Jesteś w:
Motyw Boga
Zupełnie inną postać mają rozmowy Hioba z Bogiem. Może dlatego że Księga Hioba powstała dużo później niż wspomniane wyżej historie z Księgi Rodzaju i głównie to wpływa na zmianę relacji pomiędzy człowiekiem a Bogiem. Tu Bóg tłumaczy Hiobowi swoje zachowanie, odchodząc od mechanizmu czynu i podążającej za nim natychmiastowej kary. Postać Hioba jako człowieka bezgrzesznego, a pomimo tego wydanego na pokuszenie i tracącego wszystko co posiadał do tej pory – zrywa oczywistość relacji pomiędzy dobrym lub złym czynem a nagrodą lub karą objawiającą się na ziemi. Hiob utracił wszystko na czym mu w życiu zależało, dom, rodzinę, przyjaciół, ale pozostał Mu wierny i za to został w końcu wynagrodzony. Bóg stara wytłumaczyć człowiekowi, że troszczy się o wszystkie istoty na świecie, że je kocha. Mówi, że Hiob nie może mieć do niego pretensji, gdyż człowiek nie jest w stanie przeniknąć planów Boga i jedyne co mu pozostaje, to wiara i ufność.
Potwierdzeniem jego słów jest Nowy Testament, w którym Chrystus umiera za grzechy ludzkości. W tym kontekście najbardziej znacząca jest rozmowa w Ogrojcu pomiędzy Bogiem Ojcem a Chrystusem, jego Synem, który będąc Bogiem, materialnie jest człowiekiem. Jest on kwintesencją boskiej miłości do człowieka. Chrystus doświadczając takich uczuć, jak strach, przerażenie pyta, czy nie ma innej drogi do zbawienia ludzkości. Prosi: „Odsuń ten kielich ode mnie”. Milczenie Boga jednoznacznie wskazuje na to, że nie ma innej drogi. Jednak istotą rozmowy w Ogrojcu jest dobrowolność ofiary Chrystusa. Sam dochodzi do takiego wniosku – nie zmuszany przez swojego Ojca.
• „Pieśń o Rolandzie” - główny bohater całe swoje życie podporządkowuje służbie Bogu i ojczyźnie. Dla Boga wyrusza u boku Karola Wielkiego przeciwko Saracenom i nie szczędzi życia w walce z nimi. Śmiertelnie ranny wykazuje szereg symbolicznych gestów świadczących o całkowitym oddaniu się Bogu. Przede wszystkim na miejsce swej śmierci wybiera pagórek, co jest nawiązaniem do biblijnej Golgoty. Odwraca głowę w kierunku pogan, aby wszyscy widzieli, że umiera jako zwycięzca. Bije się w piersi za popełnione grzechy i modli się do archanioła Gabriela za duszę swoją i swoich rycerzy. Czyni to wielokrotnie, żałując za grzechy popełnione od godziny urodzenia, aż do śmierci. Wyciąga do nieba prawą rękawicę, co symbolizuje całkowite oddanie Bogu swojego życia. Gest ten jest wyrazem wręcz feudalnego odniesienia do Stwórcy jako seniora, któremu należy się bezwzględne posłuszeństwo. Rycerz chowa pod siebie miecz - Durendal zawierający święte relikwie, by nie dostał się w ręce pogan. Gdy Roland umiera, Bóg w podzięce za jego wiarę i miłość do ojczyzny zsyła na ziemię aniołów, aby zanieśli duszę rycerza do raju.
• „Kwiatki świętego Franciszka” - tytułowy bohater jest postacią bardzo barwną , w młodości słynął jako hulaka, uczestnik wielu zabaw. Biorąc udział w wojnie rodzinnego Asyżu, chciał zdobyć rycerską sławę, niestety jego losy potoczyły się inaczej niż tego pragnął i dostał się do niewoli, a po uwolnieniu zachorował. Wtedy nastąpił w nim wewnętrzny przełom, uznał dotychczasowe życie za bezsensowne. Najważniejsze elementy jego nowej postawy to pokora, radość i olbrzymia miłość. Stał się samotnikiem, żebrakiem, całe dnie poświęcał na obcowanie z przyrodą, poszukiwał harmonii świata, w ostateczności postanowił swoje życie oddać Bogu i tylko Jemu służyć. Działalność świętego Franciszka polegała na tworzeniu klasztorów i zrzeszaniu tam ludzi którzy dzięki nauce i jego kazaniom chcieli oddać cały swój majątek biednym i swoje życie poświęcić Bogu, spędzać je na modlitwach z Bogiem, rozważaniach o istocie człowieka w świecie. Bracia zakonni bardzo często trwali całymi godzinami na rozmowach z Bogiem w otoczeniu przyrody, gdyż tam znajdowali spokój, ciszę i harmonię. Uwielbienie wobec Boga, stwórcy świata wyśpiewał Franciszek w przepięknej pieśni „Pochwała stworzenia”. Powstała ona w czasie, gdy święty był bardzo chory. Mimo cierpienia jego radość z powodu zbawienia, którego miał dostąpić, była tak wielka, że w porywie natchnienia skomponował ten przepiękny tekst.
