Jesteś w:
Motyw przemiany
Najważniejszym elementem zakończenia są wnioski nawiązujące do postawionej tezy. Jest ono także podsumowaniem całej pracy. Warto postarać się, by zakończenie nie zamykało i nie wyczerpywało danego tematu, a ukazywało inne możliwości interpretacji, dalsze kierunki poszukiwań.
A. Motyw przemiany bohatera literackiego. Omów na wybranych przykładach.
Przykład zakończenia:
Motyw zmian został ukazany przez twórców w różny sposób zależnie od usytuowania go na osi czasu. W romantyzmie – przeistoczenie Jacka Soplicy ma charakter symboliczny. Przełom XIX i XX wieku zaowocował w literaturze wielkim rozkwitem powieści psychologicznej, która ukazuje poprzez głęboką i staranną analizę psychologiczną realizm Raskolnikowa. „Zbrodnia i kara” niesie wielkie, uniwersalne przesłanie. Koniec osi czasu to literatura współczesna, gdzie we współczesnych utworach metamorfoza powstaje na skutek wojny, przebywania w ekstremalnych warunkach, a przede wszystkim w imię przetrwania.
Przemiana bohaterów literackich w wielu przypadkach była punktem zwrotnym w ich biografii: bez niej nie dokonywaliby szlachetnych, wzniosłych czynów, nie zeszliby ze złej drogi postępowania. Ale przemiana to przede wszystkim naturalny element życia. Jesteśmy istotami, w których egzystencję wpisane są liczne zmiany, bo bez tego nasze życie byłoby monotonne, nieciekawe. Tak jak zmieniają się pory roku, tak zmienia się życie człowieka.
B. Sens przemiany bohatera literackiego. Omów na wybranych przykładach.
Przykład zakończenia:
Zazwyczaj jest tak, że motyw ten ma charakter dydaktyczny, czego oczywisty przykład stanowią przypowieści. Bohater popełnia błąd, grzech, co stanowi przykład jak nie postępować, jednak zwykle nawraca się, co nam mówi co zrobić jak już się ten grzech popełniło. Tak jest również z Jackiem Soplicą, jednakże tutaj problem jest poszerzony o wartości wyższe, ogólnonarodowe. Tutaj bohater musi wyrzec się swojego przeszłego życia (odrzucić swoje ego) i poświęcić się, zatracić dla dobra narodu, co jest klasycznym czynem bohaterskim, przez co dokonuje się przemiana świadomości. Ogólnie rzecz biorąc metamorfoza w literaturze ma za zadanie pokazać złożony proces przemiany wewnętrznej, zestawienie dwóch różnych postaw, gdzie tylko od bohatera zależy którą wybierze. Zazwyczaj wybiera tę dobrą, w innym przypadku przecież nie byłby bohaterem.
1. Biblia. Pismo święte Starego i Nowego Testamentu, „Pallottinum”, Poznań 1980.
2. Byron G. G., Giaur, przeł. Adam Mickiewicz, „Siedmioróg”, Wrocław 1997.
3. Camus A., Dżuma, przeł. [z fr.] Joanna Guze. Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2000.
4. browska M., Noce i dnie, Warszawa, Spółdzielnia Wydawnicza Czytelnik, 1977.
5. Defoe D., Przypadki Robinsona Kruzoe, G&P Oficyna Wydawnicza, Kraków 2002.
6. Dickens K., Opowieść wigilijna,Wydawnictwo Greg, Kraków 2008.
7. Dostojewski F. , Zbrodnia i kara, tłum. z jęz. ros. i opr. Podgórzec Z., Wydawnictwo Greg, Kraków 2002.
8. Goethe J. W., Faust; przeł. [z niem.] Józef Paszkowski. „Zielona Sowa”, Kraków 2004.
9. Herling-Grudziński G., Inny świat: zapiski sowieckie, „Czytelnik”, Warszawa 2000.
10. Kochanowski J., Fraszki; Pieśni; Treny; Odprawa posłów greckich, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1994.
11. Krasiński Z., Nie-Boska Komedia, Wydawnictwo Greg, Kraków 2006.
12. Mickiewicz A., Dziadów część III, Czytelnik, Warszawa 1967.
13. Mickiewicz A., Konrad Wallenrod, Oficyna Wydawnicza „Promocja”, Wrocław 2001.
14. Mickiewicz A., Pan Tadeusz, Nasza Księgarnia, 1982.
15. Nałkowska Z., Granica, Wydawnictwo „Kanon”, Warszawa 1995.
16. Prus B., Lalka, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2005.
17. Shakespeare W., Makbet, przeł. [z ang.] Maciej Słomczyński, Wydawnictwo „Zielona Sowa”, Kraków 1998.
18. Sienkiewicz H. Potop, Wydawnictwo „Greg”, Kraków 2006.
19. Sienkiewicz H., Quo vadis, „Siedmioróg”, Wrocław 1996.
20. Słowacki J., Kordian, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław; Warszawa 1986.
21. Słowacki J., Balladyna, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2003.
22. Żeromski S., Przedwiośnie, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1999.
1. Adamczyk Z., Wstęp, [w:] Żeromski, Stefan, Przedwiośnie, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1982.
2. Bortnowski S., „Potop” w szkole. Odbiór powieści Henryka Sienkiewicza. Wnioski dydaktyczne, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1988.
3. Campbell J. , Przygoda bohatera, [w:] tegoż, Potęga Mitu, Znak, Kraków 2007.
4. Cieśla-Korytowska M., „Dziady” Adama Mickiewicza, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995.
5. Dernałowicz M., Adam Mickiewicz, Wiedza Powszechna Warszawa 1985. s. 237-267.
6. Dopart B., Piętno buntu metafizycznego z symboliki III cz. „Dziadów”, Ruch Literacki, Kraków 1989, s. 310-316.
7. Epoki literackie. Od antyku do współczesności, red. M. Hanczakowski, M. Kuziak, A. Zawadzki, B. Żynis, Wydawnictwo PPU „PARK”, Bielsko-Biała 2003.
8. Gide A., Dostojewski - Artykuły i wykłady, Wydawnitwo KR, Warszawa 2003.
9. Grzegorczyk A., Kochanek prawdy. Rzecz o twórczości Alberta Camusa, Książnica, Katowice 1999, s. 87-128.
10. Hutnikiewicz A., Żeromski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000.
11. Hutnikiewicz A., Młoda Polska, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2000.
12. Jung C. G., Archetypy i symbole, pisma wybrane, Czytelnik, Warszawa 1993, s. 128-168; 488-518.
13. Kępiński, Z., Mickiewicz hermetyczny, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1980, s. 335-364.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Motyw przemiany
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNajważniejszym elementem zakończenia są wnioski nawiązujące do postawionej tezy. Jest ono także podsumowaniem całej pracy. Warto postarać się, by zakończenie nie zamykało i nie wyczerpywało danego tematu, a ukazywało inne możliwości interpretacji, dalsze kierunki poszukiwań.
A. Motyw przemiany bohatera literackiego. Omów na wybranych przykładach.
Przykład zakończenia:
Motyw zmian został ukazany przez twórców w różny sposób zależnie od usytuowania go na osi czasu. W romantyzmie – przeistoczenie Jacka Soplicy ma charakter symboliczny. Przełom XIX i XX wieku zaowocował w literaturze wielkim rozkwitem powieści psychologicznej, która ukazuje poprzez głęboką i staranną analizę psychologiczną realizm Raskolnikowa. „Zbrodnia i kara” niesie wielkie, uniwersalne przesłanie. Koniec osi czasu to literatura współczesna, gdzie we współczesnych utworach metamorfoza powstaje na skutek wojny, przebywania w ekstremalnych warunkach, a przede wszystkim w imię przetrwania.
Przemiana bohaterów literackich w wielu przypadkach była punktem zwrotnym w ich biografii: bez niej nie dokonywaliby szlachetnych, wzniosłych czynów, nie zeszliby ze złej drogi postępowania. Ale przemiana to przede wszystkim naturalny element życia. Jesteśmy istotami, w których egzystencję wpisane są liczne zmiany, bo bez tego nasze życie byłoby monotonne, nieciekawe. Tak jak zmieniają się pory roku, tak zmienia się życie człowieka.
B. Sens przemiany bohatera literackiego. Omów na wybranych przykładach.
Przykład zakończenia:
Zazwyczaj jest tak, że motyw ten ma charakter dydaktyczny, czego oczywisty przykład stanowią przypowieści. Bohater popełnia błąd, grzech, co stanowi przykład jak nie postępować, jednak zwykle nawraca się, co nam mówi co zrobić jak już się ten grzech popełniło. Tak jest również z Jackiem Soplicą, jednakże tutaj problem jest poszerzony o wartości wyższe, ogólnonarodowe. Tutaj bohater musi wyrzec się swojego przeszłego życia (odrzucić swoje ego) i poświęcić się, zatracić dla dobra narodu, co jest klasycznym czynem bohaterskim, przez co dokonuje się przemiana świadomości. Ogólnie rzecz biorąc metamorfoza w literaturze ma za zadanie pokazać złożony proces przemiany wewnętrznej, zestawienie dwóch różnych postaw, gdzie tylko od bohatera zależy którą wybierze. Zazwyczaj wybiera tę dobrą, w innym przypadku przecież nie byłby bohaterem.
Motyw przemiany - literatura podmiotowa
1. Biblia. Pismo święte Starego i Nowego Testamentu, „Pallottinum”, Poznań 1980.
2. Byron G. G., Giaur, przeł. Adam Mickiewicz, „Siedmioróg”, Wrocław 1997.
3. Camus A., Dżuma, przeł. [z fr.] Joanna Guze. Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2000.
4. browska M., Noce i dnie, Warszawa, Spółdzielnia Wydawnicza Czytelnik, 1977.
5. Defoe D., Przypadki Robinsona Kruzoe, G&P Oficyna Wydawnicza, Kraków 2002.
6. Dickens K., Opowieść wigilijna,Wydawnictwo Greg, Kraków 2008.
7. Dostojewski F. , Zbrodnia i kara, tłum. z jęz. ros. i opr. Podgórzec Z., Wydawnictwo Greg, Kraków 2002.
8. Goethe J. W., Faust; przeł. [z niem.] Józef Paszkowski. „Zielona Sowa”, Kraków 2004.
9. Herling-Grudziński G., Inny świat: zapiski sowieckie, „Czytelnik”, Warszawa 2000.
10. Kochanowski J., Fraszki; Pieśni; Treny; Odprawa posłów greckich, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1994.
11. Krasiński Z., Nie-Boska Komedia, Wydawnictwo Greg, Kraków 2006.
12. Mickiewicz A., Dziadów część III, Czytelnik, Warszawa 1967.
13. Mickiewicz A., Konrad Wallenrod, Oficyna Wydawnicza „Promocja”, Wrocław 2001.
14. Mickiewicz A., Pan Tadeusz, Nasza Księgarnia, 1982.
15. Nałkowska Z., Granica, Wydawnictwo „Kanon”, Warszawa 1995.
16. Prus B., Lalka, Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2005.
17. Shakespeare W., Makbet, przeł. [z ang.] Maciej Słomczyński, Wydawnictwo „Zielona Sowa”, Kraków 1998.
18. Sienkiewicz H. Potop, Wydawnictwo „Greg”, Kraków 2006.
19. Sienkiewicz H., Quo vadis, „Siedmioróg”, Wrocław 1996.
20. Słowacki J., Kordian, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław; Warszawa 1986.
21. Słowacki J., Balladyna, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2003.
22. Żeromski S., Przedwiośnie, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1999.
Motyw przemiany - literatura przedmiotowa
1. Adamczyk Z., Wstęp, [w:] Żeromski, Stefan, Przedwiośnie, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1982.
2. Bortnowski S., „Potop” w szkole. Odbiór powieści Henryka Sienkiewicza. Wnioski dydaktyczne, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1988.
3. Campbell J. , Przygoda bohatera, [w:] tegoż, Potęga Mitu, Znak, Kraków 2007.
4. Cieśla-Korytowska M., „Dziady” Adama Mickiewicza, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1995.
5. Dernałowicz M., Adam Mickiewicz, Wiedza Powszechna Warszawa 1985. s. 237-267.
6. Dopart B., Piętno buntu metafizycznego z symboliki III cz. „Dziadów”, Ruch Literacki, Kraków 1989, s. 310-316.
7. Epoki literackie. Od antyku do współczesności, red. M. Hanczakowski, M. Kuziak, A. Zawadzki, B. Żynis, Wydawnictwo PPU „PARK”, Bielsko-Biała 2003.
8. Gide A., Dostojewski - Artykuły i wykłady, Wydawnitwo KR, Warszawa 2003.
9. Grzegorczyk A., Kochanek prawdy. Rzecz o twórczości Alberta Camusa, Książnica, Katowice 1999, s. 87-128.
10. Hutnikiewicz A., Żeromski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000.
11. Hutnikiewicz A., Młoda Polska, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2000.
12. Jung C. G., Archetypy i symbole, pisma wybrane, Czytelnik, Warszawa 1993, s. 128-168; 488-518.
13. Kępiński, Z., Mickiewicz hermetyczny, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1980, s. 335-364.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -