Jesteś w:
Balladyna
Juliusz Słowacki swojemu dramatowi rozgrywającemu się w legendarnych czasach panowania dynastii Popielów nadał tytuł „Balladyna”. Jest to imię głównej bohaterki tragedii. Imię to nawiązuje do bardzo popularnego w epoce romantyzmu gatunku literackiego, jakim była ballada.
W liście do matki z 18 grudnia 1834 roku Słowacki pisze tak o swoim dramacie: „Zobaczysz kiedyś Mamo kochana, co to za dziwna kraina – i czasy. Tragedia cała podobna do starej ballady, ułożona tak, jakby ją gmin układał, przeciwna zupełnie prawdzie historycznej, czasem przeciwna podobieństwu prawdy. Ludzie jednak starałem się aby byli prawdziwymi i aby w sercu mieli nasze serca”.
Ballada jest wierszowanym utworem liryczno-epickim, który czerpie swój temat z baśni i legend ludowych.
Idąc tym śladem, Słowacki stworzył dramat, w którym rozwinął charakterystyczne elementy ballady. Występuje więc w nim fantastyczny świat nimf i duszków / Goplana, Chochlik i Skierka /, czary / przemiana Grabca w wierzbę i w króla dzwonkowego / i fantastyczny przedmiot, jakim jest korona Lecha.
Oprócz tego pojawia się tam naturalna moralność. Natura zawsze odróżnia dobro od zła / jaskółki lecą na spotkanie Aliny i uciekają przed Balladyną /, ujawnia prawdę, demaskuje fałsz i karze zło.
To siły natury wymierzają ostateczną karę i unicestwiają Balladynę, która naruszyła zasady obowiązujące w ludzkiej społeczności.
W epice ludowej morał jest nieodłącznym elementem opowiedzianej historii. To samo dotyczy ballady sięgającej do ludowych wzorców. Tak więc Balladyna jest postacią zrodzoną z ballady a jej historia opowiada o mrocznych zakamarkach duszy ludzkiej, o bezwzględnej walce o władzę i o sprawiedliwych wyrokach natury.
„Balladyna” - znaczenie tytułu
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimJuliusz Słowacki swojemu dramatowi rozgrywającemu się w legendarnych czasach panowania dynastii Popielów nadał tytuł „Balladyna”. Jest to imię głównej bohaterki tragedii. Imię to nawiązuje do bardzo popularnego w epoce romantyzmu gatunku literackiego, jakim była ballada.
W liście do matki z 18 grudnia 1834 roku Słowacki pisze tak o swoim dramacie: „Zobaczysz kiedyś Mamo kochana, co to za dziwna kraina – i czasy. Tragedia cała podobna do starej ballady, ułożona tak, jakby ją gmin układał, przeciwna zupełnie prawdzie historycznej, czasem przeciwna podobieństwu prawdy. Ludzie jednak starałem się aby byli prawdziwymi i aby w sercu mieli nasze serca”.
Ballada jest wierszowanym utworem liryczno-epickim, który czerpie swój temat z baśni i legend ludowych.
Idąc tym śladem, Słowacki stworzył dramat, w którym rozwinął charakterystyczne elementy ballady. Występuje więc w nim fantastyczny świat nimf i duszków / Goplana, Chochlik i Skierka /, czary / przemiana Grabca w wierzbę i w króla dzwonkowego / i fantastyczny przedmiot, jakim jest korona Lecha.
Oprócz tego pojawia się tam naturalna moralność. Natura zawsze odróżnia dobro od zła / jaskółki lecą na spotkanie Aliny i uciekają przed Balladyną /, ujawnia prawdę, demaskuje fałsz i karze zło.
To siły natury wymierzają ostateczną karę i unicestwiają Balladynę, która naruszyła zasady obowiązujące w ludzkiej społeczności.
W epice ludowej morał jest nieodłącznym elementem opowiedzianej historii. To samo dotyczy ballady sięgającej do ludowych wzorców. Tak więc Balladyna jest postacią zrodzoną z ballady a jej historia opowiada o mrocznych zakamarkach duszy ludzkiej, o bezwzględnej walce o władzę i o sprawiedliwych wyrokach natury.