Jesteś w:
Motyw Boga
W jego słynnej mowie dochodzi więc do głosu przekonanie o tym, że Pan nagradza i karze ludzi już za ich życia. Wiara ks. Paneloux jest więc związana z myśleniem naznaczonym jest przez ortodoksję i skrajny. Na przeciwległym biegunie sytuuje się postać dra Rieux, którego światopogląd zdominowany jest przez myśl egzystencjalistyczną. Rieux jest człowiekiem świadomym życia w świecie po śmierci Boga. Uważa bowiem, że za wszystkie swe poczynania odpowiedzialny jest człowiek; podobnie ze światem wartości – tym, co w sposób właściwy kształtuje go, jest całokształt ludzkich działań. Sens absolutny, tożsamy z osobą Boga, jest według niego nieuchwytny, nieobecny. Rieux twierdzi, że to człowiek jest panem i twórcą wartości obecnych w świecie, że to człowiek jest szafarzem reguł i praw, wedle których ten świat funkcjonuje, że to człowiek stanowi o sobie i rzeczywistości, w której żyje i – wreszcie – że to człowiek, interpretując, działając i żyjąc, kształtuje środowisko, które go otacza. Odrzucając totalizującą figurę Boga, dr Rieux odrzuca w istocie bierność wpisaną w dogmatyczne stanowisko księdza Paneloux.
• Tadeusz Borowski, „Opowiadania” - utwory są relacją ze świata wojny, świata bez Boga. Jest to straszny, nieludzki świat, Pytanie dlaczego On nie ingerował, cisnęło się na usta wszystkim. Jak Bóg mógł pozwolić na Oświęcim? - pytało wielu.
• Tadeusza Różewicza, „bez” - wiersz jest przykładem odrzucenia zasad boskich. Nadawca przedstawia życie człowieka bez wiary, bez Boga. Podmiot liryczny zastanawia się dlaczego Bóg go opuścił „bez znaku, bez śladu, bez słowa”. Próbuje również uchwycić ten moment, w którym on zaczął oddalać się od Najwyższego. Mówiący uświadamia sobie pustkę wewnętrzną oraz tęsknotę za wartościami, które łączyły go z Bogiem. W zakończeniu ukazuje, iż życie bez Boga jest możliwe, ale jest to egzystencja martwa duchowo, pozbawiona sensu i głębszych wartości.
• Czesław Miłosz, „Oeconomia divina” - poeta opisuje ludzi, którzy rozbierają się do naga na dowód skruchy i powrotu do stanu pierwotnego. Wychodzą na ulice miast i wspólnie oczekują na rozpoczęcie Sądu Ostatecznego. Ich z pozoru irracjonalne zachowanie ma głębokie przyczyny. Bóg oddał im władzę nad światem, który doprowadzili do upadku. Jest on symbolizowany w wierszu poprzez materialne zanikanie: domów, mostów – rozszerzająca się pustka. Jest ona odzwierciedleniem pustki duchowej ludzi XX w. W ich życiu bez Boga zabrakło sensu. Domagają się więc kary, która byłaby formą porządkowania świata i powrotu Boga do ich życia. Wiersz pokazuje, że świat bez Boga jest światem upadku i bezsensu.
• Stanisław Barańczak, „Widokówka z tego świata” - podmiotem lirycznym mógłby być każdy religijny człowiek, adresatem jest sam Stwórca. Forma kontaktu polega na przesłaniu własnych refleksji egzystencjalnych, które dotyczą współczesnych ludzi. Nad ich światem rozciąga się niebo będące milczącą, groźną próżnią i bóg nigdy nie pokazał , w którym miejscu się znajduje. Zastanawiające jest więc, na jaki adres widokówka zostanie wysłana. Na tej widokówce prawdopodobnie ukazany jest świat współczesnych ludzi. Niestety, piękny nie jest, bo oparty na kłamstwie, sztuczności, złomie, śmieciach, cierpieniu i rozpaczy. Jednostka ludzka czuje się w nim niepewnie, obco, ma też świadomość tego, iż jej życie to nieustanne przemijanie i dążenie do śmierci. Podmiot liryczny zadaje Bogu 3 retoryczne pytania; „co można wiedzieć gdy się jest Tobą?”, „czy czas coś znaczy gdy się jest Tobą?”, ” jak Ty się czujesz z moim bólem- jak boli Ciebie Twój człowiek?”. To my czytelnicy możemy domyślać się odpowiedzi Boga bo on ich nie udzieli. Sądzę, że Bóg wie wszystko i że dla niego czas nie znaczy nic bo jest przecież wieczny. Nie odpowiemy na ostatnie pytanie albo odpowiedź będzie skierowana przeciwko Panu. Chyba nie jest on wrażliwy na cierpienie człowieka. Wiersz Barańczaka jest odważnym buntem człowieka współczesnego przeciwko kreowanemu od stuleci przez religię wizerunkowi Boga. Powinien być dobry, miłosierny, sprawiedliwy a tymczasem pozostaje całkiem obojętny.
