Jesteś w:
Wesele
Wzorowany na Lucjanie Rydlu bohater „Wesela” przypomina bardziej swoją karykaturę. Jego jedyną rolą w dramacie wydaje się być ukazanie pustki postawy chłopomańskiej. Postać ta ma wiele komicznych atrybutów, wśród których prym wiedzie gadulstwo.
Pan Młody często popada w sztuczną egzaltację i zachwyt nad pospolitymi rzeczami. Jego wyobrażenie życia na wsi jest bardzo powierzchowne. Często pod wpływem emocji wpada w słowotok. Jeden z jego monologów na temat piękna wsi Radczyni skwitowała słowami: „Ach, pan gada, gada, gada”. Również Panna Młoda zarzucała mu zbytnie gadulstwo: „Cięgiem ino rad byś godać”.
Pierwowzorem dla tej bohaterki była Jadwiga Mikołajczykówna. Kobieta pod żadnym względem zdaje się nie pasować do swojego męża. Podobnie jak Pan Młody, Panna Młoda również została skarykaturyzowana. Kobieta została przedstawiona jako przesądna, zabobonna, niewykształcona. Wydaje się być z drugiej strony silna, rozsądna i pracowita.
Panna Młoda sprawia wrażenie szczęśliwej i zakochanej. Często podkreśla, że dobrze czuje się u boku męża. Wielokrotnie też daje do zrozumienia, że jest o niego zazdrosna i nie będzie pozwalała innym kobietom na zbytnie zbliżanie się do niego.
Bohaterka jest świadoma tego, że nie za bardzo ma o czym z mężem rozmawiać. Póki co nie stanowi to dla niej jednak problemu: „Po cóz by, prose pani, godoł, / jakby mi nie mioł nic powiedzieć, / po cóz by sobie gębe psuł?” – powiedziała do Radczyni.
Spośród wszystkich postaci w „Weselu”, jej język jest najtrudniejszy do zrozumienia. Również i ta cecha została przez Wyspiańskiego wyolbrzymiona.
Gospodarz, którego pierwowzorem był Włodzimierz Tetmajer, odgrywa kluczową rolę w akcji dramatu. Zwłaszcza dla problematyki narodowo-wyzwoleńczej, jego rozmowa z Wernyhorą jest najważniejszą sceną „Wesela”.
Postać ta stanowi ogniwo spajające obydwie grupy społeczne obecne na weselu, czyli inteligencję i chłopów. Gospodarz wywodził się z Krakowa, gdzie się wychował i pobierał nauki, a następnie zyskał sławę jako malarz. Od dziesięciu lat mieszkał jednak w Bronowicach, skąd pochodziła jego żona. To w ich chacie odbywa się wesele.
Już sam wystrój chaty nakazuje czytelnikowi sądzić, że Gospodarz jest patriotą. Świadczą o tym obrazy Jana Matejki, jak chociażby „Kościuszko pod Racławicami”. Ponadto z eksponatów możemy odgadnąć, że jest nie tylko dumny ze swoich szlacheckich korzeni (pasy i szable zawieszone na ścianach), ale także z nowej tożsamości, jaką zyskał przeprowadzając się na wieś (kufer posagowy w kącie izby).
Faktycznie, wsłuchując się w jego słowa czytelnik nabiera przekonania, że Gospodarz jest patriotą tęskniącym za czasami wielkiej Polski. Ponadto łatwo zorientować się, że jego fascynacja wsią i chłopstwem nie ma wiele wspólnego z ludomanią, a jest szczera. Szczególnie imponuje mu bohaterstwo i waleczność chłopów.
Nie jest to postać jednowymiarowa, o czym szybko się przekonujemy. Widać to w momencie, kiedy rozmawia z Panem Młodym. Chociaż obydwaj są zafascynowani chłopami to widać, że w głębi ducha czują przed nimi strach – obydwaj wspominają rabację i straszne zbrodnie, jakich ofiarami padły wówczas ich rodziny. Gospodarz zasymilował się z mieszkańcami Bronowic na tyle, że postrzegany jest przez chłopów jako swój. Tak samo patrzą na niego goście z Krakowa.
Warto zwrócić uwagę na jego relacje z żoną. Wielokrotnie podporządkowuje się ona jej rozkazom. Nawet kiedy Wernyhora wydaje mu serię rozkazów, ten przed ich wykonanie zaznacza: „zaraz się poradzę żony (…)”. Bohater słucha kobiety w wielu sytuacjach, ukrywając na przykład złotą podkowę.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Wesele - bohaterowie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimPierwowzory postaci dramatu w „Weselu”
Pan Młody – charakterystyka
Wzorowany na Lucjanie Rydlu bohater „Wesela” przypomina bardziej swoją karykaturę. Jego jedyną rolą w dramacie wydaje się być ukazanie pustki postawy chłopomańskiej. Postać ta ma wiele komicznych atrybutów, wśród których prym wiedzie gadulstwo.
