Jesteś w:
Zbrodnia i kara
Warstwa narracyjna powieści Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara” składa się z licznych monologów wewnętrznych głównego bohatera oraz dialogów z postaciami drugoplanowymi i pobocznymi. Taka konstrukcja umożliwia ukazanie psychologicznego zaplecza postaci i określenie kierujących nimi idei oraz to ona zapewniła autorowi tytuł narracyjnego nowatora. „Zbrodnia i kara” jest zatem powieścią polifoniczną.
Narrator występuje w trzeciej osobie liczby pojedynczej, nie jest wszechwiedzący – jak to najczęściej bywało w przypadku utworów utrzymanych w duchu realizmu. Często występują sformułowania pozbawione cech oceny czy komentarza: „jakby”, „prawdopodobnie”, „wydaje się”, przez co autor stara się dowieść czytelnika od pozycji patrzenia na czyny Rodiona z góry.
Narracja „Zbrodni i kary”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWarstwa narracyjna powieści Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara” składa się z licznych monologów wewnętrznych głównego bohatera oraz dialogów z postaciami drugoplanowymi i pobocznymi. Taka konstrukcja umożliwia ukazanie psychologicznego zaplecza postaci i określenie kierujących nimi idei oraz to ona zapewniła autorowi tytuł narracyjnego nowatora. „Zbrodnia i kara” jest zatem powieścią polifoniczną.
Narrator występuje w trzeciej osobie liczby pojedynczej, nie jest wszechwiedzący – jak to najczęściej bywało w przypadku utworów utrzymanych w duchu realizmu. Często występują sformułowania pozbawione cech oceny czy komentarza: „jakby”, „prawdopodobnie”, „wydaje się”, przez co autor stara się dowieść czytelnika od pozycji patrzenia na czyny Rodiona z góry.