Jesteś w:
Motyw wędrówki
• „Boska komedia” Dante Alighieri - poemat przedstawia wizję jego wędrówki przez zaświaty – Piekło, Czyściec i Niebo. Dante uczynił samego siebie głównym bohaterem. W drodze przez Piekło, Czyściec i Raj towarzyszy mu Wergiliusz, który reprezentuje mądrość i poezję świata starożytnego. Piekło w utworze to miejsce, gdzie dusze ludzkie doznają utrapienia, które ma trwać wiecznie. Następnym miejscem wędrówki bohaterów jest Góra Czyśćcowa, przebywają tam grzesznicy odkupujący swe winy. Czyściec jest powrotem do uczuć ludzkich. Gdy docierają do Raju Ziemskiego Dante spotyka swoją ukochaną, Beatrycze, która obejmuje przewodnictwo i prowadzić będzie Dantego do Raju Niebieskiego, ostatniego etapu podróży. Raj jest miejscem nie tylko szczęścia i radości niewysłowionych, jest on również okazją do wyjaśnienia lub uprzytomnienia umysłowi ludzkiemu podstawowych prawd wiary. Ostatecznie poeta dociera do celu swej wędrówki i w ekstazie ogląda oblicze Boga. Poemat kończy się słowami: „Miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy” - jest to charakterystyka Boga, którego największym przymiotem jest Miłość rządząca całym światem pokazanym przez Dantego w „Boskiej komedii”.
• „Myśl ludzka” Zbigniew Morsztyn - według podmiotu lirycznego człowiekowi pozwala wędrować po całej ziemi tytułowa myśl - za jej sprawą może zwiedzać najodleglejsze i najbardziej egzotyczne krainy. Uwydatnia się to już na początku wiersza, gdzie podmiot liryczny pyta retorycznie: „Po których kątach świata obłąkana Tuła się teraz myśl moja stroskana?”. Uosobiona myśl, nie może pozostać dłużej w jednym miejscu: „Lata tam i sam po świecie szerokiem”, co stanowi kolejne odniesienie do archetypu homo viator. Wiecznie peregrynująca i swobodna myśl jest najbardziej godna podziwu, bo przybliża do doskonałości. Tylko tego daru bożego nie możemy w pełni kontrolować.
• „Faust” Johann Wolfgang Goethe - doktor Faust jest zawiedziony życiem, gdyż poświęcił je jedynie na naukę i badania. Nie znalazł jednak spokoju wewnętrznego i samozadowolenia. Jest nieszczęśliwy, gdyż chciałby poznać odpowiedzi na wszystkie pytania, a to przecież niemożliwe. W ten sposób odnajduje bodziec do swojej wędrówki. Zwraca się w stronę magii, chce nawet popełnić samobójstwo. Wtedy w jego życiu zjawia się Mefistofeles. Proponuje układ - da mu poznać prawdę o świecie w zamian za duszę. Podpisanie paktu z diabłem to przejście magicznego progu przygody. Po wielu perypetiach Faust, jako stuletni oślepły starzec odkrywa cel życia. Działanie pokazało mu, że sensem istnienia jest praca dla innych, wspólna walka o byt, wspólne przeżywanie szczęścia i trudów. Faust pojął, że życie to ciągłe dojrzewanie i poszukiwanie.
• „Podróże Guliwera” Jonathan Swift - dzięki swoim morskim podróżom tytułowy bohater uzyskał wiedzę o obcych krajach, życiu innych ludów – Liliputów, Olbrzymów i niezwykłych, rozumnych koni, co dało mu świeże spojrzenie na problemy i zwyczaje w swojej ojczyźnie. Podróże uczyniły go bogatszym, ale i życiowo dojrzalszym. Otworzyły mu oczy na absurdy codzienności a serce na los wszystkich istot.
• „Kordian” Juliusz Słowacki - główny bohater to romantyczny młodzieniec pragnący dokonać wielkiego czynu. Własna niemoc skłoniła go do samobójczej próby, która skończyła się niepowodzeniem. Rozgoryczony odbywa podróż po Europie by na szczycie Mont Blanc odnaleźć swój życiowy cel. W Londynie poznaje realną potęgę pieniądza. Spotkana we Włoszech Wioletta również zawodzi głównego bohatera. Kolejnym etapem wędrówki był Watykan, gdzie nawet Papież okazuje się być człowiekiem wyrachowanym i bezwzględnym. Jego wędrówka stanowi próbę odnalezienia sensu w życiu. Podczas wyprawy jego ideały przewartościowują się. Z romantycznego kochanka zmienia się w aktywnego patriotę - samotnika. Podróż Kordiana, to przede wszystkim dojrzewanie oraz zderzenie się młodzieńczych marzeń z okrutną rzeczywistością.
• „Sonety krymskie” Adam Mickiewicz - autor stworzył archetyp romantycznego pielgrzyma. Jego bohater to człowiek nieszczęśliwy i samotny, przeżywający głęboko rozstanie z krajem i ukochaną kobietą. Jest bohaterem tajemniczym. Jego wędrówka po bogatych krainach daje czytelnikowi nie tylko możliwość podziwiania wraz z nim piękna orientalnego krajobrazu i tajemniczych miejsc, ale przede wszystkim pozwala zrozumieć, kim jest ów człowiek, o czym myśli, za czym tęskni. Jako bohater romantyczny Pielgrzym wyróżnia się niezwykłą wrażliwością, uczy się świata, wszystko go intryguje, ciekawi, zachwyca.
• „Pielgrzym” Cyprian Kamil Norwid - głównym tematem utworu jest metafora życia jako podróży. Pielgrzym Norwida ogląda świat i chłonie go z różnych punktów widzenia. Człowiek, który wędruje uważa, że dzięki nieprzywiązaniu do żadnej materialnej rzeczy, jest wolny, a ta wolność wyróżnia go. Przebywanie w tym stanie pozwala mu uważać się za obywatela świata, ponieważ jego dom jest „ruchomy”. Innym ludziom, którzy zadufani są w swoje żądze posiadania czy zuchwałą samowolę, może powiedzieć dumnie, że „przecież ja – aż w nieba łonie trwam”. Zdradza przy tym największe tęsknoty i pragnienia wszystkich ludzi, którzy przez gonitwę za doczesnością zapomnieli o najważniejszym.
• „Jądro ciemności” Joseph Conrad - autor opisuje podróż głównego bohatera – marynarza Marlowa w głąb Afryki. Jest to jego życiowa wyprawa, która diametralnie zmienia jego osobowość. Powód wyruszenia w podróż wyjaśnia w słowach: „Kiedy byłem małym chłopczykiem miałem namiętność do map. Wpatrywałem się godzinami w Południową Amerykę i Afrykę lub Australię, pogrążając się we wspaniałościach odkrywczych podróży. W owych czasach było jeszcze wiele pustych miejsc na ziemi. [...] Ale było tam jedno – największe, najbardziej puste, że tak powiem – do którego ciągnęło mnie najsilniej”. W tym wyznaniu objawia się nie tylko wielka pasja bohatera, którą są podróże, ale też chęć odkrycia nowego miejsca, do którego zawsze chciał wyruszyć. Miejscem, o którym mówi jest Dolina Rzeki Kongo. Jego zadaniem jest odnalezienie agenta Kurtza. Wyprawa Marlowa miała dla niego cel nie tylko podróżniczy, ale także głęboko poznawczy. Całkowicie zweryfikowała jego poglądy o świecie, ludziach, ale także nim samym. Była dla niego dużym sprawdzianem własnej wytrzymałości i charakteru. Przede wszystkim jednak wędrówka Marlowa ku jądru ciemności, jest wędrówką w głąb duszy i natury ludzkiej.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -
Motyw wędrówki
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim• „Boska komedia” Dante Alighieri - poemat przedstawia wizję jego wędrówki przez zaświaty – Piekło, Czyściec i Niebo. Dante uczynił samego siebie głównym bohaterem. W drodze przez Piekło, Czyściec i Raj towarzyszy mu Wergiliusz, który reprezentuje mądrość i poezję świata starożytnego. Piekło w utworze to miejsce, gdzie dusze ludzkie doznają utrapienia, które ma trwać wiecznie. Następnym miejscem wędrówki bohaterów jest Góra Czyśćcowa, przebywają tam grzesznicy odkupujący swe winy. Czyściec jest powrotem do uczuć ludzkich. Gdy docierają do Raju Ziemskiego Dante spotyka swoją ukochaną, Beatrycze, która obejmuje przewodnictwo i prowadzić będzie Dantego do Raju Niebieskiego, ostatniego etapu podróży. Raj jest miejscem nie tylko szczęścia i radości niewysłowionych, jest on również okazją do wyjaśnienia lub uprzytomnienia umysłowi ludzkiemu podstawowych prawd wiary. Ostatecznie poeta dociera do celu swej wędrówki i w ekstazie ogląda oblicze Boga. Poemat kończy się słowami: „Miłość, co wprawia w ruch słońce i gwiazdy” - jest to charakterystyka Boga, którego największym przymiotem jest Miłość rządząca całym światem pokazanym przez Dantego w „Boskiej komedii”.
• „Myśl ludzka” Zbigniew Morsztyn - według podmiotu lirycznego człowiekowi pozwala wędrować po całej ziemi tytułowa myśl - za jej sprawą może zwiedzać najodleglejsze i najbardziej egzotyczne krainy. Uwydatnia się to już na początku wiersza, gdzie podmiot liryczny pyta retorycznie: „Po których kątach świata obłąkana Tuła się teraz myśl moja stroskana?”. Uosobiona myśl, nie może pozostać dłużej w jednym miejscu: „Lata tam i sam po świecie szerokiem”, co stanowi kolejne odniesienie do archetypu homo viator. Wiecznie peregrynująca i swobodna myśl jest najbardziej godna podziwu, bo przybliża do doskonałości. Tylko tego daru bożego nie możemy w pełni kontrolować.
• „Faust” Johann Wolfgang Goethe - doktor Faust jest zawiedziony życiem, gdyż poświęcił je jedynie na naukę i badania. Nie znalazł jednak spokoju wewnętrznego i samozadowolenia. Jest nieszczęśliwy, gdyż chciałby poznać odpowiedzi na wszystkie pytania, a to przecież niemożliwe. W ten sposób odnajduje bodziec do swojej wędrówki. Zwraca się w stronę magii, chce nawet popełnić samobójstwo. Wtedy w jego życiu zjawia się Mefistofeles. Proponuje układ - da mu poznać prawdę o świecie w zamian za duszę. Podpisanie paktu z diabłem to przejście magicznego progu przygody. Po wielu perypetiach Faust, jako stuletni oślepły starzec odkrywa cel życia. Działanie pokazało mu, że sensem istnienia jest praca dla innych, wspólna walka o byt, wspólne przeżywanie szczęścia i trudów. Faust pojął, że życie to ciągłe dojrzewanie i poszukiwanie.
• „Podróże Guliwera” Jonathan Swift - dzięki swoim morskim podróżom tytułowy bohater uzyskał wiedzę o obcych krajach, życiu innych ludów – Liliputów, Olbrzymów i niezwykłych, rozumnych koni, co dało mu świeże spojrzenie na problemy i zwyczaje w swojej ojczyźnie. Podróże uczyniły go bogatszym, ale i życiowo dojrzalszym. Otworzyły mu oczy na absurdy codzienności a serce na los wszystkich istot.
• „Kordian” Juliusz Słowacki - główny bohater to romantyczny młodzieniec pragnący dokonać wielkiego czynu. Własna niemoc skłoniła go do samobójczej próby, która skończyła się niepowodzeniem. Rozgoryczony odbywa podróż po Europie by na szczycie Mont Blanc odnaleźć swój życiowy cel. W Londynie poznaje realną potęgę pieniądza. Spotkana we Włoszech Wioletta również zawodzi głównego bohatera. Kolejnym etapem wędrówki był Watykan, gdzie nawet Papież okazuje się być człowiekiem wyrachowanym i bezwzględnym. Jego wędrówka stanowi próbę odnalezienia sensu w życiu. Podczas wyprawy jego ideały przewartościowują się. Z romantycznego kochanka zmienia się w aktywnego patriotę - samotnika. Podróż Kordiana, to przede wszystkim dojrzewanie oraz zderzenie się młodzieńczych marzeń z okrutną rzeczywistością.
• „Sonety krymskie” Adam Mickiewicz - autor stworzył archetyp romantycznego pielgrzyma. Jego bohater to człowiek nieszczęśliwy i samotny, przeżywający głęboko rozstanie z krajem i ukochaną kobietą. Jest bohaterem tajemniczym. Jego wędrówka po bogatych krainach daje czytelnikowi nie tylko możliwość podziwiania wraz z nim piękna orientalnego krajobrazu i tajemniczych miejsc, ale przede wszystkim pozwala zrozumieć, kim jest ów człowiek, o czym myśli, za czym tęskni. Jako bohater romantyczny Pielgrzym wyróżnia się niezwykłą wrażliwością, uczy się świata, wszystko go intryguje, ciekawi, zachwyca.
• „Pielgrzym” Cyprian Kamil Norwid - głównym tematem utworu jest metafora życia jako podróży. Pielgrzym Norwida ogląda świat i chłonie go z różnych punktów widzenia. Człowiek, który wędruje uważa, że dzięki nieprzywiązaniu do żadnej materialnej rzeczy, jest wolny, a ta wolność wyróżnia go. Przebywanie w tym stanie pozwala mu uważać się za obywatela świata, ponieważ jego dom jest „ruchomy”. Innym ludziom, którzy zadufani są w swoje żądze posiadania czy zuchwałą samowolę, może powiedzieć dumnie, że „przecież ja – aż w nieba łonie trwam”. Zdradza przy tym największe tęsknoty i pragnienia wszystkich ludzi, którzy przez gonitwę za doczesnością zapomnieli o najważniejszym.
• „Jądro ciemności” Joseph Conrad - autor opisuje podróż głównego bohatera – marynarza Marlowa w głąb Afryki. Jest to jego życiowa wyprawa, która diametralnie zmienia jego osobowość. Powód wyruszenia w podróż wyjaśnia w słowach: „Kiedy byłem małym chłopczykiem miałem namiętność do map. Wpatrywałem się godzinami w Południową Amerykę i Afrykę lub Australię, pogrążając się we wspaniałościach odkrywczych podróży. W owych czasach było jeszcze wiele pustych miejsc na ziemi. [...] Ale było tam jedno – największe, najbardziej puste, że tak powiem – do którego ciągnęło mnie najsilniej”. W tym wyznaniu objawia się nie tylko wielka pasja bohatera, którą są podróże, ale też chęć odkrycia nowego miejsca, do którego zawsze chciał wyruszyć. Miejscem, o którym mówi jest Dolina Rzeki Kongo. Jego zadaniem jest odnalezienie agenta Kurtza. Wyprawa Marlowa miała dla niego cel nie tylko podróżniczy, ale także głęboko poznawczy. Całkowicie zweryfikowała jego poglądy o świecie, ludziach, ale także nim samym. Była dla niego dużym sprawdzianem własnej wytrzymałości i charakteru. Przede wszystkim jednak wędrówka Marlowa ku jądru ciemności, jest wędrówką w głąb duszy i natury ludzkiej.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -