Jesteś w:
Motyw tańca
• „Niech żyje bal” Agnieszka Osiecka - przedstawiony w piosence wykonywanej przez Marylę Rodowicz bal ma charakter metaforyczny i dotyczy życia, które jest tylko jedno i dlatego powinniśmy je przeżyć tak, by czerpać z niego tyle, ile to możliwe. Życie to bal szczególny, niepowtarzalny, na który jesteśmy zaproszeni tylko raz, trzeba zatem się dobrze bawić, tańczyć i śmiać, a nie cały czas podpierać ściany. Ponadto należy korzystać z życia do końca, niezależnie od tego, w jakich czasach przyszło nam żyć. Ostatecznie bal się skończy i nic nie przywróci minionych chwil. Motyw tańca w tym wierszu jest elementem kompozycyjnym całego utworu. Dzięki niemu możliwe było wyrażenie refleksji nad sensem życia.
• Degas Edgar, „Tańcząca z bukietem” - pastel przedstawia tancerkę z bukietem kwiatów ofiarowanych jej przez zachwyconych widzów, których dziewczyna pozdrawia ukłonem. By być bliżej zachwyconej publiczności, wyszła prawie na sam brzeg sceny, tak, że światła rampy oświetlają jej nogi, spódniczkę i dolną część twarzy. Ukłonowi towarzyszą taneczne ruchy baletnic ustawionych w grupach na drugim planie, w głębi za nią. Po lewej jedna z tancerek zdaje się wychylać do przodu, lecz nie widać jej prawego ramienia ani głowy. Dalej, za fragmentem dekoracji widać cztery rytmicznie przesuwające się tancerki. Inne, w głębi sceny, potrząsają wachlarzami, stojąc obok dwóch postaci trzymających drzewce szerokich pomarańczowych parasoli.
• Degas Edgar, „Primabalerina” - obraz jest typowym przykładem malarstwa impresjonistycznego ze względu na sposób przedstawienia tancerki. Artysta uchwycił baletnicę w ulotnej chwili tańca, ukazał jej ekspresję, piękno i grację. Na pierwszym planie widzimy młodziutką baletnicę, dalej dostrzec można pozostałe tancerki, są to jednak postacie niewyraźne, nie odgrywają znaczącej roli dla obrazu. Główna tancerka została umieszczona w prawym dolnym rogu, powyżej, na lewej stronie znajdują się inne postacie, a w dole szeroka scena. Takie rozmieszczenie elementów kompozycji wywołuje wrażenie dynamiki, z jaką porusza się główna bohaterka. Również dzięki zaakcentowaniu postaci jasnymi barwami oraz gestykulacji mamy poczucie ogólnego spokoju i harmonii. Kolorystyka utrzymana jest w cieplej tonacji. Światło, jakie bije od dziewczynki, doskonale oddaje jej zwiewność, delikatność, subtelny ruch, czyli cechy charakterystyczne dla baletnicy.
• b>Malczewski Jacek, „Błędne koło” – obraz stanowi przykład malarstwa symbolicznego. Pośrodku malowidła widnieje drabina, na niej - centralna postać, siedzący na syczcie mały chłopiec z pędzlem w ręku, prawdopodobnie młody Malczewski. Obraz jest bardzo dynamiczny. Dziecko u Malczewskiego jest symbolem początku. Dookoła kłębią się liczne postacie w bezsensownym tańcu. Ich ruchy są pełne ekspresji. Prawa część kompozycji, jasna i wyrazista, przedstawia satyra tańczącego z nagimi bachantkami i młodzieńca. Z witalnością tej części kontrastuje strona lewa, ciemna, utrzymana w trupiej i błękitnej kolorystyce. Postacie zgromadzone w tej części obrazu, zakute w kajdany, wykrzywia spazm bólu i cierpienia. Obie grupy, spętane liną, utrzymuje widoczny na pierwszym planie demoniczny starzec. Wszyscy na tym obrazie zdają się postaciami z wizji, marzeniami i lękami młodego malarczyka.
• Matise Henry, „Taniec II” - Matise zapełniał swoje płótna plamami żywych, świetlistych, zwykle silnie skontrastowanych barw. Taniec to jeden z najsłynniejszych obrazów tego autora, z serii opiewającej piękno życia. Obraz odznacza się niezwykłą ekspresją zarówno w ruchu wirującego korowodu pięciu postaci, jak i ostrego kontrastu czerwieni, zieleni i ciemnego błękitu, a także rysunku upraszczającego i deformującego nagie ciała tańczących. Z płótna emanuje radość życia, beztroska, rozkosz.
• Munch Edward, „Taniec życia” – malarz ukazuje tańczącą parę. Kobieta w ramionach mężczyzny w centrum obrazu to jedna z trzech bohaterek dzieła. Po lewej stronie stoi panna w białej sukni, ta tańcząca ma na sobie suknie czerwoną, trzecia, ukazana po prawej, załamująca dłonie, jest w czerni. Każda z nich jest metaforą kolejnych etapów życia kobiety. Munch wykorzystuje tu oczywiste, ale jakże dobitne symbole: biel – niewinność, czerwień – pełnia życia i miłość, czerń – smutek, samotność i żałoba. Choć kobieta i mężczyzna na pierwszym planie obejmują się, chociaż wykonują czułe gesty, to uczucie, które ich łączy, będzie trwało tylko przez chwilę. Podkreśla to z mocą widok kilku par na drugim planie, par wirujących w świetle księżyca, postaci, na twarzach których maluje się ekstaza zapowiadająca inny taniec; do niego zmierzają, a może już w nim uczestniczą tancerze – to taniec śmierci.
• Notke Bernt, „Danse Macabre” – na obrazie widzimy szereg postaci: naprzemiennie szkielet i człowieka. Wszyscy trzymają się za ręce, tworząc swoisty korowód, a ich pozy przypominają kroki taneczne. Liczba osób biorących udział w tańcu wynosiła pierwotnie dwadzieścia cztery; byli to przedstawiciele wszystkich stanów począwszy od papieża, a skończywszy na żebraku. U dołu obrazu widać fragmenty pisma przyporządkowane każdemu uczestnikowi danse macabre. Jest to obraz realistyczny, wiernie odzwierciedla wygląd i ubiór przedstawiciela określonego stanu, szkielety też wyglądają jak żywe. Autor zrealizował tu średniowieczny motyw tańca śmierci.
• „Taniec śmierci” z kościoła Bernardynów - centralną część obrazu zajmuje właściwy taniec dziewięciu kobiet ze szkieletami do melodii wygrywanej przez dwóch muzykantów. Nieznany artysta umieścił tutaj przedstawienia grzechu Adama i Ewy, ukrzyżowania, nieba i piekła. Dookoła, na obrzeżach obrazu, znajduje się czternaście tzw. medalionów, na których kościotrupy indywidualnie zapraszają do tańca reprezentantów różnych stanów: papieża, cesarza, króla, kardynała, biskupa, księży i zakonników, księcia, senatora, szlachcica, kupca, chłopa, żołnierza, żebraka.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Motyw tańca
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Niech żyje bal” Agnieszka Osiecka - przedstawiony w piosence wykonywanej przez Marylę Rodowicz bal ma charakter metaforyczny i dotyczy życia, które jest tylko jedno i dlatego powinniśmy je przeżyć tak, by czerpać z niego tyle, ile to możliwe. Życie to bal szczególny, niepowtarzalny, na który jesteśmy zaproszeni tylko raz, trzeba zatem się dobrze bawić, tańczyć i śmiać, a nie cały czas podpierać ściany. Ponadto należy korzystać z życia do końca, niezależnie od tego, w jakich czasach przyszło nam żyć. Ostatecznie bal się skończy i nic nie przywróci minionych chwil. Motyw tańca w tym wierszu jest elementem kompozycyjnym całego utworu. Dzięki niemu możliwe było wyrażenie refleksji nad sensem życia.
Motyw tańca w malarstwie
• Degas Edgar, „Tańcząca z bukietem” - pastel przedstawia tancerkę z bukietem kwiatów ofiarowanych jej przez zachwyconych widzów, których dziewczyna pozdrawia ukłonem. By być bliżej zachwyconej publiczności, wyszła prawie na sam brzeg sceny, tak, że światła rampy oświetlają jej nogi, spódniczkę i dolną część twarzy. Ukłonowi towarzyszą taneczne ruchy baletnic ustawionych w grupach na drugim planie, w głębi za nią. Po lewej jedna z tancerek zdaje się wychylać do przodu, lecz nie widać jej prawego ramienia ani głowy. Dalej, za fragmentem dekoracji widać cztery rytmicznie przesuwające się tancerki. Inne, w głębi sceny, potrząsają wachlarzami, stojąc obok dwóch postaci trzymających drzewce szerokich pomarańczowych parasoli.
• Degas Edgar, „Primabalerina” - obraz jest typowym przykładem malarstwa impresjonistycznego ze względu na sposób przedstawienia tancerki. Artysta uchwycił baletnicę w ulotnej chwili tańca, ukazał jej ekspresję, piękno i grację. Na pierwszym planie widzimy młodziutką baletnicę, dalej dostrzec można pozostałe tancerki, są to jednak postacie niewyraźne, nie odgrywają znaczącej roli dla obrazu. Główna tancerka została umieszczona w prawym dolnym rogu, powyżej, na lewej stronie znajdują się inne postacie, a w dole szeroka scena. Takie rozmieszczenie elementów kompozycji wywołuje wrażenie dynamiki, z jaką porusza się główna bohaterka. Również dzięki zaakcentowaniu postaci jasnymi barwami oraz gestykulacji mamy poczucie ogólnego spokoju i harmonii. Kolorystyka utrzymana jest w cieplej tonacji. Światło, jakie bije od dziewczynki, doskonale oddaje jej zwiewność, delikatność, subtelny ruch, czyli cechy charakterystyczne dla baletnicy.
• b>Malczewski Jacek, „Błędne koło” – obraz stanowi przykład malarstwa symbolicznego. Pośrodku malowidła widnieje drabina, na niej - centralna postać, siedzący na syczcie mały chłopiec z pędzlem w ręku, prawdopodobnie młody Malczewski. Obraz jest bardzo dynamiczny. Dziecko u Malczewskiego jest symbolem początku. Dookoła kłębią się liczne postacie w bezsensownym tańcu. Ich ruchy są pełne ekspresji. Prawa część kompozycji, jasna i wyrazista, przedstawia satyra tańczącego z nagimi bachantkami i młodzieńca. Z witalnością tej części kontrastuje strona lewa, ciemna, utrzymana w trupiej i błękitnej kolorystyce. Postacie zgromadzone w tej części obrazu, zakute w kajdany, wykrzywia spazm bólu i cierpienia. Obie grupy, spętane liną, utrzymuje widoczny na pierwszym planie demoniczny starzec. Wszyscy na tym obrazie zdają się postaciami z wizji, marzeniami i lękami młodego malarczyka.
• Matise Henry, „Taniec II” - Matise zapełniał swoje płótna plamami żywych, świetlistych, zwykle silnie skontrastowanych barw. Taniec to jeden z najsłynniejszych obrazów tego autora, z serii opiewającej piękno życia. Obraz odznacza się niezwykłą ekspresją zarówno w ruchu wirującego korowodu pięciu postaci, jak i ostrego kontrastu czerwieni, zieleni i ciemnego błękitu, a także rysunku upraszczającego i deformującego nagie ciała tańczących. Z płótna emanuje radość życia, beztroska, rozkosz.
• Munch Edward, „Taniec życia” – malarz ukazuje tańczącą parę. Kobieta w ramionach mężczyzny w centrum obrazu to jedna z trzech bohaterek dzieła. Po lewej stronie stoi panna w białej sukni, ta tańcząca ma na sobie suknie czerwoną, trzecia, ukazana po prawej, załamująca dłonie, jest w czerni. Każda z nich jest metaforą kolejnych etapów życia kobiety. Munch wykorzystuje tu oczywiste, ale jakże dobitne symbole: biel – niewinność, czerwień – pełnia życia i miłość, czerń – smutek, samotność i żałoba. Choć kobieta i mężczyzna na pierwszym planie obejmują się, chociaż wykonują czułe gesty, to uczucie, które ich łączy, będzie trwało tylko przez chwilę. Podkreśla to z mocą widok kilku par na drugim planie, par wirujących w świetle księżyca, postaci, na twarzach których maluje się ekstaza zapowiadająca inny taniec; do niego zmierzają, a może już w nim uczestniczą tancerze – to taniec śmierci.
• Notke Bernt, „Danse Macabre” – na obrazie widzimy szereg postaci: naprzemiennie szkielet i człowieka. Wszyscy trzymają się za ręce, tworząc swoisty korowód, a ich pozy przypominają kroki taneczne. Liczba osób biorących udział w tańcu wynosiła pierwotnie dwadzieścia cztery; byli to przedstawiciele wszystkich stanów począwszy od papieża, a skończywszy na żebraku. U dołu obrazu widać fragmenty pisma przyporządkowane każdemu uczestnikowi danse macabre. Jest to obraz realistyczny, wiernie odzwierciedla wygląd i ubiór przedstawiciela określonego stanu, szkielety też wyglądają jak żywe. Autor zrealizował tu średniowieczny motyw tańca śmierci.
• „Taniec śmierci” z kościoła Bernardynów - centralną część obrazu zajmuje właściwy taniec dziewięciu kobiet ze szkieletami do melodii wygrywanej przez dwóch muzykantów. Nieznany artysta umieścił tutaj przedstawienia grzechu Adama i Ewy, ukrzyżowania, nieba i piekła. Dookoła, na obrzeżach obrazu, znajduje się czternaście tzw. medalionów, na których kościotrupy indywidualnie zapraszają do tańca reprezentantów różnych stanów: papieża, cesarza, króla, kardynała, biskupa, księży i zakonników, księcia, senatora, szlachcica, kupca, chłopa, żołnierza, żebraka.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -