Jesteś w:
Nie-Boska komedia
Hrabia Henryk jest głównym bohaterem dramatu Zygmunta Krasińskiego „Nie-Boska komedia”. Należy on do arystokracji. Oprócz tego jest poetą głęboko przekonanym o swojej niezwykłej indywidualności i zapatrzonym w siebie. Ta cecha decyduje o sposobie jego funkcjonowania.
Poznajemy go w momencie, gdy bierze ślub z Marią. Ma być to początek jego szczęśliwego życia rodzinnego. W utworze jest wówczas nazywany Mężem. Jednak już pierwszej nocy po ślubie pozostawia żonę, by podążać za romantyczną zjawą Dziewicy, która wciąga go w poetycki świat złudzeń / Sława, Eden /. Żona przekonuje się, że Mąż gotów jest porzucić ją dla poezji.
Hrabia Henryk jest ofiarą romantycznych wyobrażeń o roli poety jako wieszcza, którego Bóg obdarzając talentem wybrał spośród innych śmiertelników. Z tego powodu rodzinne życie u boku normalnej kobiety wydaje mu się zbyt zwyczajne. Nie dostrzega, że zjawa Dziewicy jest trupem kobiety. Na skutek tych wyobrażeń unieszczęśliwia żonę i syna – nie jest przy nich nawet w dniu chrztu dziecka. W efekcie ponosi klęskę jako ojciec i mąż – jego żona umiera w szpitalu dla obłąkanych a syn traci wzrok i pogrąża się w poetyckich złudzeniach.
Hrabia Henryk jako arystokrata staje na czele tego obozu, by walczyć z szerzącą się rewolucją. Jest on człowiekiem dumnym, o konserwatywnych poglądach. W przemiany rewolucyjne nie wierzy. Ideologię rewolucji traktuje jako utopijne mrzonki. Widzi w niej jedynie krwawy odwet ludu za doznane krzywdy i sposób na odwrócenie ról społecznych. Jest przekonany, że przywódcy rewolucji przekształcą się w nową arystokrację.
Główny bohater dramatu Krasińskiego staje w obronie starych wartości. Gardzi motłochem, który rozpętał rewolucję. Nie znajduje jednak odpowiedniego wsparcia w swoim środowisku. Arystokraci są zastraszeni, chcą układów z rewolucjonistami i myślą jedynie o ocaleniu swojego życia - ustępują wobec determinacji rewolucjonistów.
Hrabia Henryk walczy do końca. Dopiero w obliczu całkowitej klęski rzuca się z murów i popełnia samobójstwo. Sława, za którą podążał również okazała się złudną marą. Hrabia ginie przeklinając romantyczną poezję i siebie. Dowódca rewolucjonistów, Pankracy wyraża swój podziw dla jego wierności wobec własnych ideałów.
Leonard jest rewolucjonistą. Jest to młody mężczyzna współdziałający z Pankracym. Nazywa siebie kapłanem nowej religii i nowego Boga. Wszędzie towarzyszy Pankracemu. Ma radykalne poglądy. Jest przeciwny wszelkim układom z arystokracją. Podziwia Pankracego i jest mu posłuszny ale ma usposobienie fanatyka. Pankracy musi hamować jego zapędy.
Leonard zarzuca Pankracemu opieszałość i niekonsekwencję w działaniu co opóźnia zwycięstwo rewolucji. Cechuje go porywczość, zapalczywość i skłonność do gniewu. Mimo tego podporządkowuje się wodzowi. W trywialny sposób uprawia rewolucyjną propagandę - dużo mówiąc o wolności. Bierze udział w dziwacznych rytuałach i obrzędach, które przypominają sabaty czarownic. Wolnością usprawiedliwia panujące w obozie pijaństwo i rozpasanie erotyczne.
Leonard nie wierzy w Boga, wzywa do burzenia świątyń, bluźni. Jest samozwańczym kapłanem nowej religii. Dla realizacji idei rewolucji gotów jest ponieść śmierć. W stosunku do arystokratów jest bezlitosny – bierze udział w osądzaniu ich.
Załamuje się dopiero w obliczu śmierci Pankracego. Początkowo wizję Chrystusa - Mściciela bierze za majaki zmęczonego umysłu. Bezskutecznie próbuje zasłonić oczy Pankracemu. Świadomość, że jego wódz umiera wreszcie budzi w Leonardzie ludzkie uczucia. Pierwszy raz czuje strach i niepewność.
strona: - 1 - - 2 -
Nie-Boska komedia - bohaterowie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimHrabia Henryk – charakterystyka
Hrabia Henryk jest głównym bohaterem dramatu Zygmunta Krasińskiego „Nie-Boska komedia”. Należy on do arystokracji. Oprócz tego jest poetą głęboko przekonanym o swojej niezwykłej indywidualności i zapatrzonym w siebie. Ta cecha decyduje o sposobie jego funkcjonowania.
Poznajemy go w momencie, gdy bierze ślub z Marią. Ma być to początek jego szczęśliwego życia rodzinnego. W utworze jest wówczas nazywany Mężem. Jednak już pierwszej nocy po ślubie pozostawia żonę, by podążać za romantyczną zjawą Dziewicy, która wciąga go w poetycki świat złudzeń / Sława, Eden /. Żona przekonuje się, że Mąż gotów jest porzucić ją dla poezji.
Hrabia Henryk jest ofiarą romantycznych wyobrażeń o roli poety jako wieszcza, którego Bóg obdarzając talentem wybrał spośród innych śmiertelników. Z tego powodu rodzinne życie u boku normalnej kobiety wydaje mu się zbyt zwyczajne. Nie dostrzega, że zjawa Dziewicy jest trupem kobiety. Na skutek tych wyobrażeń unieszczęśliwia żonę i syna – nie jest przy nich nawet w dniu chrztu dziecka. W efekcie ponosi klęskę jako ojciec i mąż – jego żona umiera w szpitalu dla obłąkanych a syn traci wzrok i pogrąża się w poetyckich złudzeniach.
Hrabia Henryk jako arystokrata staje na czele tego obozu, by walczyć z szerzącą się rewolucją. Jest on człowiekiem dumnym, o konserwatywnych poglądach. W przemiany rewolucyjne nie wierzy. Ideologię rewolucji traktuje jako utopijne mrzonki. Widzi w niej jedynie krwawy odwet ludu za doznane krzywdy i sposób na odwrócenie ról społecznych. Jest przekonany, że przywódcy rewolucji przekształcą się w nową arystokrację.
Główny bohater dramatu Krasińskiego staje w obronie starych wartości. Gardzi motłochem, który rozpętał rewolucję. Nie znajduje jednak odpowiedniego wsparcia w swoim środowisku. Arystokraci są zastraszeni, chcą układów z rewolucjonistami i myślą jedynie o ocaleniu swojego życia - ustępują wobec determinacji rewolucjonistów.
Hrabia Henryk walczy do końca. Dopiero w obliczu całkowitej klęski rzuca się z murów i popełnia samobójstwo. Sława, za którą podążał również okazała się złudną marą. Hrabia ginie przeklinając romantyczną poezję i siebie. Dowódca rewolucjonistów, Pankracy wyraża swój podziw dla jego wierności wobec własnych ideałów.
Leonard – charakterystyka
Leonard jest rewolucjonistą. Jest to młody mężczyzna współdziałający z Pankracym. Nazywa siebie kapłanem nowej religii i nowego Boga. Wszędzie towarzyszy Pankracemu. Ma radykalne poglądy. Jest przeciwny wszelkim układom z arystokracją. Podziwia Pankracego i jest mu posłuszny ale ma usposobienie fanatyka. Pankracy musi hamować jego zapędy.
Leonard zarzuca Pankracemu opieszałość i niekonsekwencję w działaniu co opóźnia zwycięstwo rewolucji. Cechuje go porywczość, zapalczywość i skłonność do gniewu. Mimo tego podporządkowuje się wodzowi. W trywialny sposób uprawia rewolucyjną propagandę - dużo mówiąc o wolności. Bierze udział w dziwacznych rytuałach i obrzędach, które przypominają sabaty czarownic. Wolnością usprawiedliwia panujące w obozie pijaństwo i rozpasanie erotyczne.
Leonard nie wierzy w Boga, wzywa do burzenia świątyń, bluźni. Jest samozwańczym kapłanem nowej religii. Dla realizacji idei rewolucji gotów jest ponieść śmierć. W stosunku do arystokratów jest bezlitosny – bierze udział w osądzaniu ich.
Załamuje się dopiero w obliczu śmierci Pankracego. Początkowo wizję Chrystusa - Mściciela bierze za majaki zmęczonego umysłu. Bezskutecznie próbuje zasłonić oczy Pankracemu. Świadomość, że jego wódz umiera wreszcie budzi w Leonardzie ludzkie uczucia. Pierwszy raz czuje strach i niepewność.
Pankracy – charakterystyka
strona: - 1 - - 2 -