Jesteś w:
Motyw cierpienia
• Johann Wolfgang Goethe, „Cierpienia młodego Wertera” - w opowiedzianej w formie listów do przyjaciela historii poznajemy Wertera, którego życie zmienia się diametralnie po spotkaniu z piękną Lottą. Początkowo wydaje się, że miłość jest dla niego początkiem najszczęśliwszego w życiu okresu, okresu radości i wesela. Werter za sprawą uczucia odkrywa piękno i sens życia, ale z czasem także ból, męczarnie i rozterki, jakie ono ze sobą niesie. Swoje życie przeżywa wewnętrznie, spala się w intensywnych namiętnościach. Werter postrzega świat jako więzienie, rzeczywistość wrogą człowiekowi, absurdalną i bezsensowną. Życie jest dla niego pasmem nieszczęść, niszczących człowieka i pozbawiających jego egzystencję sensu. W otaczającym go świecie nie może zrealizować swych dążeń. Doznaje zawodu w miłości, a także w życiu towarzyskim. Bohater Goethego cierpi na "ból istnienia", wynikający z samego faktu ludzkiej egzystencji. Powyższy przykład potwierdza tezę, mówiącą, że cierpienie jest ściśle powiązane z miłością. To „radosna udręka”, która daje szczęście, uczucie spełnienia i radość, ale może stać się również przyczyną rozterek, bólu i cierpienia.
• Adam Mickiewicz, „Dziady” część IV - Gustaw, główny bohater dramatu to typowy romantyczny kochanek. Indywidualista, uwikłany w tragiczną i niespełnioną miłość, buntujący się przeciwko światu i niesprawiedliwym stosunkom społecznym. To właśnie prawa rządzące realnym światem rozdzieliły go z ukochaną. Szydził również z tych, którzy w zdobyciu bogactwa widzieli szczęście. Szydził z Maryli, która wybrała na męża człowieka bogatego. Był szaleńcem, który zbuntował się przeciwko światu w jedyny możliwy dla siebie sposób, popełniając samobójstwo. Monolog Gustawa o miłości i cierpieniu to wspaniałe studium psychologiczne osoby owładniętej szaleństwem miłosnej pasji.
• Adam Mickiewicz III część „Dziadów” - cierpienie, jakie wyłania się z kart dramatu jest cierpieniem grupy osób, w tym wypadku młodzieży, powstańców, „męczenników narodowej sprawy”. Wszystkich tych, którzy mieli odwagę przeciwstawić się reżimowi cara. W tekście odnajdujemy opisy cierpienia zesłańców na Sybir, torturowanych, gnębionych, więzionych bezprawnie, katowanych. Wszystkich, którzy umierają w imię ojczyzny, którzy dla niej poświęcili życie. Nie zawsze tych walczących z bronią, ale konspiratorów, poetów, inteligentów. Symbolem nieuniknionego bólu i śmierci jest tu kibitka z dzwonkiem, wóz, którym wywożono ofiary cara. Mickiewicz w sposób niezwykle wyrazisty i przejmujący zaprezentował życie patriotów, ich ofiarę, cierpienie. Polska, miejsce łzami i krwią płynące ma zbawić Europę, ofiary carskiego bata są niczym Chrystus. Takie cierpienie, choć trudne i często niesprawiedliwe ma sens najwyższy.
• Juliusz Słowacki, „Hymn” - dzieło skierowane jest do Boga, którego podmiot liryczny czyni powiernikiem swoich smutków. Poeta mówi w nim o losie wygnańca-pielgrzyma, pozbawionego ojczyzny i domu, za którymi tak bardzo tęskni. Nostalgia podmiotu lirycznego kontrastuje z urokiem orientalnego krajobrazu - pięknego ale obcego. Tęsknota za ojczyzną nie pozwala mu cieszyć się podróżą i pięknem, które go otacza. Bóg nie jest tu daleki i obcy, lecz staje się bliskim, cierpliwym słuchaczem skarg poety, jego powiernikiem.
• Juliusz Słowacki, „Rozłączenie” - osoba mówiąca w wierszu przebywa z dala od ojczystego kraju, jest pogrążona w smutku, wraca wyobraźnią do dobrze znanych mu stron, wspomina szczególnie mu bliską osobę podczas wykonywania codziennych zajęć. Odległość pomiędzy nimi powoduje ogromne cierpienie i nie pozwala im o sobie zapomnieć. W ostatniej zwrotce wiersza podmiot liryczny wyraża przekonanie o niemożliwości spotkania dwojga rozłączonych. Żali się, że ich rozstanie będzie wieczne. Każda strofa przesycona jest bólem spowodowanym rozłąką i brakiem nadziei na spotkanie.
• Cyprian Kamil Norwid, „Moja piosnka II” - podmiotem lirycznym jest poeta na emigracji, zwraca się do Boga poprzez powtarzaną apostrofę „tęskno mi, Panie…” W pierwszej zwrotce podmiot wspomina kraj, w którym ludzie podnoszą z ziemi każdy okruch chleba z poszanowania dla Boga i Jego darów. W drugiej mówi o tym, że tęskni za krajem, w którym grzechem jest popsucie bocianiego gniazda. W trzeciej mówi o codziennych porannych powitaniach ludzi, które są dla nich tym samym, co słowa Chrystusa „Bądź pochwalony”. Autor chciałby nie tęsknić i nie myśleć o tym wszystkim, nie cierpieć na obczyźnie, chciałby po prostu wrócić do kraju i żyć wśród szczerych ludzi, którzy mają swoje zdanie i otwarcie potrafią je wypowiadać. W ostatniej zwrotce podmiot opisuje swoją samotność i nieszczęście. Tęskni za krajem, w którym nikt nie był mu przychylny i nie miał tam szacunku. Podmiot wie, że nic się nie zmieni i stara się z tym pogodzić. Przywoływane obrazy wzmagają w autorze tęsknotę za domem, osamotnienie i bezmiar cierpienia.
• Zygmunt Krasiński, „Nie-Boska komedia” - w utworze zostało ukazane, obok innych, egzystencjalne ujęcie cierpienia. Główny bohater – hrabia Henryk jest romantycznym poetą żyjącym w świecie marzeń i wyobraźni, w nierealnym świecie poezji i dramatu, który sam układa. Prowadzi go to do konfliktów z rzeczywistością. Próbuje odszukać dla siebie jakieś miejsce, ale nie może znaleźć wspólnego języka ani ze „starym” ani z „nowym” światem. Cierpi, ponieważ nie potrafi wyplątać się z konfliktu między romantycznym modelem poety, a codziennymi ludzkimi obowiązkami. Ta problematyka wiąże w całość wszystkie części dramatu, ukazuje bohatera ogarniętego egzystencjalnym cierpieniem. Cierpienie w „Nie - Boskiej komedii” polega przede wszystkim na samotności głównego bohatera, który – odizolowany od rzeczywistości przez stworzenie własnego świata poezji – nie potrafi się porozumieć z innymi.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 -
Motyw cierpienia
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim
Spis treści
- Motyw cierpienia - wprowadzenie
- Motyw cierpienia w literaturze
- Motyw cierpienia w sztuce
- Motyw cierpienia w filmie
- Motyw cierpienia - przykłady wstępów
- Motyw cierpienia - przykłady zakończeń
- Motyw cierpienia - przykłady zakończeń
- Motyw cierpienia - przykładowe tematy wypracowań
- Motyw cierpienia - literatura podmiotowa
- Motyw cierpienia - literatura przedmiotowa
• Johann Wolfgang Goethe, „Cierpienia młodego Wertera” - w opowiedzianej w formie listów do przyjaciela historii poznajemy Wertera, którego życie zmienia się diametralnie po spotkaniu z piękną Lottą. Początkowo wydaje się, że miłość jest dla niego początkiem najszczęśliwszego w życiu okresu, okresu radości i wesela. Werter za sprawą uczucia odkrywa piękno i sens życia, ale z czasem także ból, męczarnie i rozterki, jakie ono ze sobą niesie. Swoje życie przeżywa wewnętrznie, spala się w intensywnych namiętnościach. Werter postrzega świat jako więzienie, rzeczywistość wrogą człowiekowi, absurdalną i bezsensowną. Życie jest dla niego pasmem nieszczęść, niszczących człowieka i pozbawiających jego egzystencję sensu. W otaczającym go świecie nie może zrealizować swych dążeń. Doznaje zawodu w miłości, a także w życiu towarzyskim. Bohater Goethego cierpi na "ból istnienia", wynikający z samego faktu ludzkiej egzystencji. Powyższy przykład potwierdza tezę, mówiącą, że cierpienie jest ściśle powiązane z miłością. To „radosna udręka”, która daje szczęście, uczucie spełnienia i radość, ale może stać się również przyczyną rozterek, bólu i cierpienia.
• Adam Mickiewicz, „Dziady” część IV - Gustaw, główny bohater dramatu to typowy romantyczny kochanek. Indywidualista, uwikłany w tragiczną i niespełnioną miłość, buntujący się przeciwko światu i niesprawiedliwym stosunkom społecznym. To właśnie prawa rządzące realnym światem rozdzieliły go z ukochaną. Szydził również z tych, którzy w zdobyciu bogactwa widzieli szczęście. Szydził z Maryli, która wybrała na męża człowieka bogatego. Był szaleńcem, który zbuntował się przeciwko światu w jedyny możliwy dla siebie sposób, popełniając samobójstwo. Monolog Gustawa o miłości i cierpieniu to wspaniałe studium psychologiczne osoby owładniętej szaleństwem miłosnej pasji.
• Adam Mickiewicz III część „Dziadów” - cierpienie, jakie wyłania się z kart dramatu jest cierpieniem grupy osób, w tym wypadku młodzieży, powstańców, „męczenników narodowej sprawy”. Wszystkich tych, którzy mieli odwagę przeciwstawić się reżimowi cara. W tekście odnajdujemy opisy cierpienia zesłańców na Sybir, torturowanych, gnębionych, więzionych bezprawnie, katowanych. Wszystkich, którzy umierają w imię ojczyzny, którzy dla niej poświęcili życie. Nie zawsze tych walczących z bronią, ale konspiratorów, poetów, inteligentów. Symbolem nieuniknionego bólu i śmierci jest tu kibitka z dzwonkiem, wóz, którym wywożono ofiary cara. Mickiewicz w sposób niezwykle wyrazisty i przejmujący zaprezentował życie patriotów, ich ofiarę, cierpienie. Polska, miejsce łzami i krwią płynące ma zbawić Europę, ofiary carskiego bata są niczym Chrystus. Takie cierpienie, choć trudne i często niesprawiedliwe ma sens najwyższy.
• Juliusz Słowacki, „Hymn” - dzieło skierowane jest do Boga, którego podmiot liryczny czyni powiernikiem swoich smutków. Poeta mówi w nim o losie wygnańca-pielgrzyma, pozbawionego ojczyzny i domu, za którymi tak bardzo tęskni. Nostalgia podmiotu lirycznego kontrastuje z urokiem orientalnego krajobrazu - pięknego ale obcego. Tęsknota za ojczyzną nie pozwala mu cieszyć się podróżą i pięknem, które go otacza. Bóg nie jest tu daleki i obcy, lecz staje się bliskim, cierpliwym słuchaczem skarg poety, jego powiernikiem.
• Juliusz Słowacki, „Rozłączenie” - osoba mówiąca w wierszu przebywa z dala od ojczystego kraju, jest pogrążona w smutku, wraca wyobraźnią do dobrze znanych mu stron, wspomina szczególnie mu bliską osobę podczas wykonywania codziennych zajęć. Odległość pomiędzy nimi powoduje ogromne cierpienie i nie pozwala im o sobie zapomnieć. W ostatniej zwrotce wiersza podmiot liryczny wyraża przekonanie o niemożliwości spotkania dwojga rozłączonych. Żali się, że ich rozstanie będzie wieczne. Każda strofa przesycona jest bólem spowodowanym rozłąką i brakiem nadziei na spotkanie.
• Cyprian Kamil Norwid, „Moja piosnka II” - podmiotem lirycznym jest poeta na emigracji, zwraca się do Boga poprzez powtarzaną apostrofę „tęskno mi, Panie…” W pierwszej zwrotce podmiot wspomina kraj, w którym ludzie podnoszą z ziemi każdy okruch chleba z poszanowania dla Boga i Jego darów. W drugiej mówi o tym, że tęskni za krajem, w którym grzechem jest popsucie bocianiego gniazda. W trzeciej mówi o codziennych porannych powitaniach ludzi, które są dla nich tym samym, co słowa Chrystusa „Bądź pochwalony”. Autor chciałby nie tęsknić i nie myśleć o tym wszystkim, nie cierpieć na obczyźnie, chciałby po prostu wrócić do kraju i żyć wśród szczerych ludzi, którzy mają swoje zdanie i otwarcie potrafią je wypowiadać. W ostatniej zwrotce podmiot opisuje swoją samotność i nieszczęście. Tęskni za krajem, w którym nikt nie był mu przychylny i nie miał tam szacunku. Podmiot wie, że nic się nie zmieni i stara się z tym pogodzić. Przywoływane obrazy wzmagają w autorze tęsknotę za domem, osamotnienie i bezmiar cierpienia.
• Zygmunt Krasiński, „Nie-Boska komedia” - w utworze zostało ukazane, obok innych, egzystencjalne ujęcie cierpienia. Główny bohater – hrabia Henryk jest romantycznym poetą żyjącym w świecie marzeń i wyobraźni, w nierealnym świecie poezji i dramatu, który sam układa. Prowadzi go to do konfliktów z rzeczywistością. Próbuje odszukać dla siebie jakieś miejsce, ale nie może znaleźć wspólnego języka ani ze „starym” ani z „nowym” światem. Cierpi, ponieważ nie potrafi wyplątać się z konfliktu między romantycznym modelem poety, a codziennymi ludzkimi obowiązkami. Ta problematyka wiąże w całość wszystkie części dramatu, ukazuje bohatera ogarniętego egzystencjalnym cierpieniem. Cierpienie w „Nie - Boskiej komedii” polega przede wszystkim na samotności głównego bohatera, który – odizolowany od rzeczywistości przez stworzenie własnego świata poezji – nie potrafi się porozumieć z innymi.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 -