• „Legenda o świętym Aleksym” - utwór prezentuje średniowieczny wzorzec ascety. Aleksy pochodził z bogatej rodziny, był dzieckiem „wyproszonym” modlitwami u Boga. W dniu swojego wesela pozostawił małżonkę i wyruszył w świat na tułaczkę, by całkowicie poświęcić swą myśl i osobę Bogu. Rozdał wszystko co posiada biednym, później jednak powrócił do rodzinnego miasta i przez szesnaście lat pokutował pod schodami swojego domu. Po śmierci Aleksego miały miejsce cudowne wydarzenia, a mianowicie – samoistne bicie dzwonów możemy również mówić o uzdrawiającej woni ciała zmarłego. Przyjęta przez świętego Aleksego postawa życiowa mówi o odrzuceniu wszelkich dóbr ziemskich, poświęceniu życia na kontemplację i modlitwę z Bogiem, gdyż tylko w ten sposób można się do Niego zbliżyć i doznać łaski zbawienia. Przyjmuje bierną postawę wobec świata, wybiera pustelniczą drogę do świętości, która wymaga od niego rezygnacji z małżeństwa, miłości i rodziny. Życie świętego Aleksego prezentuje oddanie Bogu, poświęcenie całego swojego życia dla Boga i trwanie na umartwianiu się i rozmowach z Nim.
• Jan Kochanowski, „Czego chcesz od nas Panie (Pieśń XXV)” - poeta nawiązuje do fragmentu „Księgi Rodzaju” w której jest mowa o stworzeniu świata. Zgodnie z przekazem biblijnym stwórcą świata jest Bóg o nieskończonej mocy. Kochanowski Boga czyni adresatem swojej wypowiedzi. Początek tekstu to dwa pytania retoryczne kierowane do Boga o to, czego Bóg oczekuje od człowieka, a następnie następuje próba odpowiedzi na te pytania: Bóg nie chce złota, chce wdzięczności człowieka. Nie chce kosztowności, bo cały świat należy do Niego. Bóg wszystko stworzył: niebo, złote gwiazdy, rośliny, zwierzęta. Oddzielił wodę od lądu i dzień od nocy. Dzięki niemu Ziemia owocuje i żywi człowieka. Postawa podmiotu lirycznego względem Boga to pokora, uwielbienie. Autor traktuje Boga jak genialnego artystę, architekta, który postępował zgodnie z genialnym planem. Budowniczy, który stworzył dokładną konstrukcję świata i artysta, który dobrał do niej wspaniałe „dekoracje” w postaci „gwiazd” lub pięknych, licznie porastających ziemię roślin. W utworze Stwórca jest bliski człowiekowi, jest dobry, szczodrobliwy, łaskawy, hojny, nie skąpi dóbr, daje radość, człowiek może w Nim pokładać nadzieje. Kochanowski ofiarowuje Bogu wdzięczności i prosi o opiekę w trakcie życia. Jest przekonany, że Bóg jest nie tylko potężny i wszechmocny, ale także łaskawy i dobry, że zawsze będzie otaczał skrzydłami człowieka. W Pieśni XXV Bóg został przedstawiony jako artysta, kreator, twórca pięknego, harmonijnego i celowego dzieła, jakim jest świat. Stwórca jest wszechobecny, Jego obecność odczuwa się na każdym kroku. Pan wszechświata został tu ukazany jako hojny darczyńca, szafarz wszelkich łask, który jednak nie ingeruje zbyt mocno w poczynania człowieka, nie steruje jego losem.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 -
Motyw Boga
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimZupełnie inną postać mają rozmowy Hioba z Bogiem. Może dlatego że Księga Hioba powstała dużo później niż wspomniane wyżej historie z Księgi Rodzaju i głównie to wpływa na zmianę relacji pomiędzy człowiekiem a Bogiem. Tu Bóg tłumaczy Hiobowi swoje zachowanie, odchodząc od mechanizmu czynu i podążającej za nim natychmiastowej kary. Postać Hioba jako człowieka bezgrzesznego, a pomimo tego wydanego na pokuszenie i tracącego wszystko co posiadał do tej pory – zrywa oczywistość relacji pomiędzy dobrym lub złym czynem a nagrodą lub karą objawiającą się na ziemi. Hiob utracił wszystko na czym mu w życiu zależało, dom, rodzinę, przyjaciół, ale pozostał Mu wierny i za to został w końcu wynagrodzony. Bóg stara wytłumaczyć człowiekowi, że troszczy się o wszystkie istoty na świecie, że je kocha. Mówi, że Hiob nie może mieć do niego pretensji, gdyż człowiek nie jest w stanie przeniknąć planów Boga i jedyne co mu pozostaje, to wiara i ufność.
Potwierdzeniem jego słów jest Nowy Testament, w którym Chrystus umiera za grzechy ludzkości. W tym kontekście najbardziej znacząca jest rozmowa w Ogrojcu pomiędzy Bogiem Ojcem a Chrystusem, jego Synem, który będąc Bogiem, materialnie jest człowiekiem. Jest on kwintesencją boskiej miłości do człowieka. Chrystus doświadczając takich uczuć, jak strach, przerażenie pyta, czy nie ma innej drogi do zbawienia ludzkości. Prosi: „Odsuń ten kielich ode mnie”. Milczenie Boga jednoznacznie wskazuje na to, że nie ma innej drogi. Jednak istotą rozmowy w Ogrojcu jest dobrowolność ofiary Chrystusa. Sam dochodzi do takiego wniosku – nie zmuszany przez swojego Ojca.
• „Pieśń o Rolandzie” - główny bohater całe swoje życie podporządkowuje służbie Bogu i ojczyźnie. Dla Boga wyrusza u boku Karola Wielkiego przeciwko Saracenom i nie szczędzi życia w walce z nimi. Śmiertelnie ranny wykazuje szereg symbolicznych gestów świadczących o całkowitym oddaniu się Bogu. Przede wszystkim na miejsce swej śmierci wybiera pagórek, co jest nawiązaniem do biblijnej Golgoty. Odwraca głowę w kierunku pogan, aby wszyscy widzieli, że umiera jako zwycięzca. Bije się w piersi za popełnione grzechy i modli się do archanioła Gabriela za duszę swoją i swoich rycerzy. Czyni to wielokrotnie, żałując za grzechy popełnione od godziny urodzenia, aż do śmierci. Wyciąga do nieba prawą rękawicę, co symbolizuje całkowite oddanie Bogu swojego życia. Gest ten jest wyrazem wręcz feudalnego odniesienia do Stwórcy jako seniora, któremu należy się bezwzględne posłuszeństwo. Rycerz chowa pod siebie miecz - Durendal zawierający święte relikwie, by nie dostał się w ręce pogan. Gdy Roland umiera, Bóg w podzięce za jego wiarę i miłość do ojczyzny zsyła na ziemię aniołów, aby zanieśli duszę rycerza do raju.
• „Kwiatki świętego Franciszka” - tytułowy bohater jest postacią bardzo barwną , w młodości słynął jako hulaka, uczestnik wielu zabaw. Biorąc udział w wojnie rodzinnego Asyżu, chciał zdobyć rycerską sławę, niestety jego losy potoczyły się inaczej niż tego pragnął i dostał się do niewoli, a po uwolnieniu zachorował. Wtedy nastąpił w nim wewnętrzny przełom, uznał dotychczasowe życie za bezsensowne. Najważniejsze elementy jego nowej postawy to pokora, radość i olbrzymia miłość. Stał się samotnikiem, żebrakiem, całe dnie poświęcał na obcowanie z przyrodą, poszukiwał harmonii świata, w ostateczności postanowił swoje życie oddać Bogu i tylko Jemu służyć. Działalność świętego Franciszka polegała na tworzeniu klasztorów i zrzeszaniu tam ludzi którzy dzięki nauce i jego kazaniom chcieli oddać cały swój majątek biednym i swoje życie poświęcić Bogu, spędzać je na modlitwach z Bogiem, rozważaniach o istocie człowieka w świecie. Bracia zakonni bardzo często trwali całymi godzinami na rozmowach z Bogiem w otoczeniu przyrody, gdyż tam znajdowali spokój, ciszę i harmonię. Uwielbienie wobec Boga, stwórcy świata wyśpiewał Franciszek w przepięknej pieśni „Pochwała stworzenia”. Powstała ona w czasie, gdy święty był bardzo chory. Mimo cierpienia jego radość z powodu zbawienia, którego miał dostąpić, była tak wielka, że w porywie natchnienia skomponował ten przepiękny tekst.
• „Legenda o świętym Aleksym” - utwór prezentuje średniowieczny wzorzec ascety. Aleksy pochodził z bogatej rodziny, był dzieckiem „wyproszonym” modlitwami u Boga. W dniu swojego wesela pozostawił małżonkę i wyruszył w świat na tułaczkę, by całkowicie poświęcić swą myśl i osobę Bogu. Rozdał wszystko co posiada biednym, później jednak powrócił do rodzinnego miasta i przez szesnaście lat pokutował pod schodami swojego domu. Po śmierci Aleksego miały miejsce cudowne wydarzenia, a mianowicie – samoistne bicie dzwonów możemy również mówić o uzdrawiającej woni ciała zmarłego. Przyjęta przez świętego Aleksego postawa życiowa mówi o odrzuceniu wszelkich dóbr ziemskich, poświęceniu życia na kontemplację i modlitwę z Bogiem, gdyż tylko w ten sposób można się do Niego zbliżyć i doznać łaski zbawienia. Przyjmuje bierną postawę wobec świata, wybiera pustelniczą drogę do świętości, która wymaga od niego rezygnacji z małżeństwa, miłości i rodziny. Życie świętego Aleksego prezentuje oddanie Bogu, poświęcenie całego swojego życia dla Boga i trwanie na umartwianiu się i rozmowach z Nim.
• Jan Kochanowski, „Czego chcesz od nas Panie (Pieśń XXV)” - poeta nawiązuje do fragmentu „Księgi Rodzaju” w której jest mowa o stworzeniu świata. Zgodnie z przekazem biblijnym stwórcą świata jest Bóg o nieskończonej mocy. Kochanowski Boga czyni adresatem swojej wypowiedzi. Początek tekstu to dwa pytania retoryczne kierowane do Boga o to, czego Bóg oczekuje od człowieka, a następnie następuje próba odpowiedzi na te pytania: Bóg nie chce złota, chce wdzięczności człowieka. Nie chce kosztowności, bo cały świat należy do Niego. Bóg wszystko stworzył: niebo, złote gwiazdy, rośliny, zwierzęta. Oddzielił wodę od lądu i dzień od nocy. Dzięki niemu Ziemia owocuje i żywi człowieka. Postawa podmiotu lirycznego względem Boga to pokora, uwielbienie. Autor traktuje Boga jak genialnego artystę, architekta, który postępował zgodnie z genialnym planem. Budowniczy, który stworzył dokładną konstrukcję świata i artysta, który dobrał do niej wspaniałe „dekoracje” w postaci „gwiazd” lub pięknych, licznie porastających ziemię roślin. W utworze Stwórca jest bliski człowiekowi, jest dobry, szczodrobliwy, łaskawy, hojny, nie skąpi dóbr, daje radość, człowiek może w Nim pokładać nadzieje. Kochanowski ofiarowuje Bogu wdzięczności i prosi o opiekę w trakcie życia. Jest przekonany, że Bóg jest nie tylko potężny i wszechmocny, ale także łaskawy i dobry, że zawsze będzie otaczał skrzydłami człowieka. W Pieśni XXV Bóg został przedstawiony jako artysta, kreator, twórca pięknego, harmonijnego i celowego dzieła, jakim jest świat. Stwórca jest wszechobecny, Jego obecność odczuwa się na każdym kroku. Pan wszechświata został tu ukazany jako hojny darczyńca, szafarz wszelkich łask, który jednak nie ingeruje zbyt mocno w poczynania człowieka, nie steruje jego losem.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 -