Jesteś w:
Balladyna
Problem namiętności zepchnięty zostaje na drugi plan. Niemniej jednak, niektóre zachowania Balladyny świadczą o tym, że jest to kobieta z temperamentem. W jej życiu istnieje co najmniej trzech mężczyzn – Grabiec, Kirkor i Kostryn. Spotyka się z Grabcem ale nie przeszkadza jej to w dążeniu przemocą do małżeństwa z Kirkorem. Po ślubie, natychmiast, gdy wyjeżdża, zamienia go na Kostryna. Z żadnym z tych mężczyzn nie łączą ją związki uczuciowe. Gdy stają się niewygodni, pozbywa się ich w definitywny sposób.
Okazuje się, że władza jest bardziej istotną sprawą, niż jakiekolwiek związki partnerskie. Balladyna nie chce z nikim władzy dzielić. Nawet Kostryn, który w momencie zdobycia korony Lecha miał przebłysk zbrodniczej myśli, nie posunął się w czynach tak daleko jak ona.
Należałoby zacząć od tego, że Juliusz Słowacki umieścił akcję swojego dramatu „Balladyna” w czasach, jak sam to określił – bajecznych. Wprawdzie Wincenty Kadłubek i Jan Długosz wspominają w kronikach o prapoczątkach państwa polskiego i dynastii Popielów ale traktowane jest to raczej jako legenda, a nie zapis wydarzeń historycznych.
Postacie występujące w „Balladynie” podzielił Słowacki na dwie kategorie: osoby i osoby fantastyczne. Do osób fantastycznych należą Goplana, Skierka i Chochlik. Pozostali są osobami realnymi.
W sztuce Słowackiego świat realny miesza się ze światem fantastycznym. Nimfa wodna Goplana i jej diabliki żyją obok ludzi. Duchy te związane są ze światem przyrody. Goplana jest królową fal na jeziorze Gopło. Jej władzy podlegają drzewa, kwiaty, owady, drobne żyjątka wodne. Skierka i Chochlik są jej sługami.
Te fantastyczne twory mają swój wpływ na ludzi. Sprowokowane, potrafią ingerować w ich życie. Zakochana w człowieku Goplana postanawia pomieszać ludziom plany i pokierować biegiem wydarzeń tak, by zachować swojego ukochanego czyli Grabca dla siebie.
Z działań Goplany nie wynika jednak nic dobrego. Nie rozumie ona świata ludzi, który rządzi się własnymi prawami. Panuje w nim przemoc, walka o władzę i majątek, pycha i oszustwo. Już na samym początku tragedii dowiadujemy się, że Pustelnik jest zdetronizowanym królem Popielem III, którego z tronu usunął jego brat. Niebawem łagodna, szczera i ustępliwa Alina ginie z rąk zaborczej Balladyny. W następnej kolejności ofiarami panującej przemocy stają się również inni bohaterowie sztuki. Z powodu korony Lecha ginie nawet prostoduszny i naiwny Grabiec.
Zajmująca się głównie roztaczaniem piękna Goplana jest bezsilna wobec ludzkich żądz, intryg i manipulacji. Przerażona skutkami działań ludzi, odlatuje z kluczem żurawi, zabierając ze sobą swoje diabliki.
Ponad tym wszystkim istnieje jednak jakaś inna siła sprawcza, która przywraca równowagę w świecie ludzi uwikłanych w walki o władzę i zbrodnicze manipulacje. Balladyna zostaje rażona piorunem i ginie. Dziejopis Wawel próbuje przedstawić to zdarzenie jako dzieło przypadku ale Publiczność nie chce tego słuchać.
Dramat romantyczny chętnie sięgał do wcześniejszych doskonałych wzorców sztuki dramatopisarskiej odbiegających od klasycznego wzorca. Ulubionym twórcą był William Szekspir. Słowacki z upodobaniem czerpał inspirację i wzorce z jego dramatów.
Jedną z cech dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z kategorii mimesis / naśladowanie rzeczywistości / na rzecz tworzenia fantastycznego świata. Tak też postąpił Słowacki umieszczając akcję swojego dramatu „Balladyna” w czasach bajecznych i wprowadzając do niego osoby fantastyczne: Goplanę, Skierkę i Chochlika.
Kolejną cechą dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z zasady decorum poprzez wprowadzenie śmiesznych, rubasznych scen. U Słowackiego taką funkcję spełnia Grabiec, który dodaje komizmu każdej scenie, w której prezentuje swoją prostacką naturę. Niestety, nie chroni go to przed tragicznym końcem.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -
Balladyna - problematyka, opracowanie
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim
Spis treści
- Konflikty moralne w „Balladynie”
- „Balladyna” - bohaterowie
- Symbolika w „Balladynie”
- „Balladyna” - wątek polityczny
- „Balladyna” - komizm i ironia w tragedii
- „Balladyna” - budowa dramatu
- Problematyka władzy w „Balladynie”
- Ironiczny obraz historii w „Balladynie”
- Elementy powieści gotyckiej w „Balladynie”
- „Balladyna” jako antybaśń i antydramat
- „Balladyna” dramatem namiętności i zbrodni
- Świat rzeczywisty i świat fantastyczny w „Balladynie”
- Związek „Balladyny” z dramatem szekspirowskim
- Elementy baśniowe w „Balladynie”
Problem namiętności zepchnięty zostaje na drugi plan. Niemniej jednak, niektóre zachowania Balladyny świadczą o tym, że jest to kobieta z temperamentem. W jej życiu istnieje co najmniej trzech mężczyzn – Grabiec, Kirkor i Kostryn. Spotyka się z Grabcem ale nie przeszkadza jej to w dążeniu przemocą do małżeństwa z Kirkorem. Po ślubie, natychmiast, gdy wyjeżdża, zamienia go na Kostryna. Z żadnym z tych mężczyzn nie łączą ją związki uczuciowe. Gdy stają się niewygodni, pozbywa się ich w definitywny sposób.
Okazuje się, że władza jest bardziej istotną sprawą, niż jakiekolwiek związki partnerskie. Balladyna nie chce z nikim władzy dzielić. Nawet Kostryn, który w momencie zdobycia korony Lecha miał przebłysk zbrodniczej myśli, nie posunął się w czynach tak daleko jak ona.
Świat rzeczywisty i świat fantastyczny w „Balladynie”
Należałoby zacząć od tego, że Juliusz Słowacki umieścił akcję swojego dramatu „Balladyna” w czasach, jak sam to określił – bajecznych. Wprawdzie Wincenty Kadłubek i Jan Długosz wspominają w kronikach o prapoczątkach państwa polskiego i dynastii Popielów ale traktowane jest to raczej jako legenda, a nie zapis wydarzeń historycznych.
Postacie występujące w „Balladynie” podzielił Słowacki na dwie kategorie: osoby i osoby fantastyczne. Do osób fantastycznych należą Goplana, Skierka i Chochlik. Pozostali są osobami realnymi.
W sztuce Słowackiego świat realny miesza się ze światem fantastycznym. Nimfa wodna Goplana i jej diabliki żyją obok ludzi. Duchy te związane są ze światem przyrody. Goplana jest królową fal na jeziorze Gopło. Jej władzy podlegają drzewa, kwiaty, owady, drobne żyjątka wodne. Skierka i Chochlik są jej sługami.
Te fantastyczne twory mają swój wpływ na ludzi. Sprowokowane, potrafią ingerować w ich życie. Zakochana w człowieku Goplana postanawia pomieszać ludziom plany i pokierować biegiem wydarzeń tak, by zachować swojego ukochanego czyli Grabca dla siebie.
Z działań Goplany nie wynika jednak nic dobrego. Nie rozumie ona świata ludzi, który rządzi się własnymi prawami. Panuje w nim przemoc, walka o władzę i majątek, pycha i oszustwo. Już na samym początku tragedii dowiadujemy się, że Pustelnik jest zdetronizowanym królem Popielem III, którego z tronu usunął jego brat. Niebawem łagodna, szczera i ustępliwa Alina ginie z rąk zaborczej Balladyny. W następnej kolejności ofiarami panującej przemocy stają się również inni bohaterowie sztuki. Z powodu korony Lecha ginie nawet prostoduszny i naiwny Grabiec.
Zajmująca się głównie roztaczaniem piękna Goplana jest bezsilna wobec ludzkich żądz, intryg i manipulacji. Przerażona skutkami działań ludzi, odlatuje z kluczem żurawi, zabierając ze sobą swoje diabliki.
Ponad tym wszystkim istnieje jednak jakaś inna siła sprawcza, która przywraca równowagę w świecie ludzi uwikłanych w walki o władzę i zbrodnicze manipulacje. Balladyna zostaje rażona piorunem i ginie. Dziejopis Wawel próbuje przedstawić to zdarzenie jako dzieło przypadku ale Publiczność nie chce tego słuchać.
Związek „Balladyny” z dramatem szekspirowskim
Dramat romantyczny chętnie sięgał do wcześniejszych doskonałych wzorców sztuki dramatopisarskiej odbiegających od klasycznego wzorca. Ulubionym twórcą był William Szekspir. Słowacki z upodobaniem czerpał inspirację i wzorce z jego dramatów.
Jedną z cech dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z kategorii mimesis / naśladowanie rzeczywistości / na rzecz tworzenia fantastycznego świata. Tak też postąpił Słowacki umieszczając akcję swojego dramatu „Balladyna” w czasach bajecznych i wprowadzając do niego osoby fantastyczne: Goplanę, Skierkę i Chochlika.
Kolejną cechą dramatu szekspirowskiego jest rezygnacja z zasady decorum poprzez wprowadzenie śmiesznych, rubasznych scen. U Słowackiego taką funkcję spełnia Grabiec, który dodaje komizmu każdej scenie, w której prezentuje swoją prostacką naturę. Niestety, nie chroni go to przed tragicznym końcem.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 - - 8 -