Jesteś w:
Balladyna
Dramat Słowackiego „Balladyna” jest sztuką dosyć często grywaną. Stwarza ona możliwość najróżniejszych interpretacji i eksponowania dowolnych, zawartych w niej wątków.
Po raz pierwszy wystawiona została na scenie 7 marca 1862 roku we Lwowie w Teatrze im. Skarbka. Był to jednorazowy spektakl, niezbyt udany z braku możliwości technicznych.
Najsłynniejsze z powodu wybitnych kreacji aktorskich inscenizacje „Balladyny” miały miejsce w Krakowie. 1868 rok – Balladynę gra Antonina Hoffman a Goplanę Helena Modrzejewska.
1902 rok – inscenizacja Józefa Kotarbińskiego ze Stanisławą Wysocką w tytułowej roli. Wysocka wystąpiła też w spektaklu w Warszawie reżyserowanym przez Ferdynanda Ruszczyca w 1914 roku. Spektakl ten odznaczał się doborową obsadą: Maria Przybyłko -Potocka, Aleksander Węgierko, Józef Węgrzyn, Jerzy Leszczyński.
1938 – Teatr Narodowy w Warszawie. Reżyserem jest Juliusz Osterwa. Rolę główną gra Irena Eichlerówna.
Po wojnie już w 1945 roku „Balladyna” zostaje wystawiona w Krakowie. Reż. Władysław Woźnik, w roli głównej Zofia Rysiówna.
W latach 50-tych dramat w swoich wystawieniach doczekał się dziwnych interpretacji
/antyfeudalizm, oderwanie od ludu, krytyka wad narodowych, awans społeczno-polityczny, karierowiczostwo /. Udowodniły one jednak, że sztuka Słowackiego stwarza możliwość nawiązywania do współczesności.
Tę cechę „Balladyny” wykorzystał Adam Hanuszkiewicz realizując „Balladynę” w 1974 roku w Teatrze Narodowym w Warszawie. Grali w niej między innymi Anna Chodakowska i Wojciech Siemion, Hanuszkiewicz wykorzystał cały szereg awangardowych chwytów, które uwspółcześniły sztukę / np. motocykle, zdalnie sterowane zabawki /.
strona: - 1 - - 2 -
Najważniejsze inscenizacje „Balladyny”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimDramat Słowackiego „Balladyna” jest sztuką dosyć często grywaną. Stwarza ona możliwość najróżniejszych interpretacji i eksponowania dowolnych, zawartych w niej wątków.
Po raz pierwszy wystawiona została na scenie 7 marca 1862 roku we Lwowie w Teatrze im. Skarbka. Był to jednorazowy spektakl, niezbyt udany z braku możliwości technicznych.
Najsłynniejsze z powodu wybitnych kreacji aktorskich inscenizacje „Balladyny” miały miejsce w Krakowie. 1868 rok – Balladynę gra Antonina Hoffman a Goplanę Helena Modrzejewska.
1902 rok – inscenizacja Józefa Kotarbińskiego ze Stanisławą Wysocką w tytułowej roli. Wysocka wystąpiła też w spektaklu w Warszawie reżyserowanym przez Ferdynanda Ruszczyca w 1914 roku. Spektakl ten odznaczał się doborową obsadą: Maria Przybyłko -Potocka, Aleksander Węgierko, Józef Węgrzyn, Jerzy Leszczyński.
1938 – Teatr Narodowy w Warszawie. Reżyserem jest Juliusz Osterwa. Rolę główną gra Irena Eichlerówna.
Po wojnie już w 1945 roku „Balladyna” zostaje wystawiona w Krakowie. Reż. Władysław Woźnik, w roli głównej Zofia Rysiówna.
W latach 50-tych dramat w swoich wystawieniach doczekał się dziwnych interpretacji
/antyfeudalizm, oderwanie od ludu, krytyka wad narodowych, awans społeczno-polityczny, karierowiczostwo /. Udowodniły one jednak, że sztuka Słowackiego stwarza możliwość nawiązywania do współczesności.
Tę cechę „Balladyny” wykorzystał Adam Hanuszkiewicz realizując „Balladynę” w 1974 roku w Teatrze Narodowym w Warszawie. Grali w niej między innymi Anna Chodakowska i Wojciech Siemion, Hanuszkiewicz wykorzystał cały szereg awangardowych chwytów, które uwspółcześniły sztukę / np. motocykle, zdalnie sterowane zabawki /.
strona: - 1 - - 2 -