Jesteś w:
Motyw miłości
• „Dziady” cz. IV, Adam Mickiewicz – Gustaw, główny bohater, to typowy romantyczny kochanek. Indywidualista, uwikłany w tragiczną i niespełnioną miłość, buntujący się przeciwko światu i niesprawiedliwym stosunkom społecznym. To właśnie prawa rządzące realnym światem rozdzieliły go z ukochaną. Szydził również z tych, którzy w zdobyciu bogactwa widzieli szczęście. Szydził z Maryli, która wybrała na męża człowieka bogatego. Był szaleńcem, który zbuntował się przeciwko światu w jedyny możliwy dla siebie sposób, popełniając samobójstwo. Monolog Gustawa o miłości i cierpieniu to wspaniałe studium psychologiczne osoby owładniętej szaleństwem miłosnej pasji. Jednocześnie to studium wielkiej miłości romantycznej, która stała się głównym tematem dzieła Mickiewicza. Gustaw był mężczyzną, którego lektura romantycznych książek doskonale przygotowała do roli kochanka i ukształtowała jego wyobrażenie o miłości. Kochał tak bardzo, że zatracił się w uczuciu, sądząc, że jest to dar od Boga, że Maryla jest jego zwierciadlanym odbiciem. Kiedy sięgał ku niebu, został strącony na ziemię. Idealna kochanka wybrała innego mężczyznę, a według Gustawa wybrała bogactwo, a nie prawdziwą miłość. Zostawiła łączącą ich wspólnotę dusz, zapominając jak wiele ich łączy i że byli dla siebie stworzeni. Odrzucony Gustaw stał się samotnikiem, rozpamiętującym swoją miłość. Dalsze życie nie miało dla niego sensu i dlatego zdecydował się na samobójstwo, ponieważ był to sposób na ucieczkę ze świata, w którym zabrakło jego bliźniaczej duszy.
• „Do M***”, Adam Mickiewicz - poeta rysuje obraz nieszczęśliwej miłości. Kobieta rozkazuje podmiotowi lirycznemu odejść, powtórzenia podkreślają bolesność chwili rozstania. Mężczyzna godzi się, zaznacza jednak, że nie jest w stanie zapomnieć znajomości. Kolejne strofy świadczą także o pewności uczuć ukochanej, która nie zapomni o podmiocie lirycznym, będzie go pamiętała i wspominała Wiele mówiący jest też sam tytuł. Mimo, że w wierszu nie zostaje podane imię tytułowej M***, z pewnością wykluczyć nie można, że jest to Maryla Wereszczakówna – ukochana autora.
• „Konrad Wallenrod”, Adam Mickiewicz - tytułowy bohater i Aldona bardzo się kochali, jednak historia ich miłości nie miała szczęśliwego finału – Konrad nie mógł oddać się dobrodziejstwom małżeństwa, gdyż dręczyło go poczucie obowiązku względem ojczyzny, której gotów był poświecić życie. Ostatecznie patriotyzm Wallenroda stał się przyczyną jego osobistej tragedii, doprowadził do samobójczej śmierci obojga kochanków.
• „Pan Tadeusz”, Adam Mickiewicz - tytułowy bohater, młody szlachcic, syn Jacka Soplicy, wraca do domu stryja, gdzie się wychował, po latach pobytu w wileńskich szkołach. Pierwsze spotkanie z młodziutką Zosią było dla niego olśnieniem i tak wielkim zaskoczeniem, że nie zdążył się przyjrzeć pięknej dziewczynie, szybkiej, zwinnej, wstydliwej i bardzo naturalnej w swoim zachowaniu. Z nagłej niezwykłości tego spotkania wynikają późniejsze tragikomiczne wypadki: Tadeusz myli Zosię z Telimeną, ulega doświadczonej, sprytnej kokietce, a kiedy okazuje się, że spotkana po przyjeździe do dworu dziewczyna jest piękniejsza i dużo młodsza od Telimeny, młodzieniec postanawia utopić się w stawie. Autor ułożył zdarzenia z troską o szczęśliwe zakończenie. Tadeusz wyjaśnia Telimenie swoją pomyłkę, ona mu wybacza, więc niedoświadczony w takich sprawach młodzieniec może zaczynać starania o rękę Zosi. Kiedy powraca z wojny nic nie stoi na przeszkodzie, by młodzi połączyli się ślubem. Para zakochanych bohaterów to potomkowie Ewy Horeszkówny i Jacka Soplicy, których łączyła wielka namiętność, a rozdzieliła stanowcza decyzja Stolnika.
• „Kordian”, Juliusz Słowacki - w dramacie tytułowy bohater również jest nieszczęśliwy z powodu miłości. W I akcie poznajemy niezwykle wrażliwego i delikatnego młodzieńca - poetę. Jak przystało na prawdziwego romantyka uwielbia Laurę - jednakże ona zachowuje się w stosunku do niego z pewnym dystansem, czasami nawet lekceważąc go. Niepotrafiący znaleźć sobie miejsca w otaczającym go świecie młodzieniec popełnia samobójstwo. Wkrótce widzimy go w podróży po Europie w czasie której przekonuje się, że miłość kobiet można kupić za drogie prezenty, natomiast nie jest to nigdy miłość szczera. Z rozkapryszonego młodego człowieka przeistacza się w dorosłego mężczyznę, który wie, czego chce. Kordian rezygnuje z miłości do kobiety, a wybiera miłość do ojczyzny i patriotyzm. Zostaje buntownikiem i bojownikiem o wolność swojego narodu.
• „Nie-Boska komedia”, Zygmunt Krasiński - autor przedstawił miłość romantycznego poety. Utwór dzieli się na dwie części dramatu: rodzinną oraz społeczną. Dramat rodzinny Hrabiego Henryka arystokraty-poety, ukazuje jego prawdziwe pojmowanie miłości. Już na samym początku, podczas ślubu, widać kim jest dla niego żona - nie spełnieniem miłości, a muzą, natchnieniem. Najpiękniejsze momenty własnego wesela, poświęca na obserwowanie swojej ukochanej, czerpiąc z jej piękna natchnienie. Miłość Henryka i Marii zapowiadała się pięknie, ze względu na przysięgę wiecznej miłości. Hrabia, pomimo swojego słowa, poczuł, że zdradził ideały poetyczne, a miłość do dawnej kochanki przetrwała. Tragicznym finałem dramatu rodzinnego było odejście Henryka do świata poezji, pogoń za Dziewicą, wyparcie się miłości małżeństwa, oraz zranienie kochającej żony. Mąż nie wziął odpowiedzialności moralnej za szczęście najbliższych.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 -
Motyw miłości w literaturze różnych epok, sztuce i filmie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Dziady” cz. IV, Adam Mickiewicz – Gustaw, główny bohater, to typowy romantyczny kochanek. Indywidualista, uwikłany w tragiczną i niespełnioną miłość, buntujący się przeciwko światu i niesprawiedliwym stosunkom społecznym. To właśnie prawa rządzące realnym światem rozdzieliły go z ukochaną. Szydził również z tych, którzy w zdobyciu bogactwa widzieli szczęście. Szydził z Maryli, która wybrała na męża człowieka bogatego. Był szaleńcem, który zbuntował się przeciwko światu w jedyny możliwy dla siebie sposób, popełniając samobójstwo. Monolog Gustawa o miłości i cierpieniu to wspaniałe studium psychologiczne osoby owładniętej szaleństwem miłosnej pasji. Jednocześnie to studium wielkiej miłości romantycznej, która stała się głównym tematem dzieła Mickiewicza. Gustaw był mężczyzną, którego lektura romantycznych książek doskonale przygotowała do roli kochanka i ukształtowała jego wyobrażenie o miłości. Kochał tak bardzo, że zatracił się w uczuciu, sądząc, że jest to dar od Boga, że Maryla jest jego zwierciadlanym odbiciem. Kiedy sięgał ku niebu, został strącony na ziemię. Idealna kochanka wybrała innego mężczyznę, a według Gustawa wybrała bogactwo, a nie prawdziwą miłość. Zostawiła łączącą ich wspólnotę dusz, zapominając jak wiele ich łączy i że byli dla siebie stworzeni. Odrzucony Gustaw stał się samotnikiem, rozpamiętującym swoją miłość. Dalsze życie nie miało dla niego sensu i dlatego zdecydował się na samobójstwo, ponieważ był to sposób na ucieczkę ze świata, w którym zabrakło jego bliźniaczej duszy.
• „Do M***”, Adam Mickiewicz - poeta rysuje obraz nieszczęśliwej miłości. Kobieta rozkazuje podmiotowi lirycznemu odejść, powtórzenia podkreślają bolesność chwili rozstania. Mężczyzna godzi się, zaznacza jednak, że nie jest w stanie zapomnieć znajomości. Kolejne strofy świadczą także o pewności uczuć ukochanej, która nie zapomni o podmiocie lirycznym, będzie go pamiętała i wspominała Wiele mówiący jest też sam tytuł. Mimo, że w wierszu nie zostaje podane imię tytułowej M***, z pewnością wykluczyć nie można, że jest to Maryla Wereszczakówna – ukochana autora.
• „Konrad Wallenrod”, Adam Mickiewicz - tytułowy bohater i Aldona bardzo się kochali, jednak historia ich miłości nie miała szczęśliwego finału – Konrad nie mógł oddać się dobrodziejstwom małżeństwa, gdyż dręczyło go poczucie obowiązku względem ojczyzny, której gotów był poświecić życie. Ostatecznie patriotyzm Wallenroda stał się przyczyną jego osobistej tragedii, doprowadził do samobójczej śmierci obojga kochanków.
• „Pan Tadeusz”, Adam Mickiewicz - tytułowy bohater, młody szlachcic, syn Jacka Soplicy, wraca do domu stryja, gdzie się wychował, po latach pobytu w wileńskich szkołach. Pierwsze spotkanie z młodziutką Zosią było dla niego olśnieniem i tak wielkim zaskoczeniem, że nie zdążył się przyjrzeć pięknej dziewczynie, szybkiej, zwinnej, wstydliwej i bardzo naturalnej w swoim zachowaniu. Z nagłej niezwykłości tego spotkania wynikają późniejsze tragikomiczne wypadki: Tadeusz myli Zosię z Telimeną, ulega doświadczonej, sprytnej kokietce, a kiedy okazuje się, że spotkana po przyjeździe do dworu dziewczyna jest piękniejsza i dużo młodsza od Telimeny, młodzieniec postanawia utopić się w stawie. Autor ułożył zdarzenia z troską o szczęśliwe zakończenie. Tadeusz wyjaśnia Telimenie swoją pomyłkę, ona mu wybacza, więc niedoświadczony w takich sprawach młodzieniec może zaczynać starania o rękę Zosi. Kiedy powraca z wojny nic nie stoi na przeszkodzie, by młodzi połączyli się ślubem. Para zakochanych bohaterów to potomkowie Ewy Horeszkówny i Jacka Soplicy, których łączyła wielka namiętność, a rozdzieliła stanowcza decyzja Stolnika.
• „Kordian”, Juliusz Słowacki - w dramacie tytułowy bohater również jest nieszczęśliwy z powodu miłości. W I akcie poznajemy niezwykle wrażliwego i delikatnego młodzieńca - poetę. Jak przystało na prawdziwego romantyka uwielbia Laurę - jednakże ona zachowuje się w stosunku do niego z pewnym dystansem, czasami nawet lekceważąc go. Niepotrafiący znaleźć sobie miejsca w otaczającym go świecie młodzieniec popełnia samobójstwo. Wkrótce widzimy go w podróży po Europie w czasie której przekonuje się, że miłość kobiet można kupić za drogie prezenty, natomiast nie jest to nigdy miłość szczera. Z rozkapryszonego młodego człowieka przeistacza się w dorosłego mężczyznę, który wie, czego chce. Kordian rezygnuje z miłości do kobiety, a wybiera miłość do ojczyzny i patriotyzm. Zostaje buntownikiem i bojownikiem o wolność swojego narodu.
• „Nie-Boska komedia”, Zygmunt Krasiński - autor przedstawił miłość romantycznego poety. Utwór dzieli się na dwie części dramatu: rodzinną oraz społeczną. Dramat rodzinny Hrabiego Henryka arystokraty-poety, ukazuje jego prawdziwe pojmowanie miłości. Już na samym początku, podczas ślubu, widać kim jest dla niego żona - nie spełnieniem miłości, a muzą, natchnieniem. Najpiękniejsze momenty własnego wesela, poświęca na obserwowanie swojej ukochanej, czerpiąc z jej piękna natchnienie. Miłość Henryka i Marii zapowiadała się pięknie, ze względu na przysięgę wiecznej miłości. Hrabia, pomimo swojego słowa, poczuł, że zdradził ideały poetyczne, a miłość do dawnej kochanki przetrwała. Tragicznym finałem dramatu rodzinnego było odejście Henryka do świata poezji, pogoń za Dziewicą, wyparcie się miłości małżeństwa, oraz zranienie kochającej żony. Mąż nie wziął odpowiedzialności moralnej za szczęście najbliższych.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 - - 12 - - 13 - - 14 - - 15 - - 16 -