawdę jednak nie ujawniają swoich prawdziwych uczuć.
• „Do młodych”, Adam Asnyk - w wierszu toczy się dobrze znana w literaturze walka rozumu z sercem. Młode pokolenie na pierwszym miejscu stawia wiedzą i prawdę, które mają rządzić „wiekiem pary i elektryczności”, jednak Asnyk daje im wyraźnie przestrogi. Mówi, że wiedza to jeszcze nie mądrość. Sugeruje, że przyszłość powinna być budowana na trwałym fundamencie przeszłości, na trwałej pamięci narodu. Świat młodości w wierszu został wyidealizowany, pozbawiony tragicznego, ciemnego rysu. Przyszłość wiąże się z poszukiwaniem i doskonaleniem się, co popiera poeta. Intelekt każe godzić ze zwycięstwem form silniejszych, nowych, a zejściem ze sceny starych. Pisze o tym, iż każda młodość przeminie:
„I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi,
W ciemnościach pogasną znów!”
• „Potop”, Henryk Sienkiewicz - Andrzej Kmicic - nazywany jest często bohaterem dynamicznym. W momencie poznania jest młodym chorążym orszańskim. Smukły, wysoki, bogato ubrany młodzieniec powodował szybsze bicie serca u wszystkich kobiet. Na początku powieści Kmicic jest wesołym, gwałtownym, porywczym awanturnikiem o bujnym temperamencie, skłonnym do „bitki i wypitki”, nieliczącym się z prawem: (…) był sam swawolnikiem, w którym dusza kipiała ustawicznie. Jak się jednak okazało, był szczery, zdolny do szlachetnych odruchów serca i do wielkiej miłości. Wśród społeczności XVII wiecznej zyskał opinię „hulaki”. Kmicic dorastał w przekonaniu, że najważniejszymi wartościami są odwaga i siła. Kolejne rozdziały powieści opowiadają o przemianie młodego i nieodpowiedzialnego bohatera w dojrzałego obrońcę ojczyzny.
• „Przedwiośnie”, Stefan Żeromski - Cezary Baryka jest synem Seweryna Baryki i Jadwigi Dąbrowskiej, którzy wiodą względnie szczęśliwe życie, podróżując po Rosji, wreszcie osiadają w Baku. Gdy Cezary kończy czternaście lat, jego ojca powołują do wojska. Chłopak cieszy go swobodą, jakiej będzie mógł zaznać. Całe wakacje włóczy się z kolegami po Baku i chuligani. Po powrocie do szkoły wciąż wojuje z belframi, przeciwstawia się uciskowi, wagaruje. Matka drży o syna, nie umie nad nim zapanować, nie wie, jak go zatrzymać w domu. Bohatera cechowała typowa młodzieńcza impulsywność, chęć wyrażenia siebie, zaimponowania rówieśnikom siłą i odwagą, dodajmy- źle rozumianą odwagą. Poszukujący ideałów młodzieniec w pogoni poszukiwaniem własnego światopoglądu, staje się zapalonym rewolucjonistą. Po śmierci matki przychodzi rozczarowanie ideą, której tyle poświęcił.
Kolejnym przełomem okazało się przypadkowe spotkanie ojca - obaj wracają do niepodległej ojczyzny. Zetknięcie z Polską to dalszy etap kształtowania się postawy ideowej młodego Baryki, doniosły czas edukacji i wrastania w polskość. Cezary bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej, poddając się presji tłumu i powszechnemu entuzjazmowi. Po wojnie w Nawłoci skupia się na miłosnych podbojach, korzystając ze swej fizycznej atrakcyjności. Baryka przeżył kolejne rozczarowanie - tym razem miłosne. Po powrocie do Warszawy zajął się sprawami publicznymi. Zaczął szukać własnych rozwiązań sytuacji politycznej w kraju. Cezary nie określa jasno swojego stanowiska. Przyjmuje postawę kontestującą. Osobowość bohatera formowana jest przez poszczególne wydarzenia. Młodzieniec popełnia wiele błędów, i z pewnością nie można im pobłażać, zaliczając do kategorii błędów młodości. Jednak Baryka jest bohaterem dynamicznym: nie pozostaje bierny, nieustannie czegoś szuka, walczy z przeciwnościami, z własnymi słabościami. To, co w nim podziwiam, to pewność własnych poglądów, przekonanie, że w każdym etapie życia postępuje słusznie, by pozostać sobie wiernym.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -
Motyw młodości
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Kordian”, Juliusz Słowacki - autor opisał dorastanie piętnastoletniego młodzieńca, kształtowanie się jego poglądów, poszukiwanie miejsca w świecie. Na postawę życiową bohatera miały wpływ przede wszystkim współczesne wydarzenia historyczne, między innymi ogarniające Polskę powstanie listopadowe. Kordian chciałby odnaleźć swój cel w życiu i dokonywać wielkich czynów. Marzy o karierze wojskowej, jednak jest na to zbyt młody. Pragnienie także wielkiej romantycznej miłości. Młodzieniec zakochał się w starszej o kilka lat Laurze, która nie odwzajemniała jego uczuć. Po kolejnym rozczarowaniu podjął myśl o samobójstwie. Jednak próba samobójcza okazała się nieudana. W wieku dwudziestu lat Kordian odbywa wielką podróż po Europie. W tym czasie porównuje swoje wyobrażenia o życiu z brutalną rzeczywistością. Poznaje prawdę o świecie, w którym najwyższą rolę odgrywają pieniądze, co uzmysławia sobie podczas pobytu w Anglii. W czasie podróży po Włoszech nawiązuje romans ze starszą od siebie Wiolettą, która zapewnia go o swoich uczuciach, szybko jednak okazuje się, że zależy jej wyłącznie na majątku Kordiana. W Watykanie bohater udaje się na audiencję papieską, podczas której przeżywa kolejny zawód. Wbrew oczekiwaniom papież nie opowiada się po stronie nękanych Polaków. Na zakończenie podróży po Europie Kordian udaje się na szczyt Mont Blanc, gdzie wygłasza ujawnia swój bunt wobec świata, dociera wówczas w głąb własnej duszy. Kordian przechodzi metamorfozę: z cierpiącego młodzieńca zmienia się w organizatora narodowej rewolucji. W rok później postanawia ziścić swoje marzenia. Bohater nie dokonuje zamierzonego czynu - carobójstwa, pada zemdlony w progu carskiej sypialni.
• „Śluby panieńskie”, Aleksander Fredro - Albin, jeden z młodych bohaterów dramatu to parodia romantycznego kochanka, który całe dnie spędza na wzdychaniu i marzeniach o ukochanej. Bohater jest nieporadny, sentymentalny i bardzo płaczliwy. Nieustannie opowiada o swoich miłosnych cierpieniach spowodowanych obojętnością ukochanej Klary. Albin jest postrzegany jako ofiara losu, jednak czasem potrafi też podjąć decyzję, np. kiedy wykazuje gotowość pojedynku z Radostem, swoim konkurentem w walce o względy Klary. Kolejny bohater komedii – Gustaw - jest raczej przeciwieństwem Albina, człowiekiem wesołym, lekkomyślnym i pewnym siebie. Lubi zabawy i towarzyskie szaleństwa. Nudzi się życiem w wiejskim dworku, więc nocami potajemnie udaje się do karczmy. Powoli jednak zmienia się z lekkomyślnego samoluba w rozważnego, energicznego i czułego mężczyznę. Główne bohaterki utworu to młode kobiety. Składają śluby panieńskie, obiecując sobie, że nigdy nie wyjdą za mąż. Tak naprawdę jednak nie ujawniają swoich prawdziwych uczuć.
• „Do młodych”, Adam Asnyk - w wierszu toczy się dobrze znana w literaturze walka rozumu z sercem. Młode pokolenie na pierwszym miejscu stawia wiedzą i prawdę, które mają rządzić „wiekiem pary i elektryczności”, jednak Asnyk daje im wyraźnie przestrogi. Mówi, że wiedza to jeszcze nie mądrość. Sugeruje, że przyszłość powinna być budowana na trwałym fundamencie przeszłości, na trwałej pamięci narodu. Świat młodości w wierszu został wyidealizowany, pozbawiony tragicznego, ciemnego rysu. Przyszłość wiąże się z poszukiwaniem i doskonaleniem się, co popiera poeta. Intelekt każe godzić ze zwycięstwem form silniejszych, nowych, a zejściem ze sceny starych. Pisze o tym, iż każda młodość przeminie:
„I wasze gwiazdy, o zdobywcy młodzi,
W ciemnościach pogasną znów!”
• „Potop”, Henryk Sienkiewicz - Andrzej Kmicic - nazywany jest często bohaterem dynamicznym. W momencie poznania jest młodym chorążym orszańskim. Smukły, wysoki, bogato ubrany młodzieniec powodował szybsze bicie serca u wszystkich kobiet. Na początku powieści Kmicic jest wesołym, gwałtownym, porywczym awanturnikiem o bujnym temperamencie, skłonnym do „bitki i wypitki”, nieliczącym się z prawem: (…) był sam swawolnikiem, w którym dusza kipiała ustawicznie. Jak się jednak okazało, był szczery, zdolny do szlachetnych odruchów serca i do wielkiej miłości. Wśród społeczności XVII wiecznej zyskał opinię „hulaki”. Kmicic dorastał w przekonaniu, że najważniejszymi wartościami są odwaga i siła. Kolejne rozdziały powieści opowiadają o przemianie młodego i nieodpowiedzialnego bohatera w dojrzałego obrońcę ojczyzny.
• „Przedwiośnie”, Stefan Żeromski - Cezary Baryka jest synem Seweryna Baryki i Jadwigi Dąbrowskiej, którzy wiodą względnie szczęśliwe życie, podróżując po Rosji, wreszcie osiadają w Baku. Gdy Cezary kończy czternaście lat, jego ojca powołują do wojska. Chłopak cieszy go swobodą, jakiej będzie mógł zaznać. Całe wakacje włóczy się z kolegami po Baku i chuligani. Po powrocie do szkoły wciąż wojuje z belframi, przeciwstawia się uciskowi, wagaruje. Matka drży o syna, nie umie nad nim zapanować, nie wie, jak go zatrzymać w domu. Bohatera cechowała typowa młodzieńcza impulsywność, chęć wyrażenia siebie, zaimponowania rówieśnikom siłą i odwagą, dodajmy- źle rozumianą odwagą. Poszukujący ideałów młodzieniec w pogoni poszukiwaniem własnego światopoglądu, staje się zapalonym rewolucjonistą. Po śmierci matki przychodzi rozczarowanie ideą, której tyle poświęcił.
Kolejnym przełomem okazało się przypadkowe spotkanie ojca - obaj wracają do niepodległej ojczyzny. Zetknięcie z Polską to dalszy etap kształtowania się postawy ideowej młodego Baryki, doniosły czas edukacji i wrastania w polskość. Cezary bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej, poddając się presji tłumu i powszechnemu entuzjazmowi. Po wojnie w Nawłoci skupia się na miłosnych podbojach, korzystając ze swej fizycznej atrakcyjności. Baryka przeżył kolejne rozczarowanie - tym razem miłosne. Po powrocie do Warszawy zajął się sprawami publicznymi. Zaczął szukać własnych rozwiązań sytuacji politycznej w kraju. Cezary nie określa jasno swojego stanowiska. Przyjmuje postawę kontestującą. Osobowość bohatera formowana jest przez poszczególne wydarzenia. Młodzieniec popełnia wiele błędów, i z pewnością nie można im pobłażać, zaliczając do kategorii błędów młodości. Jednak Baryka jest bohaterem dynamicznym: nie pozostaje bierny, nieustannie czegoś szuka, walczy z przeciwnościami, z własnymi słabościami. To, co w nim podziwiam, to pewność własnych poglądów, przekonanie, że w każdym etapie życia postępuje słusznie, by pozostać sobie wiernym.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -