Jesteś w:
Mistrz i Małgorzata
Utworem podejmującym motyw miłości jest dzieło Michaiła Bułhakowa „Mistrz i Małgorzata”, uznane za arcydzieło literatury światowej. W powieści spotykamy się z sytuacją, gdy miłość ocala bohaterów. Już sam autor nam to uświadamia rozpoczynając jeden z rozdziałów słowami: „Za mną czytelniku! Któż to powiedział ci, że nie ma już na świecie prawdziwej, wiernej i wiecznej miłości? A niechże wyrwa temu kłamcy jego plugawy język”.
Miłość dwojga tytułowych bohaterów jest magiczna. Para żyje w Moskwie w latach trzydziestych dziewiętnastego wieku, kiedy to wszechogarniający duch komunistyczny wpływa na postępowanie mieszkańców, podporządkowanych systemowi. Mistrz jest pisarzem, nie zgadza się z panującymi normami, gdzie wszystko, nawet literatura podporządkowana jest ustrojowi. Posiadając własny system wartości oraz głosząc sprzeczne z prawem poglądy, zostaje usunięty ze Stowarzyszenia Moskiewskich Pisarzy. Bohater poznaje Małgorzatę na wiosnę, na ulicy i jest pewien, podobnie jak ona, że są dla siebie stworzeni. Zapamiętał kwiaty mimozy, które trzymała w rękach, każdy jej gest, wyraz twarzy, ruch.
Główna bohaterka, pomimo, że ma męża, twierdzi, iż Mistrz jest stworzony dla niej. Dziękuje mu za „uratowanie życia”, gdyż dzięki niemu jej egzystencja nabrała sensu. Spotkania kochanków są potajemne i odbywają się w małym domku przy Arbacie. Ich uczucie jest, więc nacechowana tęsknotą, oczekiwaniem, ale również smutkiem i tęsknotą. Mistrz traci wiarę w swe zdolności pisarskie, postanawia spalić swoje dzieło, historię o Poncjuszu Piłacie. Środkową część powieści w ostatniej chwili ratuje ukochana. Z powodu męża Małgorzaty, zakochani muszą przerwać swe spotkania. W tym czasie również Mistrz zostaje usunięty ze swego mieszkania i, popadając w obłęd, osadzony w szpitalu dla psychicznie chorych.
strona: - 1 - - 2 -
Motyw miłości w „Mistrzu i Małgorzacie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimUtworem podejmującym motyw miłości jest dzieło Michaiła Bułhakowa „Mistrz i Małgorzata”, uznane za arcydzieło literatury światowej. W powieści spotykamy się z sytuacją, gdy miłość ocala bohaterów. Już sam autor nam to uświadamia rozpoczynając jeden z rozdziałów słowami: „Za mną czytelniku! Któż to powiedział ci, że nie ma już na świecie prawdziwej, wiernej i wiecznej miłości? A niechże wyrwa temu kłamcy jego plugawy język”.
Miłość dwojga tytułowych bohaterów jest magiczna. Para żyje w Moskwie w latach trzydziestych dziewiętnastego wieku, kiedy to wszechogarniający duch komunistyczny wpływa na postępowanie mieszkańców, podporządkowanych systemowi. Mistrz jest pisarzem, nie zgadza się z panującymi normami, gdzie wszystko, nawet literatura podporządkowana jest ustrojowi. Posiadając własny system wartości oraz głosząc sprzeczne z prawem poglądy, zostaje usunięty ze Stowarzyszenia Moskiewskich Pisarzy. Bohater poznaje Małgorzatę na wiosnę, na ulicy i jest pewien, podobnie jak ona, że są dla siebie stworzeni. Zapamiętał kwiaty mimozy, które trzymała w rękach, każdy jej gest, wyraz twarzy, ruch.
Główna bohaterka, pomimo, że ma męża, twierdzi, iż Mistrz jest stworzony dla niej. Dziękuje mu za „uratowanie życia”, gdyż dzięki niemu jej egzystencja nabrała sensu. Spotkania kochanków są potajemne i odbywają się w małym domku przy Arbacie. Ich uczucie jest, więc nacechowana tęsknotą, oczekiwaniem, ale również smutkiem i tęsknotą. Mistrz traci wiarę w swe zdolności pisarskie, postanawia spalić swoje dzieło, historię o Poncjuszu Piłacie. Środkową część powieści w ostatniej chwili ratuje ukochana. Z powodu męża Małgorzaty, zakochani muszą przerwać swe spotkania. W tym czasie również Mistrz zostaje usunięty ze swego mieszkania i, popadając w obłęd, osadzony w szpitalu dla psychicznie chorych.
strona: - 1 - - 2 -