Jesteś w:
Cierpienia młodego Wertera
Samotność może charakteryzować brak nadziei prowadzący do rozpaczy, a gdy osamotnienie staje się zbyt wielkie, samobójstwo zdaje się stwarzać drogę wyjścia. W powieści „Cierpienia Młodego Wertera” Goethe przedstawia młodego mieszczanina. Portret młodzieńca, który kieruje się głównie miłością naznaczoną cierpieniem i samotnością. Werter jest niezwykle indywidualną jednostką szukającą głębokiego uczucia. Jest wrażliwym artystą o duszy poety i niespokojnym sercu. Możliwość obcowania z naturą zapewnia mu upragniony spokój: „Samotność jest dla serca mego rozkosznym balsamem w tej rajskiej okolicy, a młoda pora roku ogrzewa w całej pełni moje odrętwiałe serce.... Jestem samotny i cieszę się z mego życia w tej okolicy stworzonej dla dusz takich jak moja”.
Na początku powieści Werter wyraża swój ból, wspominając nieżyjącą już towarzyszkę swojej młodości, osobę, która doskonale go rozumiała. Po jej śmierci przekonał się o swojej odmienności i indywidualności. O wszystkich swoich przeżyciach pisze w listach do przyjaciela Wilhelma, którego pewnego dnia informuje o tym, że poznał Lottę, w której widzi ucieleśnienie kobiety, na którą czekał. Od tej pory miłość urasta do rangi sensu jego życia. Werter staje się coraz bardziej przekonany, że łączy ich wspólnota dusz i wzajemne zrozumienie. Kobieta sprawia, że staje się on szczęśliwym, spokojnym człowiekiem. Wkrótce jednak Werter przekona się, że nie jest to szczęśliwa miłość, ponieważ Lotta kocha Alberta. Jego przyjazd oznacza, więc utratę nadziei na wspólne życie kochanków. Świat Wertera zaczyna się rozpadać, a uczuciu towarzyszy ból i udręka.
strona: - 1 - - 2 -
Motyw samotności w „Cierpieniach młodego Wertera”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSamotność może charakteryzować brak nadziei prowadzący do rozpaczy, a gdy osamotnienie staje się zbyt wielkie, samobójstwo zdaje się stwarzać drogę wyjścia. W powieści „Cierpienia Młodego Wertera” Goethe przedstawia młodego mieszczanina. Portret młodzieńca, który kieruje się głównie miłością naznaczoną cierpieniem i samotnością. Werter jest niezwykle indywidualną jednostką szukającą głębokiego uczucia. Jest wrażliwym artystą o duszy poety i niespokojnym sercu. Możliwość obcowania z naturą zapewnia mu upragniony spokój: „Samotność jest dla serca mego rozkosznym balsamem w tej rajskiej okolicy, a młoda pora roku ogrzewa w całej pełni moje odrętwiałe serce.... Jestem samotny i cieszę się z mego życia w tej okolicy stworzonej dla dusz takich jak moja”.
Na początku powieści Werter wyraża swój ból, wspominając nieżyjącą już towarzyszkę swojej młodości, osobę, która doskonale go rozumiała. Po jej śmierci przekonał się o swojej odmienności i indywidualności. O wszystkich swoich przeżyciach pisze w listach do przyjaciela Wilhelma, którego pewnego dnia informuje o tym, że poznał Lottę, w której widzi ucieleśnienie kobiety, na którą czekał. Od tej pory miłość urasta do rangi sensu jego życia. Werter staje się coraz bardziej przekonany, że łączy ich wspólnota dusz i wzajemne zrozumienie. Kobieta sprawia, że staje się on szczęśliwym, spokojnym człowiekiem. Wkrótce jednak Werter przekona się, że nie jest to szczęśliwa miłość, ponieważ Lotta kocha Alberta. Jego przyjazd oznacza, więc utratę nadziei na wspólne życie kochanków. Świat Wertera zaczyna się rozpadać, a uczuciu towarzyszy ból i udręka.
strona: - 1 - - 2 -