Jesteś w:
Antygona
Komedia i tragedia wywodzą się ze świąt organizowanych ku czci Dionizosa – dionizji. Początkiem była więc pieśc chórowa. Dionizos był bogiem urodzajów i winnej latorośli. Na to święto wieśniacy zakładali zazwyczaj skóry zwierzęce. Na Peloponezie miały one często koźli ogonek i koźle rogi. Dlatego chóry Dionizosa nazywano koźlimi, a ich pieśn, pieśnia kozła. Stąd TRAGEDIA od tragos – kozioł i odē – pieśń. Śpiewali pieśni liryczne pod przewodnictwem osoby intonującej. Przewodnik chóru to koryfeusz. Za „wynalazcę” tragedii uważa się Tespisa. Wprowadził on „odpowiadacza”, „objaśniacza”, który stał się pierwszym aktorem. Prowadził on dialog z chórem, mógł grać kilka ról w jednym przedstawieniu.
Początkowo tragedie opowiadały tylko dzieje Dionizosa. Kiedy okazały się one niewystarczające, zaczęto sięgać do innych mitów i faktów historycznych (przy czym żywot tragedii historycznej był bardzo krótki). Na początku chór tworzyli tylko satyrowie. Potem wprowadzono inne osoby – menady, bahantki. To uważa się za właściwy moment narodzin tragedii greckiej. Dalszy jej rozwój zmierzał do ograniczenia roli chóru na rzecz elementu dramatycznego. Drugiego aktora wprowadził Ajschylos, a trzeciego Sofokles. Z czasem tematyka bohatersko-mitologiczna wyparła z tragedii treść dionizyjską. Publicznośc domagała się jej jednak. Rozwiązano to w ten sposób, że do wystawianych trzech tragedii (trylogii), dodawano dramat satyrowy i to razem tworzyło TETRALOGIĘ. Trylogie były bardzo popularne. Początkowo tworzące je utwory pozostawały ze sobą w związku dramatycznym, jak np. Oresteja Ajschylosa. Z czasem trylogie zaczęły tworzyć samodzielne tragedie, np. Persowie Ajschylosa.
Trgedia antyczna
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimKomedia i tragedia wywodzą się ze świąt organizowanych ku czci Dionizosa – dionizji. Początkiem była więc pieśc chórowa. Dionizos był bogiem urodzajów i winnej latorośli. Na to święto wieśniacy zakładali zazwyczaj skóry zwierzęce. Na Peloponezie miały one często koźli ogonek i koźle rogi. Dlatego chóry Dionizosa nazywano koźlimi, a ich pieśn, pieśnia kozła. Stąd TRAGEDIA od tragos – kozioł i odē – pieśń. Śpiewali pieśni liryczne pod przewodnictwem osoby intonującej. Przewodnik chóru to koryfeusz. Za „wynalazcę” tragedii uważa się Tespisa. Wprowadził on „odpowiadacza”, „objaśniacza”, który stał się pierwszym aktorem. Prowadził on dialog z chórem, mógł grać kilka ról w jednym przedstawieniu.
Początkowo tragedie opowiadały tylko dzieje Dionizosa. Kiedy okazały się one niewystarczające, zaczęto sięgać do innych mitów i faktów historycznych (przy czym żywot tragedii historycznej był bardzo krótki). Na początku chór tworzyli tylko satyrowie. Potem wprowadzono inne osoby – menady, bahantki. To uważa się za właściwy moment narodzin tragedii greckiej. Dalszy jej rozwój zmierzał do ograniczenia roli chóru na rzecz elementu dramatycznego. Drugiego aktora wprowadził Ajschylos, a trzeciego Sofokles. Z czasem tematyka bohatersko-mitologiczna wyparła z tragedii treść dionizyjską. Publicznośc domagała się jej jednak. Rozwiązano to w ten sposób, że do wystawianych trzech tragedii (trylogii), dodawano dramat satyrowy i to razem tworzyło TETRALOGIĘ. Trylogie były bardzo popularne. Początkowo tworzące je utwory pozostawały ze sobą w związku dramatycznym, jak np. Oresteja Ajschylosa. Z czasem trylogie zaczęły tworzyć samodzielne tragedie, np. Persowie Ajschylosa.