Jesteś w:
Szatan z siódmej klasy
Komizm – to właściwości osób, rzeczy, sytuacji, które czytelnika, widza pobudza do śmiechu. Najczęściej osiąga się to poprzez przerysowanie sytuacji, postaci lub zjawiska. Kornel Makuszyński zastosował tę technikę w powieści „Szatan z siódmej klasy”. Wykorzystał zarówno komizm słowny, jak i komizm postaci i komizm sytuacyjny.
Przykładem komizmu postaci jest profesor Gąsowski. Autor pokazuje tę postać w sposób, który wywołuje już od początku śmiech. Wszystkie jego przywary, jak roztargnienie, brak koncentracji, oderwanie od rzeczywistości nie denerwują, ale wywołują śmiech. Doskonałym przykładem jest opis profesora, w którym Makuszyński przedstawia jego zamiłowanie do dat do koni cwałujących po jego zmierzwionej głowie, a także do pcheł, które skaczą po zmierzwionych włosach. Doskonałym przykładem komizmu postaci jest opis Iwo Gąsowskiego człowieka niepozornego, niewysokiego, który jednak jest obdarzony niezwykle tubalnym głosem, który zupełnie do niego nie pasuje.
Komizm słowny występuje wówczas, kiedy zlepek słów wywołuje u czytelnika lub słuchacza uśmiech. W „Szatanie z siódmej klasy” można znaleźć wiele takich zlepków. Jednym z nich może być choćby opis historii przedstawionej w słowach „historia jest bigosem, ciężkostrawną nie tylko z całego tygodnia, ale z wielu lat tysięcy” Porównanie historii do potrawy użytej przez Iwo Gąsowskiego jest naprawdę zabawne.
Wartka akcja powieści Kornela Makuszyńskiego „Szatan z siódmej klasy” jest również pełna komizmu sytuacyjnego. Dzięki temu, powieść czyta się doskonale, nie ma żadnych dłużyzn, a czytelnik co chwila się uśmiecha czytając opisy śmiesznych sytuacji. Czytelnika może śmieszyć roztargnienie profesora Gąsowskiego, spory braci Gąsowskich, czy opis rozwiązania sprawy kradzieży lodów.
Komizm w powieści „Szatan z siódmej klasy”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimKomizm – to właściwości osób, rzeczy, sytuacji, które czytelnika, widza pobudza do śmiechu. Najczęściej osiąga się to poprzez przerysowanie sytuacji, postaci lub zjawiska. Kornel Makuszyński zastosował tę technikę w powieści „Szatan z siódmej klasy”. Wykorzystał zarówno komizm słowny, jak i komizm postaci i komizm sytuacyjny.
Przykładem komizmu postaci jest profesor Gąsowski. Autor pokazuje tę postać w sposób, który wywołuje już od początku śmiech. Wszystkie jego przywary, jak roztargnienie, brak koncentracji, oderwanie od rzeczywistości nie denerwują, ale wywołują śmiech. Doskonałym przykładem jest opis profesora, w którym Makuszyński przedstawia jego zamiłowanie do dat do koni cwałujących po jego zmierzwionej głowie, a także do pcheł, które skaczą po zmierzwionych włosach. Doskonałym przykładem komizmu postaci jest opis Iwo Gąsowskiego człowieka niepozornego, niewysokiego, który jednak jest obdarzony niezwykle tubalnym głosem, który zupełnie do niego nie pasuje.
Komizm słowny występuje wówczas, kiedy zlepek słów wywołuje u czytelnika lub słuchacza uśmiech. W „Szatanie z siódmej klasy” można znaleźć wiele takich zlepków. Jednym z nich może być choćby opis historii przedstawionej w słowach „historia jest bigosem, ciężkostrawną nie tylko z całego tygodnia, ale z wielu lat tysięcy” Porównanie historii do potrawy użytej przez Iwo Gąsowskiego jest naprawdę zabawne.
Wartka akcja powieści Kornela Makuszyńskiego „Szatan z siódmej klasy” jest również pełna komizmu sytuacyjnego. Dzięki temu, powieść czyta się doskonale, nie ma żadnych dłużyzn, a czytelnik co chwila się uśmiecha czytając opisy śmiesznych sytuacji. Czytelnika może śmieszyć roztargnienie profesora Gąsowskiego, spory braci Gąsowskich, czy opis rozwiązania sprawy kradzieży lodów.