• Jan Twardowski, „Nie tylko my” - poeta ukazuje wielką miłość Boga. Kocha on wszystko co stworzył, nie tylko człowieka. Jak pisze artysta obdarzył miłością jeża eleganta i muła. Ksiądz Twardowski w nieco humorystyczny i prosty sposób mówi o tak poważnej i ogromnej rzeczy jaka jest miłość Najwyższego.
• „Sąd Ostateczny” - Michał Anioł - malowidło to przedstawia ogromne zbiorowisko ludzkie, które Chrystus gestem uniesionej ku górze ręki dzieli na zbawionych i potępionych. Zbawieni unoszą się ku górze, potępieni opadają w dół z wykrzywionymi strachem twarzami na widok otwierającej się przed nimi piekielnej otchłani, ku której wiedzie ich mitologiczny przewoźnik dusz Charon. Wokół Chrystusa zgromadzili się Matka Boska i święci, ponad którymi unoszą się aniołowie dźwigający narzędzia męki Pańskiej.
• „Stworzenie Adama” - Michała Anioł - dzieło znajduje się w Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Został stworzony w drugiej połowie XVI w., w epoce, w której artyści nawiązywali w swych dziełach do starożytności oraz do kultury antycznej. Przedstawione na obrazie postaci emanują siłą. Scena fresku zaczerpnięta jest ze Starego Testamentu, w której to Bóg powołuje do istnienia pierwszego człowieka na ziemi. Pierwszy plan obrazu ukazuje otoczonego aniołami Stwórcę, odzianego „szerokim, majestatycznym płaszczem, w który wiatr dmie niczym w żagiel”. Stwórca jest ukazany jako dobrze zbudowany siwy, brodaty mężczyzna. Wyciąga dłoń ku Adamowi, który odwzajemnia gest. Natomiast sam Adam jest nagi, leży w pozycji naturalnej i patrzy w ojcowską twarz(Bóg ojciec). Michał Anioł łączy świat ziemski i duchowy poprzez wyciągniecie ręki Boga ku Adamowi. W ten sposób Stwórca tchnie w człowieka prawdziwe życie. Adam, odwzajemniając gest, sprawia wrażenie jakby przebudził się z głębokiego snu. Przenika go iskra boskości. Bóg na tym fresku jest niesamowicie blisko człowieka. Michał Anioł dokonał jednego z największych cudów w sztuce, sprawił, ze dotyk boskiej ręki stał się centralnym punktem obrazu, a łatwość i siła tego gestu stworzenia pozwala nam zrozumieć ideę wszechmocy.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 -
Motyw Boga
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW jego słynnej mowie dochodzi więc do głosu przekonanie o tym, że Pan nagradza i karze ludzi już za ich życia. Wiara ks. Paneloux jest więc związana z myśleniem naznaczonym jest przez ortodoksję i skrajny. Na przeciwległym biegunie sytuuje się postać dra Rieux, którego światopogląd zdominowany jest przez myśl egzystencjalistyczną. Rieux jest człowiekiem świadomym życia w świecie po śmierci Boga. Uważa bowiem, że za wszystkie swe poczynania odpowiedzialny jest człowiek; podobnie ze światem wartości – tym, co w sposób właściwy kształtuje go, jest całokształt ludzkich działań. Sens absolutny, tożsamy z osobą Boga, jest według niego nieuchwytny, nieobecny. Rieux twierdzi, że to człowiek jest panem i twórcą wartości obecnych w świecie, że to człowiek jest szafarzem reguł i praw, wedle których ten świat funkcjonuje, że to człowiek stanowi o sobie i rzeczywistości, w której żyje i – wreszcie – że to człowiek, interpretując, działając i żyjąc, kształtuje środowisko, które go otacza. Odrzucając totalizującą figurę Boga, dr Rieux odrzuca w istocie bierność wpisaną w dogmatyczne stanowisko księdza Paneloux.
• Tadeusz Borowski, „Opowiadania” - utwory są relacją ze świata wojny, świata bez Boga. Jest to straszny, nieludzki świat, Pytanie dlaczego On nie ingerował, cisnęło się na usta wszystkim. Jak Bóg mógł pozwolić na Oświęcim? - pytało wielu.
• Tadeusza Różewicza, „bez” - wiersz jest przykładem odrzucenia zasad boskich. Nadawca przedstawia życie człowieka bez wiary, bez Boga. Podmiot liryczny zastanawia się dlaczego Bóg go opuścił „bez znaku, bez śladu, bez słowa”. Próbuje również uchwycić ten moment, w którym on zaczął oddalać się od Najwyższego. Mówiący uświadamia sobie pustkę wewnętrzną oraz tęsknotę za wartościami, które łączyły go z Bogiem. W zakończeniu ukazuje, iż życie bez Boga jest możliwe, ale jest to egzystencja martwa duchowo, pozbawiona sensu i głębszych wartości.
