Jesteś w:
Antygona
Antygona to tytułowa bohaterka dramatu Sofoklesa „Antygona”. Jest córką Edypa oraz jego matki Jokasty wraz z trójką swojego rodzeństwa. Jej postać została zaczerpnięta z mitów tebańskich, które w krótkiej wzmiance przedstawiają jej historię.
Interpretację Sofoklesa i rozwinięcie tego mitu poznajemy w omawianym dramacie. Losy bohaterki rozgrywają się w mieście rodzinnym – Tebach.
Antygona, jako postać pierwszoplanowa, przedstawia nam się w wielu wypowiedziach, dzięki czemu możemy poznać jej osobę i charakter. Kobieta sprawia wrażenie bardzo dojrzałej jak na swój młody wiek. Prawdopodobnie tragedia rodziców oraz śmierć braci spowodowała jej przedwczesne wydoroślenie.
Córka Edypa decyduje się pochować brata mimo zakazu, dowodząc tym samym swojej odwagi i bogobojności. Decyzja ta została podjęta, aby uczcić brata oraz ze strachu przed gniewem bogów. W rozmowie z Kreonem jej postawa daleka jest od pokory, cechuje ją krnąbrność oraz upór. Do ostatniej chwili broni swoich racji.
W pewnych momentach oschła, w szczególności wobec siostry Ismeny, która nie zdecydowała się pomóc pochować Polinika. Pomimo tej niechęci do siostry i Kreona Antygona jest osobą bardzo rodzinną, a tragedie rodu odcisnęły na niej swoje piętno. Można powiedzieć, że jest ona człowiekiem czynu. Nie chce rozprawiać na darmo o należnej bratu czci i o miłości do niego, dowodzi tego swoimi czynami.
Postawiona przed Kreonem broni z dumą swoich racji za wszelką cenę. Jej pewność siebie uwarunkowana jest poparciem ze strony ludu i wiarą w zasadność tego, co zrobiła. Kobieta jest odważna, decyduje się na złamanie zakazu, nie wypiera się go ani nie przenosi winy na siostrę.
Antygona jest pogodzona ze śmiercią i losem, na którym zaciążyła rodzinna klątwa. Z lamentu Antygony wiemy o tym, że była osobą bardzo młodą. Zginęłam, prawie nie zaznawszy świata. Nie posiadamy dokładnego opisu jej wyglądu, a ubiór możemy jedynie wyobrazić sobie na podstawie typowych hellenistycznych strojów. Wiemy jednak, że Antygona nosiła szal, który posłużył jej później do odebrania sobie życia.
Antygona jest często utożsamiana z obroną dóbr jednostki. Walcząc o godny pochówek dla swojego brata, zyskuje przychylność mieszkańców Teb oraz czytelników. Chociaż jest też niestety bardzo porywcza i lekkomyślna – co widać, gdy w gniewie odrzuca osoby jej bliskie. Poświęca się dla dobra swojego brata i rodziny, porzucając chęć obrony własnego życia. Jej poświęcenie i bezwzględne oddanie prawom zwyczajowym bezsprzecznie uchroniły państwo przed gniewem bogów, ale pragnące zemsty Erynie pociągnęły za sobą do Hadesu jej ukochanego oraz jego matkę.
Decyzje Antygony, choć bardzo odważne i pełne dobrych chęci, ściągnęły równie wiele złych konsekwencji na jej najbliższych, co sprawia, że nie możemy nazywać jej postacią absolutnie pozytywną, z której powinno się brać przykład. Jednakże godnym podziwu zachowaniem jest obrona własnych racji, wszak każdy z nas powinien być świadom swoich zasad, jakimi kieruje się w życiu. Dzięki nim napędzamy się sami do działania oraz budujemy nasz niepowtarzalny charakter.
Antygona - charakterystyka tytułowej postaci dramatu Sofoklesa
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimAntygona to tytułowa bohaterka dramatu Sofoklesa „Antygona”. Jest córką Edypa oraz jego matki Jokasty wraz z trójką swojego rodzeństwa. Jej postać została zaczerpnięta z mitów tebańskich, które w krótkiej wzmiance przedstawiają jej historię.
Interpretację Sofoklesa i rozwinięcie tego mitu poznajemy w omawianym dramacie. Losy bohaterki rozgrywają się w mieście rodzinnym – Tebach.
Antygona, jako postać pierwszoplanowa, przedstawia nam się w wielu wypowiedziach, dzięki czemu możemy poznać jej osobę i charakter. Kobieta sprawia wrażenie bardzo dojrzałej jak na swój młody wiek. Prawdopodobnie tragedia rodziców oraz śmierć braci spowodowała jej przedwczesne wydoroślenie.
Córka Edypa decyduje się pochować brata mimo zakazu, dowodząc tym samym swojej odwagi i bogobojności. Decyzja ta została podjęta, aby uczcić brata oraz ze strachu przed gniewem bogów. W rozmowie z Kreonem jej postawa daleka jest od pokory, cechuje ją krnąbrność oraz upór. Do ostatniej chwili broni swoich racji.
W pewnych momentach oschła, w szczególności wobec siostry Ismeny, która nie zdecydowała się pomóc pochować Polinika. Pomimo tej niechęci do siostry i Kreona Antygona jest osobą bardzo rodzinną, a tragedie rodu odcisnęły na niej swoje piętno. Można powiedzieć, że jest ona człowiekiem czynu. Nie chce rozprawiać na darmo o należnej bratu czci i o miłości do niego, dowodzi tego swoimi czynami.
Postawiona przed Kreonem broni z dumą swoich racji za wszelką cenę. Jej pewność siebie uwarunkowana jest poparciem ze strony ludu i wiarą w zasadność tego, co zrobiła. Kobieta jest odważna, decyduje się na złamanie zakazu, nie wypiera się go ani nie przenosi winy na siostrę.
Antygona jest pogodzona ze śmiercią i losem, na którym zaciążyła rodzinna klątwa. Z lamentu Antygony wiemy o tym, że była osobą bardzo młodą. Zginęłam, prawie nie zaznawszy świata. Nie posiadamy dokładnego opisu jej wyglądu, a ubiór możemy jedynie wyobrazić sobie na podstawie typowych hellenistycznych strojów. Wiemy jednak, że Antygona nosiła szal, który posłużył jej później do odebrania sobie życia.
Antygona jest często utożsamiana z obroną dóbr jednostki. Walcząc o godny pochówek dla swojego brata, zyskuje przychylność mieszkańców Teb oraz czytelników. Chociaż jest też niestety bardzo porywcza i lekkomyślna – co widać, gdy w gniewie odrzuca osoby jej bliskie. Poświęca się dla dobra swojego brata i rodziny, porzucając chęć obrony własnego życia. Jej poświęcenie i bezwzględne oddanie prawom zwyczajowym bezsprzecznie uchroniły państwo przed gniewem bogów, ale pragnące zemsty Erynie pociągnęły za sobą do Hadesu jej ukochanego oraz jego matkę.
Decyzje Antygony, choć bardzo odważne i pełne dobrych chęci, ściągnęły równie wiele złych konsekwencji na jej najbliższych, co sprawia, że nie możemy nazywać jej postacią absolutnie pozytywną, z której powinno się brać przykład. Jednakże godnym podziwu zachowaniem jest obrona własnych racji, wszak każdy z nas powinien być świadom swoich zasad, jakimi kieruje się w życiu. Dzięki nim napędzamy się sami do działania oraz budujemy nasz niepowtarzalny charakter.