Jesteś w:
Gloria victis
Tarłowski był wykształcony, znał na przykład starożytnych poetów rzymskich. Przyjechał na Polesie z młodszą siostrą, która była bardzo do niego podobna. Oboje byli sierotami. Maryś zgodnie z pozytywistycznymi zasadami zajmował się pracą u podstaw – uczył ludzi wywodzących się z gminu: „Urodził się nie w tych stronach, kędyś daleko, a w te strony przywiał go ów prąd górny, który wówczas całym światem płynął i ludzi wysokich rzucał w ramiona i pod stopy maluczkich”.
Postanowił wziąć udział w działaniach powstańczych. Powstanie styczniowe zmieniło Tarłowskiego, podjął walkę o wolność, uznając wyższość walki nad własnymi przekonaniami i pragnieniami. Podczas walk wykazywał się odwagą i męstwem, o czym świadczy fakt, że uratował życie dowódcy – Traugutta, nie patrząc na własne zdrowie. Sprawnie wykonywał polecenia. Podczas walki spojrzenie miał podobne do lwa lub tygrysa. Przeżywał jednak wewnętrzne rozterki pomiędzy miłością do ojczyzny a miłością do natury. Nie był stworzony do walki i zabijania – „w geniuszu natury i górnych myślach ludzkich rozkochany, do bojów tych stworzony nie był”. Największą przeszkodą jest dla niego świadomość, że w obronie ojczyzny zmuszony jest zabijać.
W przerwach między potyczkami zajmował się obserwacją natury – rzadkich okazów roślin i zwierząt, co czyniło go szczęśliwym. Był milczący i zamknięty w sobie, nie spędzał czasu na rozmowach z innymi. Potrafił jednak zaciekawić innych swoją pasją zbieracza i badacza. Gdy został ranny przeniesiono go do namiotu – szpitala polowego. Wróg jednak zaatakował rannych. Bohater zginął jak męczennik, a jego ciało zostało rozniesione na pikach Rosjan.
Maryś Tarłowski, któremu można nadać miano pozytywistycznego romantyka, wyróżniał się spośród powstańców delikatnością i nieśmiałością. Mimo iż był słabszy fizycznie od innych powstańców, dzielnie walczył z wrogiem, wykazując się męstwem i nieustępliwością. Powstanie wyzwoliło w nim nowe siły. Z tego obrazu wyłania się bohater narodowy – wrażliwy, związany z naturą i oddany ojczyźnie.
Aniela Tarłowska to ukochana siostra Marysia. Podobnie jak on wątła i drobna – „ta sama drobność wzrostów, wątłość kształtów, te same rysy cery i na rysach rozlane wyrazy”. Miała jasne włosy, błękitne oczy, i wesoły uśmiech, który często gościł na jej rumianych ustach. Bardzo kochała brata, była jak on sierotą.
Pomagała bratu, a on zajmował się jej edukacją. Wyznawała te same co on pozytywistyczne ideały. Rozpaczała na wieść o rozpoczęciu działań powstańczych, jednak wiedziała, że brat postanowił walczyć. Świadczy to o jej miłości do ojczyzny. Zakochała się w przystojnym Jagminie, jednak ich miłość nie mogła rozkwitnąć ponieważ wybuchło powstanie. Podczas konfliktu wciąż myślała o bracie, wysłała mu także pocztą powstańczą liścik, jednak Maryś nie zdążył go już odczytać. Po latach dotarła do mogiły, gdzie spoczęli jej brat i ukochany i postawiła mały krzyżyk. Sprawiała wrażenie samotnej, ubogiej i nieszczęśliwie, najprawdopodobniej więc, nie potrafiła z nikim się związać pielęgnując wspomnienia o bracie i ukochanym mężczyźnie.
Obraz bezdusznych Rosjan ukazała Eliza Orzeszkowa w noweli „Gloria victis”. Na jej kartach czytelnik styka się tragedią, którą niesie powstanie. Podczas oblężenia polany potęga wojska rosyjskiego razi Polaków. Nic nie jest w stanie powstrzymać ogromnej, szarej masy. Wiedząc, że w namiocie znajdują się tylko ranni i lekarze, wściekli, dzicy Moskale zaatakowali bezbronnych. Wkrótce z wnętrza namiotu słychać było „nieludzkie wycia i ryki”.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
„Gloria victis” – charakterystyka bohaterów
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimTarłowski był wykształcony, znał na przykład starożytnych poetów rzymskich. Przyjechał na Polesie z młodszą siostrą, która była bardzo do niego podobna. Oboje byli sierotami. Maryś zgodnie z pozytywistycznymi zasadami zajmował się pracą u podstaw – uczył ludzi wywodzących się z gminu: „Urodził się nie w tych stronach, kędyś daleko, a w te strony przywiał go ów prąd górny, który wówczas całym światem płynął i ludzi wysokich rzucał w ramiona i pod stopy maluczkich”.
Postanowił wziąć udział w działaniach powstańczych. Powstanie styczniowe zmieniło Tarłowskiego, podjął walkę o wolność, uznając wyższość walki nad własnymi przekonaniami i pragnieniami. Podczas walk wykazywał się odwagą i męstwem, o czym świadczy fakt, że uratował życie dowódcy – Traugutta, nie patrząc na własne zdrowie. Sprawnie wykonywał polecenia. Podczas walki spojrzenie miał podobne do lwa lub tygrysa. Przeżywał jednak wewnętrzne rozterki pomiędzy miłością do ojczyzny a miłością do natury. Nie był stworzony do walki i zabijania – „w geniuszu natury i górnych myślach ludzkich rozkochany, do bojów tych stworzony nie był”. Największą przeszkodą jest dla niego świadomość, że w obronie ojczyzny zmuszony jest zabijać.
W przerwach między potyczkami zajmował się obserwacją natury – rzadkich okazów roślin i zwierząt, co czyniło go szczęśliwym. Był milczący i zamknięty w sobie, nie spędzał czasu na rozmowach z innymi. Potrafił jednak zaciekawić innych swoją pasją zbieracza i badacza. Gdy został ranny przeniesiono go do namiotu – szpitala polowego. Wróg jednak zaatakował rannych. Bohater zginął jak męczennik, a jego ciało zostało rozniesione na pikach Rosjan.
Maryś Tarłowski, któremu można nadać miano pozytywistycznego romantyka, wyróżniał się spośród powstańców delikatnością i nieśmiałością. Mimo iż był słabszy fizycznie od innych powstańców, dzielnie walczył z wrogiem, wykazując się męstwem i nieustępliwością. Powstanie wyzwoliło w nim nowe siły. Z tego obrazu wyłania się bohater narodowy – wrażliwy, związany z naturą i oddany ojczyźnie.
Aniela Tarłowska – charakterystyka
Aniela Tarłowska to ukochana siostra Marysia. Podobnie jak on wątła i drobna – „ta sama drobność wzrostów, wątłość kształtów, te same rysy cery i na rysach rozlane wyrazy”. Miała jasne włosy, błękitne oczy, i wesoły uśmiech, który często gościł na jej rumianych ustach. Bardzo kochała brata, była jak on sierotą.
Pomagała bratu, a on zajmował się jej edukacją. Wyznawała te same co on pozytywistyczne ideały. Rozpaczała na wieść o rozpoczęciu działań powstańczych, jednak wiedziała, że brat postanowił walczyć. Świadczy to o jej miłości do ojczyzny. Zakochała się w przystojnym Jagminie, jednak ich miłość nie mogła rozkwitnąć ponieważ wybuchło powstanie. Podczas konfliktu wciąż myślała o bracie, wysłała mu także pocztą powstańczą liścik, jednak Maryś nie zdążył go już odczytać. Po latach dotarła do mogiły, gdzie spoczęli jej brat i ukochany i postawiła mały krzyżyk. Sprawiała wrażenie samotnej, ubogiej i nieszczęśliwie, najprawdopodobniej więc, nie potrafiła z nikim się związać pielęgnując wspomnienia o bracie i ukochanym mężczyźnie.
Charakterystyka Rosjan w noweli „Gloria victis”
Obraz bezdusznych Rosjan ukazała Eliza Orzeszkowa w noweli „Gloria victis”. Na jej kartach czytelnik styka się tragedią, którą niesie powstanie. Podczas oblężenia polany potęga wojska rosyjskiego razi Polaków. Nic nie jest w stanie powstrzymać ogromnej, szarej masy. Wiedząc, że w namiocie znajdują się tylko ranni i lekarze, wściekli, dzicy Moskale zaatakowali bezbronnych. Wkrótce z wnętrza namiotu słychać było „nieludzkie wycia i ryki”.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -