Jesteś w:
Motyw samotności
• „Siłaczka” Stefan Żeromski - tytułowa bohaterka - Stanisława Bozowska po ukończeniu gimnazjum w Warszawie wyjeżdża ona na wieś, aby tam zajmować się edukacją najuboższej warstwy społecznej- chłopów. Jako prywatna nauczycielka mieszkała w ubogiej izbie razem ze staruszką. W maleńkiej wiosce, z dala od miasta była zdana na własne siły. Zrezygnowała z własnego szczęścia osobistego, rodziny, domu, który mogłaby stworzyć. Życie Stanisławy było pełne wyrzeczeń, upływało w nędzy i samotności. Z powodu złych warunków higienicznych, niewłaściwe odżywianie i ciężką prace zachorowała na tyfus, co doprowadziło do jej śmierci.
• „Żołnierz polski”, Władysław Broniewski - wiersz jest poetycką opowieścią o losie pokonanego w walce żołnierza, który pobity, pozbawiony swojego pułku, broni, nie ma nawet gdzie wrócić, bo jego dom został spalony przez wroga. Bohater jest całkowicie bezradny wobec żywiołu historii, w którym się znalazł. Równie bolesna jak utrata podstaw materialnego bytu, jest dla pokonanego żołnierza świadomość klęski, poczucie upokorzenia i rozpacz z powodu upadku Rzeczpospolitej. Załamany i bezdomny, usiadł pod brzozą ze spuszczoną głową, pełen rezygnacji, poczucia bezsilności.
• „Campo di Fiori” Czesław Miłosz - autor podejmuje trudną tematykę samotności ludzi w obliczu śmierci. W utworze przedstawiony został obraz rzymskiego placu, na którym w 1600r. spalono Giordano Bruna. Drugim obrazem poetyckim jest Warszawa, gdzie Niemcy podczas jednego z niedzielnych popołudni likwidowali getto. Oba obrazy są do siebie niezwykle podobne, tragedia ludzka została wpisana w codzienność i ukazana gdzieś w tle. Ludzie zdają się nie dostrzegać samotności i lęku skazanych. Samotność ludzi i obojętność tłumu wynika z zagubienia podstawowych prawd moralnych.
• „Kot w pustym mieszkaniu”, Wisława Szymborska - poetka za pomocą zwierzęcia pokazuje nie tylko opis pokoju po śmierci właściciela, ale i przeżycia kogoś, kto został skazany na trwanie w tym miejscu nadal. Nie trudno doszukać się tu głębszego sensu. Wiersz jest utrzymany w tonacji pretensji kota. Zwierze zdaje się być oburzone, że komuś takiemu jak on, można było zrobić taką przykrość:
„Umrzeć, tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.”
Kot zachowuje się w każdym calu jak człowiek - co prawda zdaje sobie sprawę z istnienia śmierci, ale duchowo, wewnętrznie nie ma zamiaru się z tym pogodzić. I właśnie ta świadomość połączona z niechęcią akceptacji sprawia, że życie po stracie bliskich jest ciężkie i zostawia nas samotnymi.
• „Sto lat samotności” Gabriel Garcia Marquez - narrator mówi, że zgodnie z przepowiednią Melquiadesa siedem pokoleń rodu Buendiów musi przez sto lat żyć z piętnem samotności. Mimo licznego pokolenia, każdy z osobna w tej rodzinie jest samotny. Przeżywa to uczucie na różne sposoby. Kamufluje je, buntuje się przeciwko mu, bądź biernie z nim żyje. Jednak wszyscy zostają bezsilni wobec tego uczucia. Perypetie tej rodziny wymuszają na niej, aby żyła z dnia na dzień bez względu na ich los. Udaje im się to do pewnego momentu, potem zaczynają się komplikacje. Członkowie rodziny, zaczynają umierać, popełniać samobójstwa, popadać w alkoholizm, choroby psychiczne i zaczynają sami w sobie być toksycznymi i niebezpiecznymi dla otoczenia. Wszystko to sprowadza się do wielkiej katastrofy. Samotność w tym ujęciu, jest powodem tragedii. Jest ona czymś normalnym, a jednak każdego dnia niesie niespodziewane, przykre niespodzianki.
• „Mały Książę” - Antoine de Saint Exupery – problem osamotnienia pokazuje autor na przykładzie głównego bohatera, który jest jedyną istotą żywą na swojej planecie. Wyłączną towarzyszką chłopca jest róża, więc chłopiec pragnie znaleźć prawdziwego przyjaciela, dlatego też opuszcza planetę B612, aby uciec od doskwierającej mu samotności. Podczas wędrówki po siedmiu planetach Mały Książę spotyka ludzi, którzy są zrażeni do kontaktów z innymi, którzy żyjąc we własnym świecie, nie mają dla niego nawet odrobiny czasu. Gdy chłopiec dotarł na Ziemię, uświadomił sobie, jak ważna jest dla niego róża. Zrozumiał, że miłość i troska o daną osobę jest sensem życia, że człowiek, róża, ani żadna istota nie może być zostawiona sama sobie i sama dla siebie.
• „Antygona w Nowym Jorku”, Janusz Głowacki - akcja sztuki rozgrywa się w parku w środowisku amerykańskich bezdomnych, gdzie obok siebie na ławkach mieszkają tułacze z różnych krajów: Pchełka z Polski, Anita z Puerto Rico i Sasza- Żyd z Petersburga. Łączy ich jedyna myśl- jak przeżyć zimną noc albo jeszcze jeden dzień, gdy nie ma nawet centa. Wszyscy bohaterowie są zagubieni i samotni. Głowacki skupia się także na problemie odtrącenia takich ludzi przez resztę społeczeństwa, na ich alienacji.
• „Weronika postanawia umrzeć”, Paulo Coelho - Weronika jest zwykłą kobietą - ładną, zadbaną, pracującą. Lubi zabawę, ma przyjaciół, spotyka się z mężczyznami. „Gdy osiągnęła już wszystko, czego oczekiwała od życia, doszła do wniosku, że nie ma ono sensu, bo wszystkie dni są takie same. I postanowiła umrzeć”. W pewnym momencie świat, w którym każdy żyje tylko dla siebie, staje się zbyt monotonny, nudny, aby mieć motywację do dalszej egzystencji. Wszyscy ludzie wydają się zbyt szarzy, nie ma w nich niczego, co Weronika chciałaby odkrywać. Dziewczyna popada w depresję, połyka nasenne tabletki, a oczekując na śmierć pisze list. Weronika jest przykładem osoby, która nie chce żyć w świecie ludzi zapatrzonych w siebie.
• „Skafander i motyl”, Jean-Dominique Bauby – autor, a zarazem główny bohater książki po udarze mózgu jest sparaliżowany. W swojej książce Bauby opowiada o życiu przed wylewem, mówi także o tym, jakie to uczucie zostać uwięzionym w bezużytecznym ciele. Bauby wprowadza czytelników w swój świat – w świat motyla uwięzionego w skafandrze. Z pewnością książka ta pozwala poznać świat ludzi cierpiących i osamotnionych w wyniku kalectwa. To głęboko poruszający zapis refleksji człowieka nagle odciętego od życia.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Motyw samotności
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim
Spis treści
• „Siłaczka” Stefan Żeromski - tytułowa bohaterka - Stanisława Bozowska po ukończeniu gimnazjum w Warszawie wyjeżdża ona na wieś, aby tam zajmować się edukacją najuboższej warstwy społecznej- chłopów. Jako prywatna nauczycielka mieszkała w ubogiej izbie razem ze staruszką. W maleńkiej wiosce, z dala od miasta była zdana na własne siły. Zrezygnowała z własnego szczęścia osobistego, rodziny, domu, który mogłaby stworzyć. Życie Stanisławy było pełne wyrzeczeń, upływało w nędzy i samotności. Z powodu złych warunków higienicznych, niewłaściwe odżywianie i ciężką prace zachorowała na tyfus, co doprowadziło do jej śmierci.
• „Żołnierz polski”, Władysław Broniewski - wiersz jest poetycką opowieścią o losie pokonanego w walce żołnierza, który pobity, pozbawiony swojego pułku, broni, nie ma nawet gdzie wrócić, bo jego dom został spalony przez wroga. Bohater jest całkowicie bezradny wobec żywiołu historii, w którym się znalazł. Równie bolesna jak utrata podstaw materialnego bytu, jest dla pokonanego żołnierza świadomość klęski, poczucie upokorzenia i rozpacz z powodu upadku Rzeczpospolitej. Załamany i bezdomny, usiadł pod brzozą ze spuszczoną głową, pełen rezygnacji, poczucia bezsilności.
• „Campo di Fiori” Czesław Miłosz - autor podejmuje trudną tematykę samotności ludzi w obliczu śmierci. W utworze przedstawiony został obraz rzymskiego placu, na którym w 1600r. spalono Giordano Bruna. Drugim obrazem poetyckim jest Warszawa, gdzie Niemcy podczas jednego z niedzielnych popołudni likwidowali getto. Oba obrazy są do siebie niezwykle podobne, tragedia ludzka została wpisana w codzienność i ukazana gdzieś w tle. Ludzie zdają się nie dostrzegać samotności i lęku skazanych. Samotność ludzi i obojętność tłumu wynika z zagubienia podstawowych prawd moralnych.
• „Kot w pustym mieszkaniu”, Wisława Szymborska - poetka za pomocą zwierzęcia pokazuje nie tylko opis pokoju po śmierci właściciela, ale i przeżycia kogoś, kto został skazany na trwanie w tym miejscu nadal. Nie trudno doszukać się tu głębszego sensu. Wiersz jest utrzymany w tonacji pretensji kota. Zwierze zdaje się być oburzone, że komuś takiemu jak on, można było zrobić taką przykrość:
„Umrzeć, tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.”
Kot zachowuje się w każdym calu jak człowiek - co prawda zdaje sobie sprawę z istnienia śmierci, ale duchowo, wewnętrznie nie ma zamiaru się z tym pogodzić. I właśnie ta świadomość połączona z niechęcią akceptacji sprawia, że życie po stracie bliskich jest ciężkie i zostawia nas samotnymi.
• „Sto lat samotności” Gabriel Garcia Marquez - narrator mówi, że zgodnie z przepowiednią Melquiadesa siedem pokoleń rodu Buendiów musi przez sto lat żyć z piętnem samotności. Mimo licznego pokolenia, każdy z osobna w tej rodzinie jest samotny. Przeżywa to uczucie na różne sposoby. Kamufluje je, buntuje się przeciwko mu, bądź biernie z nim żyje. Jednak wszyscy zostają bezsilni wobec tego uczucia. Perypetie tej rodziny wymuszają na niej, aby żyła z dnia na dzień bez względu na ich los. Udaje im się to do pewnego momentu, potem zaczynają się komplikacje. Członkowie rodziny, zaczynają umierać, popełniać samobójstwa, popadać w alkoholizm, choroby psychiczne i zaczynają sami w sobie być toksycznymi i niebezpiecznymi dla otoczenia. Wszystko to sprowadza się do wielkiej katastrofy. Samotność w tym ujęciu, jest powodem tragedii. Jest ona czymś normalnym, a jednak każdego dnia niesie niespodziewane, przykre niespodzianki.
• „Mały Książę” - Antoine de Saint Exupery – problem osamotnienia pokazuje autor na przykładzie głównego bohatera, który jest jedyną istotą żywą na swojej planecie. Wyłączną towarzyszką chłopca jest róża, więc chłopiec pragnie znaleźć prawdziwego przyjaciela, dlatego też opuszcza planetę B612, aby uciec od doskwierającej mu samotności. Podczas wędrówki po siedmiu planetach Mały Książę spotyka ludzi, którzy są zrażeni do kontaktów z innymi, którzy żyjąc we własnym świecie, nie mają dla niego nawet odrobiny czasu. Gdy chłopiec dotarł na Ziemię, uświadomił sobie, jak ważna jest dla niego róża. Zrozumiał, że miłość i troska o daną osobę jest sensem życia, że człowiek, róża, ani żadna istota nie może być zostawiona sama sobie i sama dla siebie.
• „Antygona w Nowym Jorku”, Janusz Głowacki - akcja sztuki rozgrywa się w parku w środowisku amerykańskich bezdomnych, gdzie obok siebie na ławkach mieszkają tułacze z różnych krajów: Pchełka z Polski, Anita z Puerto Rico i Sasza- Żyd z Petersburga. Łączy ich jedyna myśl- jak przeżyć zimną noc albo jeszcze jeden dzień, gdy nie ma nawet centa. Wszyscy bohaterowie są zagubieni i samotni. Głowacki skupia się także na problemie odtrącenia takich ludzi przez resztę społeczeństwa, na ich alienacji.
• „Weronika postanawia umrzeć”, Paulo Coelho - Weronika jest zwykłą kobietą - ładną, zadbaną, pracującą. Lubi zabawę, ma przyjaciół, spotyka się z mężczyznami. „Gdy osiągnęła już wszystko, czego oczekiwała od życia, doszła do wniosku, że nie ma ono sensu, bo wszystkie dni są takie same. I postanowiła umrzeć”. W pewnym momencie świat, w którym każdy żyje tylko dla siebie, staje się zbyt monotonny, nudny, aby mieć motywację do dalszej egzystencji. Wszyscy ludzie wydają się zbyt szarzy, nie ma w nich niczego, co Weronika chciałaby odkrywać. Dziewczyna popada w depresję, połyka nasenne tabletki, a oczekując na śmierć pisze list. Weronika jest przykładem osoby, która nie chce żyć w świecie ludzi zapatrzonych w siebie.
• „Skafander i motyl”, Jean-Dominique Bauby – autor, a zarazem główny bohater książki po udarze mózgu jest sparaliżowany. W swojej książce Bauby opowiada o życiu przed wylewem, mówi także o tym, jakie to uczucie zostać uwięzionym w bezużytecznym ciele. Bauby wprowadza czytelników w swój świat – w świat motyla uwięzionego w skafandrze. Z pewnością książka ta pozwala poznać świat ludzi cierpiących i osamotnionych w wyniku kalectwa. To głęboko poruszający zapis refleksji człowieka nagle odciętego od życia.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -