Jesteś w:
Cierpienia młodego Wertera
Główny bohater powieści epistolarnej Johana Wolfganga Goethego to młodzieniec wywodzący się z mieszczańskiej rodziny. Werter jest artystą o duszy poety i niespokojnym sercu. To właśnie owa wrażliwość sprawia, iż intensywniej odczuwa emocje, odbiera otaczającą go rzeczywistość. Spokój i samotność odnajduje w obcowaniu z przyrodą.
Pragnienie odczuwania tego co naturalne i naiwne odsuwa Wertera od cywilizacji i „towarzystwa”, a przybliża do ludzi prostych i dzieci. Według niego dzieci są najdroższymi istotami na świecie, pyta nawet czy dorośli mają prawo ograniczać ich wolę. Bohater jest wrogiem wiedzy książkowej i cywilizacji. Jego stosunek do świata opiera się na prawach serca, a nie rozumu, co powoduje jego konflikt ze światem. Wielką rolę w jego życiu odgrywa natura, którą kocha, podziwia i wielbi. Pragnie stopić się z nią, gdyż daje mu to „pełną, nieograniczoną rozkosz, poczucie pełni i dosytu”. Stosunek ten zmienia się wraz z przemianą wewnętrzną bohatera. Wówczas przyrodę uważa za wiecznie głodnego potwora. Uświadamia sobie marność egzystencji, ma poczucie tymczasowości i zmienności.
We wszystkim co czyni Werter kieruje się emocjami, bywa nadpobudliwy – ukojenie początkowo przynosi mu lektura Homera. Często jednak popada ze skrajności w skrajność, brakuje mu wewnętrznej równowagi. Jest skrajnym indywidualistą i żąda swobody , podobnie jak zwolennicy „burzy i naporu”.
Jego stan duszy zmienia się, gdy poznaje Lottę. Miłość wypełnia go całkowicie. To uczucie z początku piękne opętuje duszę młodzieńca. Ukochana staje się dla niego uosobieniem doskonałości, aniołem, świętą. Wzniosłość tego uczucia pozbawiona jest jakiejkolwiek żądzy ze strony Wertera. Staje się źródłem rozkoszy i słodyczy. Ciągle rozmyśla o Lotcie, pielęgnując uczucie, które zaczyna być ideą miłości. Werter żyje po to, żeby widzieć dziewczynę i myśleć o niej. Entuzjastycznie wchłania każdy moment życia, poznaje czym jest szczęście i piękno świata. Jednakże ten radosny etap jego życia zostaje zakłócony, gdy powraca jej narzeczony - Albert.
Werter wiedział, że dziewczyna jest zaręczona, lecz wcześniej nie znał rywala i nie sądził, że Albert stanie się dla niego zagrożeniem. Okazuje się, że Albert jest życzliwym wspaniałym człowiekiem, który kocha Lottę. Od tej chwili uczuciom Wertera towarzyszą udręka, cierpienie i niepokój. Stopniowo zmienia się stan psychiki bohatera i charakter miłości do Lotty. Siła miłości zatrzymuje młodzieńca przy ukochanej. Jego miłość staje się sentymentalna, łzawa, bardzo łatwo wzrusza się na wspomnienie o Lotcie.
Załamanie najważniejszych wartości w życiu Wertera – miłości - sprawia, że bohater otaczający świat zaczyna odbierać jako „katującego go ducha”. Można powiedzieć, że młodzieniec nie potrafi żyć bez ukochanej. Sam w końcu pisał do przyjaciela: „Nic nie czyni człowieka tak niezbędnym jak miłość” oraz „Mam tak wiele, a uczucie do niej pochłania wszystko. Mam tak wiele, a bez niej staję się niczym. Niesamowite”. Miłość przeradza się w namiętność, w pragnienie pocałowania dziewczyny. Bohater wykorzystuje każdą okazję, by być z Szarlottą na osobności.
Zaczyna myśleć o samobójstwie. Świat staje się coraz bardziej wrogi dla Wertera. Zaczyna rozumieć, że miłość niesie ze sobą ból. Zazdrości parobkowi Henrykowi szaleńczego uczucia do wdowy. Widzi w losach tego mężczyzny odbicie własnej tragedii. Ponownie myśli o samobójstwie, wierząc że po śmierci zejdzie się z Lottą i zostaną połączeni na wieki przez Boga. Cierpienie doprowadza młodzieńca na skraj wytrzymałości psychicznej. Pozbawiony chęci do życia decyduje się na śmierć. Ostatni raz odwiedza Lottę, ulega namiętności i całuje ukochaną. Utwierdza się w przekonaniu, że Lotta go kocha i sprawia mu to rozkosz. Strzela do siebie. Umiera wśród katuszy. Werter to postać o bogatej i skomplikowanej osobowości. Jego życie wypełnione miłością i cierpieniem stworzyło postawę literacką zwaną werteryzmem.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Werter – charakterystyka
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimWerter – charakterystyka
Główny bohater powieści epistolarnej Johana Wolfganga Goethego to młodzieniec wywodzący się z mieszczańskiej rodziny. Werter jest artystą o duszy poety i niespokojnym sercu. To właśnie owa wrażliwość sprawia, iż intensywniej odczuwa emocje, odbiera otaczającą go rzeczywistość. Spokój i samotność odnajduje w obcowaniu z przyrodą.
Pragnienie odczuwania tego co naturalne i naiwne odsuwa Wertera od cywilizacji i „towarzystwa”, a przybliża do ludzi prostych i dzieci. Według niego dzieci są najdroższymi istotami na świecie, pyta nawet czy dorośli mają prawo ograniczać ich wolę. Bohater jest wrogiem wiedzy książkowej i cywilizacji. Jego stosunek do świata opiera się na prawach serca, a nie rozumu, co powoduje jego konflikt ze światem. Wielką rolę w jego życiu odgrywa natura, którą kocha, podziwia i wielbi. Pragnie stopić się z nią, gdyż daje mu to „pełną, nieograniczoną rozkosz, poczucie pełni i dosytu”. Stosunek ten zmienia się wraz z przemianą wewnętrzną bohatera. Wówczas przyrodę uważa za wiecznie głodnego potwora. Uświadamia sobie marność egzystencji, ma poczucie tymczasowości i zmienności.
We wszystkim co czyni Werter kieruje się emocjami, bywa nadpobudliwy – ukojenie początkowo przynosi mu lektura Homera. Często jednak popada ze skrajności w skrajność, brakuje mu wewnętrznej równowagi. Jest skrajnym indywidualistą i żąda swobody , podobnie jak zwolennicy „burzy i naporu”.
Jego stan duszy zmienia się, gdy poznaje Lottę. Miłość wypełnia go całkowicie. To uczucie z początku piękne opętuje duszę młodzieńca. Ukochana staje się dla niego uosobieniem doskonałości, aniołem, świętą. Wzniosłość tego uczucia pozbawiona jest jakiejkolwiek żądzy ze strony Wertera. Staje się źródłem rozkoszy i słodyczy. Ciągle rozmyśla o Lotcie, pielęgnując uczucie, które zaczyna być ideą miłości. Werter żyje po to, żeby widzieć dziewczynę i myśleć o niej. Entuzjastycznie wchłania każdy moment życia, poznaje czym jest szczęście i piękno świata. Jednakże ten radosny etap jego życia zostaje zakłócony, gdy powraca jej narzeczony - Albert.
Werter wiedział, że dziewczyna jest zaręczona, lecz wcześniej nie znał rywala i nie sądził, że Albert stanie się dla niego zagrożeniem. Okazuje się, że Albert jest życzliwym wspaniałym człowiekiem, który kocha Lottę. Od tej chwili uczuciom Wertera towarzyszą udręka, cierpienie i niepokój. Stopniowo zmienia się stan psychiki bohatera i charakter miłości do Lotty. Siła miłości zatrzymuje młodzieńca przy ukochanej. Jego miłość staje się sentymentalna, łzawa, bardzo łatwo wzrusza się na wspomnienie o Lotcie.
Załamanie najważniejszych wartości w życiu Wertera – miłości - sprawia, że bohater otaczający świat zaczyna odbierać jako „katującego go ducha”. Można powiedzieć, że młodzieniec nie potrafi żyć bez ukochanej. Sam w końcu pisał do przyjaciela: „Nic nie czyni człowieka tak niezbędnym jak miłość” oraz „Mam tak wiele, a uczucie do niej pochłania wszystko. Mam tak wiele, a bez niej staję się niczym. Niesamowite”. Miłość przeradza się w namiętność, w pragnienie pocałowania dziewczyny. Bohater wykorzystuje każdą okazję, by być z Szarlottą na osobności.
Zaczyna myśleć o samobójstwie. Świat staje się coraz bardziej wrogi dla Wertera. Zaczyna rozumieć, że miłość niesie ze sobą ból. Zazdrości parobkowi Henrykowi szaleńczego uczucia do wdowy. Widzi w losach tego mężczyzny odbicie własnej tragedii. Ponownie myśli o samobójstwie, wierząc że po śmierci zejdzie się z Lottą i zostaną połączeni na wieki przez Boga. Cierpienie doprowadza młodzieńca na skraj wytrzymałości psychicznej. Pozbawiony chęci do życia decyduje się na śmierć. Ostatni raz odwiedza Lottę, ulega namiętności i całuje ukochaną. Utwierdza się w przekonaniu, że Lotta go kocha i sprawia mu to rozkosz. Strzela do siebie. Umiera wśród katuszy. Werter to postać o bogatej i skomplikowanej osobowości. Jego życie wypełnione miłością i cierpieniem stworzyło postawę literacką zwaną werteryzmem.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -