Jesteś w:
Antygona
Na pierwszy rzut oka widać, że ten dramat różni się od innych. Budowa tragedii greckiej jest specyficzna ale już nie praktykowana. Częściowo stosował się do niej jeszcze Jan Kochanowski w Odprawie posłów greckich. Całkowicie zerwał z nią Szekspir. Miała jednak wpływ na tragedię klasyczną. Rozpoczynał ją prologos czyli pierwsza scena dialogowa lub monologowa, miał on zarosować sytuację; następnie parodos – pierwsza uroczysta pieśń chóru; dalej epejsodion – scena dialogowa, monologowa lub fragment narracji; następnie stasimon – pieśń chóru. Epejsodia i stasima przeplatały się, było ich zazwyczaj od 3 do 5. Utwór zamykał exodos – ostatnia pieśń chóru.
Tragedia ukazuje zmagania bohatera, nieprzeciętnej jednostki z fatum, losem, przeszkodami nie do pokonania. Nieuchronnie kończy się to klęską bohatera. Szczególnymi momentami akcji są perypetia (zdarzenie odmieniające bieg akcji, powodujące przełom) i katastrofa. Bohatera cechują hamartia (błędna ocena własnej sytuacji, nieświadomy rzeczywistości bohater popełnia czyny prowadzące do katastrofy), hybris (zuchwalstwo i zarozumiałość) i wina tragiczna. Los postaci miał wzbudzić w widzach litośc i trwogę, a te pozwalały na przeżycie katharsis czyli oczyszczenia, nabrania spokoju duchowego. Budowę utworu organizowała też zasada trzech jedności: miejsca, akcji, czasu.
Jedność miejsca – jedno miejsce akcji (przed pałacem lub na placu) o wydarzeniach rozgrywających się w innych miejscach opowiadają bohaterowie;
Jedność akcji – akcja toczy się wokół jednego wydarzenia;
Jedność czasu – czas akcji nie przekracza 24 godzin;
Kolejną zasadą budowy jest zasada decorum czyli stosowność formy do treści, czystość rodzajowa i gatunkowa. Komedia pisano stylem niskim a tragedie wysokim. Dalej zasada mimezis – słowne odzwierciedlenie rzeczywistości, literatura naśladuje rzeczywistość. Te dwie zasady opisał Arystoteles w swojej Arspoetyce
Cechy tragedii antycznej na podstawie Antygony Sofoklesa
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimNa pierwszy rzut oka widać, że ten dramat różni się od innych. Budowa tragedii greckiej jest specyficzna ale już nie praktykowana. Częściowo stosował się do niej jeszcze Jan Kochanowski w Odprawie posłów greckich. Całkowicie zerwał z nią Szekspir. Miała jednak wpływ na tragedię klasyczną. Rozpoczynał ją prologos czyli pierwsza scena dialogowa lub monologowa, miał on zarosować sytuację; następnie parodos – pierwsza uroczysta pieśń chóru; dalej epejsodion – scena dialogowa, monologowa lub fragment narracji; następnie stasimon – pieśń chóru. Epejsodia i stasima przeplatały się, było ich zazwyczaj od 3 do 5. Utwór zamykał exodos – ostatnia pieśń chóru.
Tragedia ukazuje zmagania bohatera, nieprzeciętnej jednostki z fatum, losem, przeszkodami nie do pokonania. Nieuchronnie kończy się to klęską bohatera. Szczególnymi momentami akcji są perypetia (zdarzenie odmieniające bieg akcji, powodujące przełom) i katastrofa. Bohatera cechują hamartia (błędna ocena własnej sytuacji, nieświadomy rzeczywistości bohater popełnia czyny prowadzące do katastrofy), hybris (zuchwalstwo i zarozumiałość) i wina tragiczna. Los postaci miał wzbudzić w widzach litośc i trwogę, a te pozwalały na przeżycie katharsis czyli oczyszczenia, nabrania spokoju duchowego. Budowę utworu organizowała też zasada trzech jedności: miejsca, akcji, czasu.
Jedność miejsca – jedno miejsce akcji (przed pałacem lub na placu) o wydarzeniach rozgrywających się w innych miejscach opowiadają bohaterowie;
Jedność akcji – akcja toczy się wokół jednego wydarzenia;
Jedność czasu – czas akcji nie przekracza 24 godzin;
Kolejną zasadą budowy jest zasada decorum czyli stosowność formy do treści, czystość rodzajowa i gatunkowa. Komedia pisano stylem niskim a tragedie wysokim. Dalej zasada mimezis – słowne odzwierciedlenie rzeczywistości, literatura naśladuje rzeczywistość. Te dwie zasady opisał Arystoteles w swojej Arspoetyce