Jesteś w:
Adam Mickiewicz
Adam Mickiewicz, jako typowy romantyk, w swojej twórczości opierał się na emocjach i uczuciach. To one stanowiły podstawę, powodowały, że sięgał po pióro. Piękno bezkresnych wód sprawiało, iż w cyklu „Sonety Krymskie” umieścił aż trzy wiersze poświęcone żeglowaniu. Morze zachwycało go do tego stopnia, że nie potrafił opisać je w czterozwrotkowej konwencji zaledwie jednego sonetu.
”Cisza Morska”, „Żegluga” i „Burza” opisują różne chwile rejsu. „Żegluga” opisuje moment przejścia z sielanki morskiej bryzy i delikatnego falowania do rozszalałego sztormu, który mógłby zatopić statek. Jest to moment, w którym na pokładzie robi się tłoczno. Mickiewicz fale określa mianem „morskich straszydeł”, pisze, że pojawia się ich coraz więcej, przez co widok z płaskiego i monotonnego przeradza się we wzburzony i ruchliwy. Ta metafora to również nawiązanie do sił nadprzyrodzonych. Ludzie bardzo często używają pojęcia straszydła w odniesieniu do zjawisk, które ich przerastają i przerażają. Morskie fale są tutaj symbolem nieokiełznanych źródeł siły i energii, na które człowiek zdaje się nie mieć wpływu.
W opisie podmiot liryczny skupia swą uwagę na majtku, który wbiega na drabinę i zawisa na linach, porównuje go do pająka.
Chwilę później podmiot liryczny porównuje okręt na wietrze do urywającego się z wędzidła ogiera. Koń to symbol zwierzęcej witalności i urody, kojarzony z władzami żywiołów i instynktów. Żeglarz zostaje uwiedziony przez szybkość, zaczyna czuć coraz bardziej prędkość statku. Porównuje rejs do jazdy na oskrzydlonym koniu. Mitologiczny Pegaz to „wodny duch” symbol wolności i przygody, który „wznosi kark, zdeptał fale i skroś niebios leci”. Pegaz jest również kojarzony z twórczością liryczną, dlatego podróżnik objawia się jako wrażliwy poeta. Dusza młodego romantyka przestaje już należeć do statku, a „buja śród odmętu”. Liczy się już tylko morze. Żeglarz przestaje panować nad swoimi emocjami, które wywołują falę skojarzeń. Zdaje się popędzać statek, czuje się niczym ptak w locie.
Sonety romantyczne charakteryzował synkretyzm epicko - liryczny, bardzo wyraźny w „Żegludze”. Poeta operuje bogatymi opisami, tym sposobem stawia się w roli narratora, co przejawia się w pierwszej i drugiej zwrotce. Trzecia i czwarta to części refleksyjne, przepełnione osobistymi odczuciami autora. Jednak nie jest to typowo klasyczny sonet, gdyż czytając go mamy wrażenie przeplatania się elementów opisu z namiętnością odczuć.
Całość utworu naszpikowana jest różnorodnymi środkami poetyckimi. Począwszy od onomatopei „szum” już w pierwszym wersie, poprzez porównania i metafory, skończywszy na wykrzyknieniach. Poprzez nagromadzenie dynamicznych zwrotów, wiersz staje się ekspresyjny i plastyczny, czyli zgodny z całą romantyczną konwencją.
W epoce Mickiewicza motyw podróży był niezwykle ważnym elementem zarówno sztuki jak i codzienności. Wielu młodzieńców z tzw. dobrych domów wyjeżdżało w świat w poszukiwaniu przygód. Ideał życia romantycznego był taki, jak okręt na wzburzonym morzu - niespokojny i gwałtowny oraz pełen emocji.
Adam Mickiewicz - Żegluga - interpretacja
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAdam Mickiewicz, jako typowy romantyk, w swojej twórczości opierał się na emocjach i uczuciach. To one stanowiły podstawę, powodowały, że sięgał po pióro. Piękno bezkresnych wód sprawiało, iż w cyklu „Sonety Krymskie” umieścił aż trzy wiersze poświęcone żeglowaniu. Morze zachwycało go do tego stopnia, że nie potrafił opisać je w czterozwrotkowej konwencji zaledwie jednego sonetu.
”Cisza Morska”, „Żegluga” i „Burza” opisują różne chwile rejsu. „Żegluga” opisuje moment przejścia z sielanki morskiej bryzy i delikatnego falowania do rozszalałego sztormu, który mógłby zatopić statek. Jest to moment, w którym na pokładzie robi się tłoczno. Mickiewicz fale określa mianem „morskich straszydeł”, pisze, że pojawia się ich coraz więcej, przez co widok z płaskiego i monotonnego przeradza się we wzburzony i ruchliwy. Ta metafora to również nawiązanie do sił nadprzyrodzonych. Ludzie bardzo często używają pojęcia straszydła w odniesieniu do zjawisk, które ich przerastają i przerażają. Morskie fale są tutaj symbolem nieokiełznanych źródeł siły i energii, na które człowiek zdaje się nie mieć wpływu.
W opisie podmiot liryczny skupia swą uwagę na majtku, który wbiega na drabinę i zawisa na linach, porównuje go do pająka.
Chwilę później podmiot liryczny porównuje okręt na wietrze do urywającego się z wędzidła ogiera. Koń to symbol zwierzęcej witalności i urody, kojarzony z władzami żywiołów i instynktów. Żeglarz zostaje uwiedziony przez szybkość, zaczyna czuć coraz bardziej prędkość statku. Porównuje rejs do jazdy na oskrzydlonym koniu. Mitologiczny Pegaz to „wodny duch” symbol wolności i przygody, który „wznosi kark, zdeptał fale i skroś niebios leci”. Pegaz jest również kojarzony z twórczością liryczną, dlatego podróżnik objawia się jako wrażliwy poeta. Dusza młodego romantyka przestaje już należeć do statku, a „buja śród odmętu”. Liczy się już tylko morze. Żeglarz przestaje panować nad swoimi emocjami, które wywołują falę skojarzeń. Zdaje się popędzać statek, czuje się niczym ptak w locie.
Sonety romantyczne charakteryzował synkretyzm epicko - liryczny, bardzo wyraźny w „Żegludze”. Poeta operuje bogatymi opisami, tym sposobem stawia się w roli narratora, co przejawia się w pierwszej i drugiej zwrotce. Trzecia i czwarta to części refleksyjne, przepełnione osobistymi odczuciami autora. Jednak nie jest to typowo klasyczny sonet, gdyż czytając go mamy wrażenie przeplatania się elementów opisu z namiętnością odczuć.
Całość utworu naszpikowana jest różnorodnymi środkami poetyckimi. Począwszy od onomatopei „szum” już w pierwszym wersie, poprzez porównania i metafory, skończywszy na wykrzyknieniach. Poprzez nagromadzenie dynamicznych zwrotów, wiersz staje się ekspresyjny i plastyczny, czyli zgodny z całą romantyczną konwencją.
W epoce Mickiewicza motyw podróży był niezwykle ważnym elementem zarówno sztuki jak i codzienności. Wielu młodzieńców z tzw. dobrych domów wyjeżdżało w świat w poszukiwaniu przygód. Ideał życia romantycznego był taki, jak okręt na wzburzonym morzu - niespokojny i gwałtowny oraz pełen emocji.