Jesteś w: Nie-Boska komedia

„Nie-Boska komedia” - tło historyczne

Autor: Karolina Marlęga     Serwis chroniony prawem autorskim

„Nie-Boska komedia” Zygmunta Krasińskiego wydana została w 1835 roku. Było to kilka lat po powstaniu listopadowym. Z całą pewnością dramat powstał w kontekście tego wydarzenia. Zygmunt Krasiński nie brał udziału w powstaniu. Pozostawał pod silnym wpływem swojego ojca, który był wiernym poddanym cara i traktował zryw powstańczy jako „bunt nizin społecznych przeciwko władzy rządzącej”.

Pisząc swój dramat autor sięgnął do wydarzeń historycznych wcześniejszych. Obraz rewolucji stworzył na wzór Wielkiej Rewolucji Francuskiej / 1789 – 1799 /. Był to okres ogromnych zmian społecznych. Obalono panującą dynastię Burbonów a tym samym monarchię absolutną.

Przyczyną rewolucji była nieproporcjonalna hierarchia społeczna. Panujący system opierał się na zasadach feudalnych i sięgał czasów średniowiecza. Społeczeństwo dzieliło się na stany. Najbardziej uprzywilejowanym stanem było duchowieństwo. Zaraz po nim szła wspólnota herbowa dzieląca się na arystokrację i szlachtę uboższą. Najniższy stan stanowili chłopi i mieszczanie.

W czasie rewolucji władzę przejmowały najróżniejsze ugrupowania / żyrondyści skupiający inteligencję i burżuazję, lewicowi jakobini, przeciwni terrorowi termidorianie / prześladujące swoich poprzedników. W „Nie-Boskiej komedii” Krasiński pokazuje to zjawisko na przykładzie grupy Przechrztów w obozie rewolucjonistów, którzy mają swoje własne plany.

Zakończył rewolucję zamach stanu. Dokonał go Napoleon Bonaparte. Został on pierwszym republikańskim konsulem a wkrótce potem cesarzem Francji. Okres wojen napoleońskich zakończył się upadkiem Napoleona. W 1814 roku restaurowano dynastię Burbonów. Nie było jednak powrotu do władzy absolutnej. Rozszerzony został wpływ parlamentu na rządy w państwie.

Jak widać na tym przykładzie, historia zatoczyła koło i powróciła do punktu wyjścia, wprowadzając pewne korekty w sposobie rządzenia. Krasiński ten stan rzeczy zinterpretował na sposób romantyczny, jako plan historii zakreślony przez Boga, który nie dopuszcza do zbyt daleko posuniętej ingerencji człowieka w swoje dzieło. Przy tej okazji autor rozważa etyczny problem tolerancji i jej granic / romantyczny permisywizm /.



  Dowiedz się więcej