• Czesław Miłosz, „Oeconomia divina” - poeta opisuje ludzi, którzy rozbierają się do naga na dowód skruchy i powrotu do stanu pierwotnego. Wychodzą na ulice miast i wspólnie oczekują na rozpoczęcie Sądu Ostatecznego. Ich z pozoru irracjonalne zachowanie ma głębokie przyczyny. Bóg oddał im władzę nad światem, który doprowadzili do upadku. Jest on symbolizowany w wierszu poprzez materialne zanikanie: domów, mostów – rozszerzająca się pustka. Jest ona odzwierciedleniem pustki duchowej ludzi XX w. W ich życiu bez Boga zabrakło sensu. Domagają się więc kary, która byłaby formą porządkowania świata i powrotu Boga do ich życia. Wiersz pokazuje, że świat bez Boga jest światem upadku i bezsensu.
• Stanisław Barańczak, „Widokówka z tego świata” - podmiotem lirycznym mógłby być każdy religijny człowiek, adresatem jest sam Stwórca. Forma kontaktu polega na przesłaniu własnych refleksji egzystencjalnych, które dotyczą współczesnych ludzi. Nad ich światem rozciąga się niebo będące milczącą, groźną próżnią i bóg nigdy nie pokazał , w którym miejscu się znajduje. Zastanawiające jest więc, na jaki adres widokówka zostanie wysłana. Na tej widokówce prawdopodobnie ukazany jest świat współczesnych ludzi. Niestety, piękny nie jest, bo oparty na kłamstwie, sztuczności, złomie, śmieciach, cierpieniu i rozpaczy. Jednostka ludzka czuje się w nim niepewnie, obco, ma też świadomość tego, iż jej życie to nieustanne przemijanie i dążenie do śmierci. Podmiot liryczny zadaje Bogu 3 retoryczne pytania; „co można wiedzieć gdy się jest Tobą?”, „czy czas coś znaczy gdy się jest Tobą?”, ” jak Ty się czujesz z moim bólem- jak boli Ciebie Twój człowiek?”. To my czytelnicy możemy domyślać się odpowiedzi Boga bo on ich nie udzieli. Sądzę, że Bóg wie wszystko i że dla niego czas nie znaczy nic bo jest przecież wieczny. Nie odpowiemy na ostatnie pytanie albo odpowiedź będzie skierowana przeciwko Panu. Chyba nie jest on wrażliwy na cierpienie człowieka. Wiersz Barańczaka jest odważnym buntem człowieka współczesnego przeciwko kreowanemu od stuleci przez religię wizerunkowi Boga. Powinien być dobry, miłosierny, sprawiedliwy a tymczasem pozostaje całkiem obojętny.
• Jan Twardowski, „Nie tylko my” - poeta ukazuje wielką miłość Boga. Kocha on wszystko co stworzył, nie tylko człowieka. Jak pisze artysta obdarzył miłością jeża eleganta i muła. Ksiądz Twardowski w nieco humorystyczny i prosty sposób mówi o tak poważnej i ogromnej rzeczy jaka jest miłość Najwyższego.
Motyw Boga w malarstwie
• „Sąd Ostateczny” - Michał Anioł - malowidło to przedstawia ogromne zbiorowisko ludzkie, które Chrystus gestem uniesionej ku górze ręki dzieli na zbawionych i potępionych. Zbawieni unoszą się ku górze, potępieni opadają w dół z wykrzywionymi strachem twarzami na widok otwierającej się przed nimi piekielnej otchłani, ku której wiedzie ich mitologiczny przewoźnik dusz Charon. Wokół Chrystusa zgromadzili się Matka Boska i święci, ponad którymi unoszą się aniołowie dźwigający narzędzia męki Pańskiej.
• „Stworzenie Adama” - Michała Anioł - dzieło znajduje się w Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Został stworzony w drugiej połowie XVI w., w epoce, w której artyści nawiązywali w swych dziełach do starożytności oraz do kultury antycznej. Przedstawione na obrazie postaci emanują siłą. Scena fresku zaczerpnięta jest ze Starego Testamentu, w której to Bóg powołuje do istnienia pierwszego człowieka na ziemi. Pierwszy plan obrazu ukazuje otoczonego aniołami Stwórcę, odzianego „szerokim, majestatycznym płaszczem, w który wiatr dmie niczym w żagiel”. Stwórca jest ukazany jako dobrze zbudowany siwy, brodaty mężczyzna. Wyciąga dłoń ku Adamowi, który odwzajemnia gest. Natomiast sam Adam jest nagi, leży w pozycji naturalnej i patrzy w ojcowską twarz(Bóg ojciec). Michał Anioł łączy świat ziemski i duchowy poprzez wyciągniecie ręki Boga ku Adamowi. W ten sposób Stwórca tchnie w człowieka prawdziwe życie. Adam, odwzajemniając gest, sprawia wrażenie jakby przebudził się z głębokiego snu. Przenika go iskra boskości. Bóg na tym fresku jest niesamowicie blisko człowieka. Michał Anioł dokonał jednego z największych cudów w sztuce, sprawił, ze dotyk boskiej ręki stał się centralnym punktem obrazu, a łatwość i siła tego gestu stworzenia pozwala nam zrozumieć ideę wszechmocy.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 - - 9 - - 10 - - 11 -