Pan Młody często popada w sztuczną egzaltację i zachwyt nad pospolitymi rzeczami. Jego wyobrażenie życia na wsi jest bardzo powierzchowne. Często pod wpływem emocji wpada w słowotok. Jeden z jego monologów na temat piękna wsi Radczyni skwitowała słowami: „Ach, pan gada, gada, gada”. Również Panna Młoda zarzucała mu zbytnie gadulstwo: „Cięgiem ino rad byś godać”.
Panna Młoda – charakterystyka
Pierwowzorem dla tej bohaterki była Jadwiga Mikołajczykówna. Kobieta pod żadnym względem zdaje się nie pasować do swojego męża. Podobnie jak Pan Młody, Panna Młoda również została skarykaturyzowana. Kobieta została przedstawiona jako przesądna, zabobonna, niewykształcona. Wydaje się być z drugiej strony silna, rozsądna i pracowita.
Panna Młoda sprawia wrażenie szczęśliwej i zakochanej. Często podkreśla, że dobrze czuje się u boku męża. Wielokrotnie też daje do zrozumienia, że jest o niego zazdrosna i nie będzie pozwalała innym kobietom na zbytnie zbliżanie się do niego.
Bohaterka jest świadoma tego, że nie za bardzo ma o czym z mężem rozmawiać. Póki co nie stanowi to dla niej jednak problemu: „Po cóz by, prose pani, godoł, / jakby mi nie mioł nic powiedzieć, / po cóz by sobie gębe psuł?” – powiedziała do Radczyni.
Spośród wszystkich postaci w „Weselu”, jej język jest najtrudniejszy do zrozumienia. Również i ta cecha została przez Wyspiańskiego wyolbrzymiona.
Gospodarz – charakterystyka
Gospodarz, którego pierwowzorem był Włodzimierz Tetmajer, odgrywa kluczową rolę w akcji dramatu. Zwłaszcza dla problematyki narodowo-wyzwoleńczej, jego rozmowa z Wernyhorą jest najważniejszą sceną „Wesela”.
Postać ta stanowi ogniwo spajające obydwie grupy społeczne obecne na weselu, czyli inteligencję i chłopów. Gospodarz wywodził się z Krakowa, gdzie się wychował i pobierał nauki, a następnie zyskał sławę jako malarz. Od dziesięciu lat mieszkał jednak w Bronowicach, skąd pochodziła jego żona. To w ich chacie odbywa się wesele.
Już sam wystrój chaty nakazuje czytelnikowi sądzić, że Gospodarz jest patriotą. Świadczą o tym obrazy Jana Matejki, jak chociażby „Kościuszko pod Racławicami”. Ponadto z eksponatów możemy odgadnąć, że jest nie tylko dumny ze swoich szlacheckich korzeni (pasy i szable zawieszone na ścianach), ale także z nowej tożsamości, jaką zyskał przeprowadzając się na wieś (kufer posagowy w kącie izby).
Faktycznie, wsłuchując się w jego słowa czytelnik nabiera przekonania, że Gospodarz jest patriotą tęskniącym za czasami wielkiej Polski. Ponadto łatwo zorientować się, że jego fascynacja wsią i chłopstwem nie ma wiele wspólnego z ludomanią, a jest szczera. Szczególnie imponuje mu bohaterstwo i waleczność chłopów.
Nie jest to postać jednowymiarowa, o czym szybko się przekonujemy. Widać to w momencie, kiedy rozmawia z Panem Młodym. Chociaż obydwaj są zafascynowani chłopami to widać, że w głębi ducha czują przed nimi strach – obydwaj wspominają rabację i straszne zbrodnie, jakich ofiarami padły wówczas ich rodziny. Gospodarz zasymilował się z mieszkańcami Bronowic na tyle, że postrzegany jest przez chłopów jako swój. Tak samo patrzą na niego goście z Krakowa.
Warto zwrócić uwagę na jego relacje z żoną. Wielokrotnie podporządkowuje się ona jej rozkazom. Nawet kiedy Wernyhora wydaje mu serię rozkazów, ten przed ich wykonanie zaznacza: „zaraz się poradzę żony (…)”. Bohater słucha kobiety w wielu sytuacjach, ukrywając na przykład złotą podkowę.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -