Jesteś w:
Nie-Boska komedia
W „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego problem rewolucji pojawia się w trzeciej i w czwartej części dramatu. Ponieważ autor wzorował obraz rewolucji na zdarzeniach Wielkiej Rewolucji Francuskiej, przyświeca przedstawionemu przez niego ruchowi społecznemu hasło: „Wolność, równość, braterstwo”. Do tego w sumie sprowadza się ideologia głoszona przez wodza obozu rewolucjonistów Pankracego.
W odczuciu głównego bohatera dramatu, hrabiego Henryka jest to społeczna utopia. Pankracy jednak wierzy, że po zwycięstwie rewolucji da się ułożyć życie społeczne tak, by nie było nierówności stanów. Jego motorem działania jest głębokie poczucie krzywdy społecznej, co hrabia odczytuje jako żądzę zemsty stanów niższych na szlachcie i arystokratach.
Hrabia Henryk widzi w rewolucji jedynie chaos, rzeź, rozpasanie tłumu, pogwałcenie praw boskich i wyrastanie nowej arystokracji. Obserwuje zachowania ludzi w obozie rewolucjonistów wędrując po nim w przebraniu. Omamieni wizją wolności rewolucjoniści bluźnią, oddają się pijaństwu, orgiom i dziwacznym rytuałom nowej religii.
Obaj bohaterowie – Pankracy i hrabia Henryk przedstawiają swoje poglądy w czasie tajnego spotkania. Jest to rozmowa dyplomatyczna, podczas której Pankracy chce nakłonić hrabiego do zaniechania walki. Mimo zastosowania różnych zabiegów w dyskusji, obaj bohaterowie pozostają przy swoich racjach.
Krasiński uważając ruch rewolucyjny za najgorszy sposób rozwiązywania problemów społecznych, przedstawił go w postaci apokaliptycznej wizji.
Motyw rewolucji i porewolucyjnej przyszłości w „Nie-Boskiej komedii”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego problem rewolucji pojawia się w trzeciej i w czwartej części dramatu. Ponieważ autor wzorował obraz rewolucji na zdarzeniach Wielkiej Rewolucji Francuskiej, przyświeca przedstawionemu przez niego ruchowi społecznemu hasło: „Wolność, równość, braterstwo”. Do tego w sumie sprowadza się ideologia głoszona przez wodza obozu rewolucjonistów Pankracego.
W odczuciu głównego bohatera dramatu, hrabiego Henryka jest to społeczna utopia. Pankracy jednak wierzy, że po zwycięstwie rewolucji da się ułożyć życie społeczne tak, by nie było nierówności stanów. Jego motorem działania jest głębokie poczucie krzywdy społecznej, co hrabia odczytuje jako żądzę zemsty stanów niższych na szlachcie i arystokratach.
Hrabia Henryk widzi w rewolucji jedynie chaos, rzeź, rozpasanie tłumu, pogwałcenie praw boskich i wyrastanie nowej arystokracji. Obserwuje zachowania ludzi w obozie rewolucjonistów wędrując po nim w przebraniu. Omamieni wizją wolności rewolucjoniści bluźnią, oddają się pijaństwu, orgiom i dziwacznym rytuałom nowej religii.
Obaj bohaterowie – Pankracy i hrabia Henryk przedstawiają swoje poglądy w czasie tajnego spotkania. Jest to rozmowa dyplomatyczna, podczas której Pankracy chce nakłonić hrabiego do zaniechania walki. Mimo zastosowania różnych zabiegów w dyskusji, obaj bohaterowie pozostają przy swoich racjach.
Krasiński uważając ruch rewolucyjny za najgorszy sposób rozwiązywania problemów społecznych, przedstawił go w postaci apokaliptycznej wizji.