Jesteś w:
Ignacy Krasicki
Filozof – filozofia winna być na całe życie;
Filozof był ważną postacią w epoce oświecenia, a tamten okres w historii literatury nazywany jest wiekiem filozofów. Wtedy to powstał typ filozofa – pisarza, troszczącego się o sprawy publiczne, bywalca na salonach, prowadzącego rozbudowane życie polityczne. Jego mądrość była wiarą w moc rozumu, w doświadczenie, polegała na umiejętności logicznego wnioskowania i sensownego wywodu. Tradycyjny filozof oświeceniowy wierzył w możliwości swojego rozumu, ale już nie koniecznie w religię czy sprawy „pozaziemskie”. Zwalczał więc przesądy, zabobony, religijne rytuały, dystansował się do moralnych nakazów, głosząc ideały tolerancji i otwartości.
Taki typ filozofa stał się w bajce stereotypem, który odważył się skrytykować Krasicki. Wyolbrzymiając jego wady wytknął mu niekonsekwencję, brak rzeczywistej mądrości, powierzchowność i płytkość osądów.
Bohaterem bajki jest tytułowy filozof, przekonany o swej wiedzy, pewny posiadanych teorii, śmiejący się z wiary i odrzucający Boga jako coś nieracjonalnego. Nieoczekiwanie dosięga go jednak słabość – choroba – której nie potrafi wyjaśnić. Jest to powód drastycznej zmiany poglądów – zaczyna wierzyć w Boga i zjawiska nadprzyrodzone.
W tym króciutkim utworze Krasicki pokazuje, jak ulotne i chwiejne mogą być ludzie przekonania i poglądy i jak wiele sytuacji może je nagle zmienić. Stara się też ukazać, iż czysto akademickie teorie często nie odpowiadają praktyce życiowej i muszą być weryfikowane przez codzienność.
Filozof Ignacego Krasickiego - analiza i interpretacja
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimFilozof – filozofia winna być na całe życie;
Filozof był ważną postacią w epoce oświecenia, a tamten okres w historii literatury nazywany jest wiekiem filozofów. Wtedy to powstał typ filozofa – pisarza, troszczącego się o sprawy publiczne, bywalca na salonach, prowadzącego rozbudowane życie polityczne. Jego mądrość była wiarą w moc rozumu, w doświadczenie, polegała na umiejętności logicznego wnioskowania i sensownego wywodu. Tradycyjny filozof oświeceniowy wierzył w możliwości swojego rozumu, ale już nie koniecznie w religię czy sprawy „pozaziemskie”. Zwalczał więc przesądy, zabobony, religijne rytuały, dystansował się do moralnych nakazów, głosząc ideały tolerancji i otwartości.
Taki typ filozofa stał się w bajce stereotypem, który odważył się skrytykować Krasicki. Wyolbrzymiając jego wady wytknął mu niekonsekwencję, brak rzeczywistej mądrości, powierzchowność i płytkość osądów.
Bohaterem bajki jest tytułowy filozof, przekonany o swej wiedzy, pewny posiadanych teorii, śmiejący się z wiary i odrzucający Boga jako coś nieracjonalnego. Nieoczekiwanie dosięga go jednak słabość – choroba – której nie potrafi wyjaśnić. Jest to powód drastycznej zmiany poglądów – zaczyna wierzyć w Boga i zjawiska nadprzyrodzone.
W tym króciutkim utworze Krasicki pokazuje, jak ulotne i chwiejne mogą być ludzie przekonania i poglądy i jak wiele sytuacji może je nagle zmienić. Stara się też ukazać, iż czysto akademickie teorie często nie odpowiadają praktyce życiowej i muszą być weryfikowane przez codzienność.