Jesteś w:
Adam Mickiewicz
Ballada dostarcza nam informacji o sile, jaką dysponuje natura. Jest ona wpisana w wierzenia ludowe, obyczaje i ludową moralność. Czasami jest dla ludzi przychylna i pomocna, czasami natomiast ukazuje swoje drugie oblicze – karzące i surowe w stosunku do ludzi. Narzędziem kary mogą stać się, tak jak w balladzie „Świteź”, piękne, pozornie nieszkodliwe kwiaty. Jednak skutki ich zerwania były dotkliwe:
„Tak straszna jest kwiatów władza,
Że go natychmiast choroba wyłamie
I śmierć gwałtowna ugadza.”
Oprócz zagadnienia winy i kary, poruszona została jeszcze jedna kwestia związana z moralnością ludową. Chodzi o konflikt między więzami rodzinnymi a honorem, który to musiał rozwiązać Tuhan przed wyruszeniem na wojnę:
„Jeżeli rozdzielę szczupłe wojsko moje,
Krewnemu nie dam obrony;
A jeśli wszyscy pociągniem na boje,
Jak będą córy i żony?”
Kształt artystyczny
Utwór zbudowany jest z czterdziestu ośmiu zwrotek, z których każda ma po cztery wersy. Zatem jest to budowa regularna. Wyróżnić możemy rymy (pora – jeziora, mieście – niewieście) oraz następujące środki stylistyczne: epitet („wielka trwoga”, „głęboka przepaść”), metafora („Czyli też niebo swoje szklanne stopy Aż do nóg twoich ugina.”), wykrzyknienie („Gwałtu!”, „Panie!”), pytanie retoryczne („Jaż własnych mieszkańców dla obcej zgubię odsieczy?”), porównanie („Białawym kwieciem, jak białe motylki”).
Przedstawiona w utworze historia jest oparta na gminnej legendzie. Zestawione ze sobą zostały dwie rzeczywistości: realna i fantastyczna. W obrębie tej drugiej dzieją się wszystkie niezwykłe wydarzenia, jak zamiana ludzi w kwiaty czy też miasta w jezioro. Odnaleźć możemy elementy dramatu, jakimi są dialogi, liryki – środki stylistyczne, a także epiki – obecność narratora, który nie tylko opowiada, ale także komentuje wydarzenia, fabuła, elementy opisu i opowiadania.
strona: - 1 - - 2 -
Świteź - analiza i interpretacja
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimBallada dostarcza nam informacji o sile, jaką dysponuje natura. Jest ona wpisana w wierzenia ludowe, obyczaje i ludową moralność. Czasami jest dla ludzi przychylna i pomocna, czasami natomiast ukazuje swoje drugie oblicze – karzące i surowe w stosunku do ludzi. Narzędziem kary mogą stać się, tak jak w balladzie „Świteź”, piękne, pozornie nieszkodliwe kwiaty. Jednak skutki ich zerwania były dotkliwe:
„Tak straszna jest kwiatów władza,
Że go natychmiast choroba wyłamie
I śmierć gwałtowna ugadza.”
Oprócz zagadnienia winy i kary, poruszona została jeszcze jedna kwestia związana z moralnością ludową. Chodzi o konflikt między więzami rodzinnymi a honorem, który to musiał rozwiązać Tuhan przed wyruszeniem na wojnę:
„Jeżeli rozdzielę szczupłe wojsko moje,
Krewnemu nie dam obrony;
A jeśli wszyscy pociągniem na boje,
Jak będą córy i żony?”
Kształt artystyczny
Utwór zbudowany jest z czterdziestu ośmiu zwrotek, z których każda ma po cztery wersy. Zatem jest to budowa regularna. Wyróżnić możemy rymy (pora – jeziora, mieście – niewieście) oraz następujące środki stylistyczne: epitet („wielka trwoga”, „głęboka przepaść”), metafora („Czyli też niebo swoje szklanne stopy Aż do nóg twoich ugina.”), wykrzyknienie („Gwałtu!”, „Panie!”), pytanie retoryczne („Jaż własnych mieszkańców dla obcej zgubię odsieczy?”), porównanie („Białawym kwieciem, jak białe motylki”).
Przedstawiona w utworze historia jest oparta na gminnej legendzie. Zestawione ze sobą zostały dwie rzeczywistości: realna i fantastyczna. W obrębie tej drugiej dzieją się wszystkie niezwykłe wydarzenia, jak zamiana ludzi w kwiaty czy też miasta w jezioro. Odnaleźć możemy elementy dramatu, jakimi są dialogi, liryki – środki stylistyczne, a także epiki – obecność narratora, który nie tylko opowiada, ale także komentuje wydarzenia, fabuła, elementy opisu i opowiadania.
strona: - 1 - - 2 -