Jesteś w:
Motyw wsi
„Chaty rzędem na piaszczystych wzgórkach;
Za chatami krępy sad wiśniowy. [...]
Płot się wali; piołun na podwórkach;
Tu rżą konie, ryczą chude krowy”.
„Sonet XV” opowiada historię pewnej kobiety, która kiedyś posiadała ziemię i dobrze jej się powodziło, dopóki nie dotknęły jej klęski - susza, grad, nieurodzaj, śmierć męża (Kuby). Nie miała z czego zapłacić podatku i musiała wraz ze swymi córkami iść na służbę. „Sonet XIX” przedstawia sylwetkę chłopa, który do pewnego momentu był zdrowy i pełen chęci do pracy. Pewnego dnia zachorował. Leczyły go znachorki, jednak ich pomoc okazała się bezskuteczna. Nie stać go było na lekarza. W „Sonecie XXXIX” widzimy postać chłopa, który za wszelką cenę chciał zdobyć wykształcenie. Choć narażał się na szyderstwa, wytrwale chodził do szkoły. Latem, gdy pasł bydło, miał przy sobie książki. Wyjechał także do stolicy na naukę. Jednak ciągłe uczenie się w złych warunkach doprowadziło go do choroby- suchot, a później do śmierci. Kasprowicza na życie chłopskie spogląda jak ktoś obserwujący je z wewnątrz. Obok brutalnego obrazu życia podkreśla jednak piękno otaczającej chłopów przyrody - na polach kołyszą się łany zbóż, na trawie widać krople rosy rozświetlane przez słońce.
• „Wesele” Stanisław Wyspiański - wizja wsi jako sielanki widoczna w słowach dziennikarza: „Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna.” Jednak chłopi, a zwłaszcza Czepiec są zorientowani w sprawach rozgrywających się nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Już na początku zauważamy więc antagonizm pomiędzy chłopstwem a inteligencją, który nie pozwoli na zjednoczenie tych dwóch grup społecznych w walce o wspólne dobro – Polskę. Ciągle zbyt wiele różni te dwie grupy społeczne, żeby można było myśleć o wspólnym działaniu. W myślach pozostaje przede wszystkim pamięć o rabacji galicyjskiej, w czasie której zginęli przodkowie Gospodarza i Pana Młodego, a w której uczestniczył Dziad, jeden ze starszych mieszkańców Bronowic. Najlepiej sytuację tę opisują słowa Radczyni wypowiedziane do wiejskiej gospodyni Kliminy: „Wyście sobie, a my sobie. Każden sobie rzepkę skrobie.”
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Motyw wsi w literaturze
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Chaty rzędem na piaszczystych wzgórkach;
Za chatami krępy sad wiśniowy. [...]
Płot się wali; piołun na podwórkach;
Tu rżą konie, ryczą chude krowy”.
„Sonet XV” opowiada historię pewnej kobiety, która kiedyś posiadała ziemię i dobrze jej się powodziło, dopóki nie dotknęły jej klęski - susza, grad, nieurodzaj, śmierć męża (Kuby). Nie miała z czego zapłacić podatku i musiała wraz ze swymi córkami iść na służbę. „Sonet XIX” przedstawia sylwetkę chłopa, który do pewnego momentu był zdrowy i pełen chęci do pracy. Pewnego dnia zachorował. Leczyły go znachorki, jednak ich pomoc okazała się bezskuteczna. Nie stać go było na lekarza. W „Sonecie XXXIX” widzimy postać chłopa, który za wszelką cenę chciał zdobyć wykształcenie. Choć narażał się na szyderstwa, wytrwale chodził do szkoły. Latem, gdy pasł bydło, miał przy sobie książki. Wyjechał także do stolicy na naukę. Jednak ciągłe uczenie się w złych warunkach doprowadziło go do choroby- suchot, a później do śmierci. Kasprowicza na życie chłopskie spogląda jak ktoś obserwujący je z wewnątrz. Obok brutalnego obrazu życia podkreśla jednak piękno otaczającej chłopów przyrody - na polach kołyszą się łany zbóż, na trawie widać krople rosy rozświetlane przez słońce.
• „Wesele” Stanisław Wyspiański - wizja wsi jako sielanki widoczna w słowach dziennikarza: „Niech na całym świecie wojna, byle polska wieś zaciszna, byle polska wieś spokojna.” Jednak chłopi, a zwłaszcza Czepiec są zorientowani w sprawach rozgrywających się nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie. Już na początku zauważamy więc antagonizm pomiędzy chłopstwem a inteligencją, który nie pozwoli na zjednoczenie tych dwóch grup społecznych w walce o wspólne dobro – Polskę. Ciągle zbyt wiele różni te dwie grupy społeczne, żeby można było myśleć o wspólnym działaniu. W myślach pozostaje przede wszystkim pamięć o rabacji galicyjskiej, w czasie której zginęli przodkowie Gospodarza i Pana Młodego, a w której uczestniczył Dziad, jeden ze starszych mieszkańców Bronowic. Najlepiej sytuację tę opisują słowa Radczyni wypowiedziane do wiejskiej gospodyni Kliminy: „Wyście sobie, a my sobie. Każden sobie rzepkę skrobie.”
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
| Dowiedz się więcej | |