Jesteś w:
Motyw piękna
Najpopularniejsze, ale przez to mało konkretne są ogólnikowe ujęcia problemu. Pozwalają one na szerokie wykorzystanie literatury, jednak poprzez brak określonych celów mogą sprawić, że praca będzie sztampowa i „przegadana”:
• Koncepcje piękna zmieniają się w zależności od epoki.
• Każda epoka kształtuje swoje kanony piękna. Twórcy, łamiąc schematy, wyznaczają nowe definicje piękna.
W prezentacjach o pięknie można się odwołać do filozofii:
• Filozofia epoki jako źródło definicji piękna w danym okresie.
• Koncepcja piękna jako wynik ścierania się prądów i filozofii danej epoki.
W tematach łączących piękno z brzydotą teza może na przykład brzmieć:
• Odbiór piękna i brzydoty jest różny dla każdego człowieka i jest uzależniony od jego wrażliwości.
W określeniu problemu analizowanego w pracy możemy posłużyć się cytatem, np.:
• Piękne jest to, co nas cieszy i co cieszyłoby nas, gdyby było nasze, ale pozostaje źródłem radości nawet, gdy należy do kogo innego lub jest nieosiągalne.
• Piękno rzeczy istnieje jedynie w umyśle tego, kto rzeczy te ogląda.
Przy wykorzystaniu motywu piękna można się odwołać np. do ludzkiego ciała:
• Ludzkie ciało, to fascynujący temat dla twórców. Kultura wytwarza różne modele piękna, które są zależne od nastrojów danej epoki.
Przy precyzowaniu tezy można także zawęzić okres literacki, którego dotyczyć będzie praca. Inne pojęcie piękna przedstawia antyk, inaczej postrzegano je w średniowieczu, renesans w dużej mierze nawiązywał do antyku. Kolejne epoki przynosiły nowe mody bądź odwoływały się do dawnych kanonów.
Najważniejszym elementem zakończenia są wnioski nawiązujące do postawionej tezy. Jest ono także podsumowaniem całej pracy. Warto postarać się, by zakończenie nie zamykało i nie wyczerpywało danego tematu, a ukazywało inne możliwości interpretacji, dalsze kierunki poszukiwań.
A. Kanony piękna w literaturze i sztuce różnych epok. Omów na podstawie wybranych dzieł kultury.
Przykład zakończenia:
Podsumowując, muszę stwierdzić, że na przestrzeni wieków w literaturze i sztuce istniały różne kanony piękna. Koncepcje zmieniały się w zależności od upodobań, stylów i konwencji artystycznych. Można zaobserwować tendencje do popadania w skrajności: od antycznych sportowców, poprzez średniowieczne blade niewiasty, pulchne pokolenie Rubensa, aż po zmieniające się jak w kalejdoskopie współczesne piękności. Można również zauważyć, że ideały urody, podobnie jak moda, powtarzają się. Powracają co parę wieków w bardzo podobnej formie w jakiej istniały wcześniej. Takie analogie można dostrzec między starożytnością a renesansem, średniowieczem a XX wiekiem. Każda epoka ma swoje ideały piękna i kanony te są rzeczą względną, uzależnioną od mody a także indywidualnego gustu, dlatego myślę, że najtrafniejszym zakończeniem mojej prezentacji będzie znane średniowieczne przysłowie: „De gustibus non est disputandum”.
B. W poszukiwaniu piękna. Zaprezentuj różne koncepcje piękna i brzydoty w literaturze, filozofii i sztuce.
Przykład zakończenia:
Na przestrzeni wieków różne czynniki wpływały na to, dlaczego artyści wykorzystywali w swych dziełach piękno lub brzydotę. Mogły to być powszechnie panujące trendy w sztuce i ideały wyznawane przez ówczesnych filozofów. Mogła to być chęć ucieczki od niepewności i lęków lub próba ukazania świata takim, jaki jest. Jakkolwiek były jednak ukazywane piękno i brzydota, zawsze były względne, gdyż to, czy coś się komuś spodoba, jest zależne od jego gustu.
Warto przytoczyć słowa Umberto Eco, autora książek: „Historia piękna” i „Historia brzydoty”, który w jednym z wywiadów powiedział, że „Fascynować może zarówno brzydota, jak i piękno”, „Ktoś może odczuwać wstręt wobec piękna” oraz "To, co jest brzydkie może być miłe i kochane". Nie istnieje zatem żadna konkretna granica między pięknem a brzydotą, gdyż każdemu z osobna wyznacza ją jego własny gust.
Książka:
1. Baudelaire Ch., Padlina, [w:] Makowiecki A., Literatura Młodej Polski, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1998.
2. Baudelaire Ch., Kwiaty zła, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1990.
3. Baudelaire Ch., Paryski spleen, Poematy prozą, Inter-Poligrafia, Warszawa 1992.
4. Białoszewski M., Szare eminencje zachwytu, [w:] Wójcik J. , Zapadka R., Być poetą. Antologia dla maturzystów, Silva Rerum, Gorzów Wlkp 1992.
5. Boccaccio G., Dekameron, Zielona Sowa, Kraków 2002.
6. Bursa A., Zabicie ciotki, [w:] tegoż, Utwory wierszem i prozą, oprac. S. Stanuch, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1982.
7. Grochowiak S., Rozmowa o poezji, Czyści, Rozbieranie do snu, Płonąca żyrafa, [w:] Kryda B., Krajobraz poezji polskiej, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1986.
8. Grochowiak S., Do pani, [w:] Poezje wybrane, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1989.
9. Kochanowski J., Fraszki, treny, pieśni.: Zielona Sowa, Kraków 2000.
10. Księga Rodzaju, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Pallotinum, Poznań 1990.
11. Lautreamont C. de, Pieśni Maldorora i Poezje, PIW, Warszawa 1976.
12. Legenda o św. Aleksym, [w:] Marciszuk P., Przeszłość to dziś – I klasa liceum i technikum, Stentor, Warszawa 2002.
13. Mickiewicz A., Dziadów część III, Czytelnik, Warszawa 1967.
14. Morsztyn J.A., Do trupa, [w:] Marciszuk P., Przeszłość to dziś – I klasa liceum i technikum, Stentor, Warszawa 2002.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -
Motyw piękna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNajpopularniejsze, ale przez to mało konkretne są ogólnikowe ujęcia problemu. Pozwalają one na szerokie wykorzystanie literatury, jednak poprzez brak określonych celów mogą sprawić, że praca będzie sztampowa i „przegadana”:
• Koncepcje piękna zmieniają się w zależności od epoki.
• Każda epoka kształtuje swoje kanony piękna. Twórcy, łamiąc schematy, wyznaczają nowe definicje piękna.
W prezentacjach o pięknie można się odwołać do filozofii:
• Filozofia epoki jako źródło definicji piękna w danym okresie.
• Koncepcja piękna jako wynik ścierania się prądów i filozofii danej epoki.
W tematach łączących piękno z brzydotą teza może na przykład brzmieć:
• Odbiór piękna i brzydoty jest różny dla każdego człowieka i jest uzależniony od jego wrażliwości.
W określeniu problemu analizowanego w pracy możemy posłużyć się cytatem, np.:
• Piękne jest to, co nas cieszy i co cieszyłoby nas, gdyby było nasze, ale pozostaje źródłem radości nawet, gdy należy do kogo innego lub jest nieosiągalne.
• Piękno rzeczy istnieje jedynie w umyśle tego, kto rzeczy te ogląda.
Przy wykorzystaniu motywu piękna można się odwołać np. do ludzkiego ciała:
• Ludzkie ciało, to fascynujący temat dla twórców. Kultura wytwarza różne modele piękna, które są zależne od nastrojów danej epoki.
Przy precyzowaniu tezy można także zawęzić okres literacki, którego dotyczyć będzie praca. Inne pojęcie piękna przedstawia antyk, inaczej postrzegano je w średniowieczu, renesans w dużej mierze nawiązywał do antyku. Kolejne epoki przynosiły nowe mody bądź odwoływały się do dawnych kanonów.
Motyw piękna - propozycje zakończenia
Najważniejszym elementem zakończenia są wnioski nawiązujące do postawionej tezy. Jest ono także podsumowaniem całej pracy. Warto postarać się, by zakończenie nie zamykało i nie wyczerpywało danego tematu, a ukazywało inne możliwości interpretacji, dalsze kierunki poszukiwań.
A. Kanony piękna w literaturze i sztuce różnych epok. Omów na podstawie wybranych dzieł kultury.
Przykład zakończenia:
Podsumowując, muszę stwierdzić, że na przestrzeni wieków w literaturze i sztuce istniały różne kanony piękna. Koncepcje zmieniały się w zależności od upodobań, stylów i konwencji artystycznych. Można zaobserwować tendencje do popadania w skrajności: od antycznych sportowców, poprzez średniowieczne blade niewiasty, pulchne pokolenie Rubensa, aż po zmieniające się jak w kalejdoskopie współczesne piękności. Można również zauważyć, że ideały urody, podobnie jak moda, powtarzają się. Powracają co parę wieków w bardzo podobnej formie w jakiej istniały wcześniej. Takie analogie można dostrzec między starożytnością a renesansem, średniowieczem a XX wiekiem. Każda epoka ma swoje ideały piękna i kanony te są rzeczą względną, uzależnioną od mody a także indywidualnego gustu, dlatego myślę, że najtrafniejszym zakończeniem mojej prezentacji będzie znane średniowieczne przysłowie: „De gustibus non est disputandum”.
B. W poszukiwaniu piękna. Zaprezentuj różne koncepcje piękna i brzydoty w literaturze, filozofii i sztuce.
Przykład zakończenia:
Na przestrzeni wieków różne czynniki wpływały na to, dlaczego artyści wykorzystywali w swych dziełach piękno lub brzydotę. Mogły to być powszechnie panujące trendy w sztuce i ideały wyznawane przez ówczesnych filozofów. Mogła to być chęć ucieczki od niepewności i lęków lub próba ukazania świata takim, jaki jest. Jakkolwiek były jednak ukazywane piękno i brzydota, zawsze były względne, gdyż to, czy coś się komuś spodoba, jest zależne od jego gustu.
Warto przytoczyć słowa Umberto Eco, autora książek: „Historia piękna” i „Historia brzydoty”, który w jednym z wywiadów powiedział, że „Fascynować może zarówno brzydota, jak i piękno”, „Ktoś może odczuwać wstręt wobec piękna” oraz "To, co jest brzydkie może być miłe i kochane". Nie istnieje zatem żadna konkretna granica między pięknem a brzydotą, gdyż każdemu z osobna wyznacza ją jego własny gust.
Motyw piękna - literatura podmiotowa
Książka:
1. Baudelaire Ch., Padlina, [w:] Makowiecki A., Literatura Młodej Polski, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1998.
2. Baudelaire Ch., Kwiaty zła, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1990.
3. Baudelaire Ch., Paryski spleen, Poematy prozą, Inter-Poligrafia, Warszawa 1992.
4. Białoszewski M., Szare eminencje zachwytu, [w:] Wójcik J. , Zapadka R., Być poetą. Antologia dla maturzystów, Silva Rerum, Gorzów Wlkp 1992.
5. Boccaccio G., Dekameron, Zielona Sowa, Kraków 2002.
6. Bursa A., Zabicie ciotki, [w:] tegoż, Utwory wierszem i prozą, oprac. S. Stanuch, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1982.
7. Grochowiak S., Rozmowa o poezji, Czyści, Rozbieranie do snu, Płonąca żyrafa, [w:] Kryda B., Krajobraz poezji polskiej, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1986.
8. Grochowiak S., Do pani, [w:] Poezje wybrane, Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1989.
9. Kochanowski J., Fraszki, treny, pieśni.: Zielona Sowa, Kraków 2000.
10. Księga Rodzaju, [w:] Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Pallotinum, Poznań 1990.
11. Lautreamont C. de, Pieśni Maldorora i Poezje, PIW, Warszawa 1976.
12. Legenda o św. Aleksym, [w:] Marciszuk P., Przeszłość to dziś – I klasa liceum i technikum, Stentor, Warszawa 2002.
13. Mickiewicz A., Dziadów część III, Czytelnik, Warszawa 1967.
14. Morsztyn J.A., Do trupa, [w:] Marciszuk P., Przeszłość to dziś – I klasa liceum i technikum, Stentor, Warszawa 2002.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -