Jesteś w:
Mistrz i Małgorzata
Przede wszystkim poznajemy Jeszuę oczami Piłata, jako nieszkodliwego filozofa. Jest on wierny swoim poglądom i nawet w obliczu śmierci nie zmienia swoich nauk. Podstawową ich zasada jest wiara w to, że każdy człowiek jest dobry. Ha – Nocri szanuje więc każdego człowieka, wyznaje zasadę miłości bliźniego, potrafi wybaczać. Wyrok śmierci przyjmuje z pokorą, co zadziwia Poncjusza Piłata. Nie potrafi on jednak przeciwstawić się bierności i zawalczyć o życie niewinnego człowieka.
Postać Jeszui Ha – Nocri pojawia się jeszcze w zakończeniu powieści. Przysyła on do Wolanda Mateusza Lewitę z prośbą, by szatan zapewnił mistrzowi i Małgorzacie spokój. W jego opinii nie zasługują oni na światłość, ale na pewno na wieczny spokój.
Korowiow – Fagot - mężczyzna z pękniętym szkłem w okularach, nosił także kraciastą marynarkę i binokle. Skłonny był do „żartów”, np. doniósł na prezesa Bosego w związku z posiadaniem przez niego nielegalnej waluty. Pod koniec zmienił się w „ciemnofioletowego rycerza o mrocznej twarzy, na której nigdy nie zagościł uśmiech.”
Behemot – kocur, który poruszał się na dwóch łapach i mówił językiem ludzi. Nie pozwalano mu na jazdę tramwajem, lubił zakąszać schłodzoną wódkę marynowanymi grzybkami. Uwielbiał płatanie figli wraz z Korowiowem. Pod koniec okazało się, że jest to przebrany „demon- paź, najwspanialszy błazen, jakiego znał świat.”
Azazello - płomiennie rudy mężczyzna, o niezbyt miłej fizjonomii, z wystającym z ust kłem. To on przekonał Małgorzatę, by przyjęła zaproszenie na bal. On także uśmiercił mistrza i Małgorzate w ich ziemskiej postaci. Pod koniec „przybrał swą prawdziwą postać demona bezwodnej pustyni, demona – mordercy.”
Hella - naga i ruda dziewczyna o fosforyzujących oczach, na szyi nosiła bliznę
Abbadona - chuda postać w ciemnych okularach, odpowiadał za zamieszki i niepokoje na świecie. Jeden sług Wolanda.
Mateusz Lewita – poborca podatkowy, którego Jeszua Ha – Nocri po raz pierwszy spotkał w drodze do Bettagium. Lewita wyrzucił zebrane pieniądze i przyłączył się do Jeszui. Podczas egzekucji starał się zmniejszyć męki mistrza. Po jego śmierci zdjął jego ciało ze słupa. Był obecny przy pogrzebie Jeszui. Gdy zapewniał Piłata o chęci pomszczenia śmierci Jeszui dowiedział się, że zdrajca – Juda z Kiriatu – już nie żyje. Mateusz był także posłańcem Jeszui.
Afraniusz – komendant tajnej służby przy prokuratorze i szpieg, któremu polecenia wydawał Piłat. Zorganizował zabójstwo Judy z Kiriatu, zajął się także pochówkiem straceńców. Za swe zasługi otrzymywał hojne wynagrodzenie.
Michał Aleksandrowicz Berlioz – prezes moskiewskiego stowarzyszenia literatów – Massolitu oraz redaktor miesięcznika literackiego. Był to około czterdziestoletni mężczyzna niski, ciemnowłosy, trochę łysawy, odziany w letni garnitur. Negował istnienie Chrystusa. Woland zapowiedział jego śmierć przez ścięcie głowy, którego sprawczynią miała być kobieta. Rzeczywiście redaktor zginął pod kołami tramwaju prowadzonego przez kobietę. Jego głowę, która zginęła przed pogrzebem, Woland zmienił w kielich, z którego pił podczas balu.
Iwan Nikołajewicz Ponyriow – młody poeta publikujący pod pseudonimem Bezdomny był rudawy, barczysty, ubrany w kraciastą koszulę i białe wymięte spodnie. Po śmierci Berlioza bezskutecznie próbował dopaść obcokrajowca i jego świtę. Po niefortunnej kąpieli w rzece Moskwie u Gribojedowa wzięto go za wariata i trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie stwierdzono u niego schizofrenię oraz alkoholizm. W szpitalu Iwan poznał mistrza, który potwierdził, iż ten spotkał szatana. Mistrz żegna się z nim przed opuszczeniem Ziemi. Po wyjściu ze szpitala Iwan zostaje pracownikiem naukowym.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -
„Mistrz i Małgorzata” – bohaterowie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPrzede wszystkim poznajemy Jeszuę oczami Piłata, jako nieszkodliwego filozofa. Jest on wierny swoim poglądom i nawet w obliczu śmierci nie zmienia swoich nauk. Podstawową ich zasada jest wiara w to, że każdy człowiek jest dobry. Ha – Nocri szanuje więc każdego człowieka, wyznaje zasadę miłości bliźniego, potrafi wybaczać. Wyrok śmierci przyjmuje z pokorą, co zadziwia Poncjusza Piłata. Nie potrafi on jednak przeciwstawić się bierności i zawalczyć o życie niewinnego człowieka.
Postać Jeszui Ha – Nocri pojawia się jeszcze w zakończeniu powieści. Przysyła on do Wolanda Mateusza Lewitę z prośbą, by szatan zapewnił mistrzowi i Małgorzacie spokój. W jego opinii nie zasługują oni na światłość, ale na pewno na wieczny spokój.
Pozostali bohaterowie
Korowiow – Fagot - mężczyzna z pękniętym szkłem w okularach, nosił także kraciastą marynarkę i binokle. Skłonny był do „żartów”, np. doniósł na prezesa Bosego w związku z posiadaniem przez niego nielegalnej waluty. Pod koniec zmienił się w „ciemnofioletowego rycerza o mrocznej twarzy, na której nigdy nie zagościł uśmiech.”
Behemot – kocur, który poruszał się na dwóch łapach i mówił językiem ludzi. Nie pozwalano mu na jazdę tramwajem, lubił zakąszać schłodzoną wódkę marynowanymi grzybkami. Uwielbiał płatanie figli wraz z Korowiowem. Pod koniec okazało się, że jest to przebrany „demon- paź, najwspanialszy błazen, jakiego znał świat.”
Azazello - płomiennie rudy mężczyzna, o niezbyt miłej fizjonomii, z wystającym z ust kłem. To on przekonał Małgorzatę, by przyjęła zaproszenie na bal. On także uśmiercił mistrza i Małgorzate w ich ziemskiej postaci. Pod koniec „przybrał swą prawdziwą postać demona bezwodnej pustyni, demona – mordercy.”
Hella - naga i ruda dziewczyna o fosforyzujących oczach, na szyi nosiła bliznę
Abbadona - chuda postać w ciemnych okularach, odpowiadał za zamieszki i niepokoje na świecie. Jeden sług Wolanda.
Mateusz Lewita – poborca podatkowy, którego Jeszua Ha – Nocri po raz pierwszy spotkał w drodze do Bettagium. Lewita wyrzucił zebrane pieniądze i przyłączył się do Jeszui. Podczas egzekucji starał się zmniejszyć męki mistrza. Po jego śmierci zdjął jego ciało ze słupa. Był obecny przy pogrzebie Jeszui. Gdy zapewniał Piłata o chęci pomszczenia śmierci Jeszui dowiedział się, że zdrajca – Juda z Kiriatu – już nie żyje. Mateusz był także posłańcem Jeszui.
Afraniusz – komendant tajnej służby przy prokuratorze i szpieg, któremu polecenia wydawał Piłat. Zorganizował zabójstwo Judy z Kiriatu, zajął się także pochówkiem straceńców. Za swe zasługi otrzymywał hojne wynagrodzenie.
Michał Aleksandrowicz Berlioz – prezes moskiewskiego stowarzyszenia literatów – Massolitu oraz redaktor miesięcznika literackiego. Był to około czterdziestoletni mężczyzna niski, ciemnowłosy, trochę łysawy, odziany w letni garnitur. Negował istnienie Chrystusa. Woland zapowiedział jego śmierć przez ścięcie głowy, którego sprawczynią miała być kobieta. Rzeczywiście redaktor zginął pod kołami tramwaju prowadzonego przez kobietę. Jego głowę, która zginęła przed pogrzebem, Woland zmienił w kielich, z którego pił podczas balu.
Iwan Nikołajewicz Ponyriow – młody poeta publikujący pod pseudonimem Bezdomny był rudawy, barczysty, ubrany w kraciastą koszulę i białe wymięte spodnie. Po śmierci Berlioza bezskutecznie próbował dopaść obcokrajowca i jego świtę. Po niefortunnej kąpieli w rzece Moskwie u Gribojedowa wzięto go za wariata i trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie stwierdzono u niego schizofrenię oraz alkoholizm. W szpitalu Iwan poznał mistrza, który potwierdził, iż ten spotkał szatana. Mistrz żegna się z nim przed opuszczeniem Ziemi. Po wyjściu ze szpitala Iwan zostaje pracownikiem naukowym.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 -