Jesteś w:
Potop
Henryk Sienkiewicz w „Potopie” stworzył obraz romantycznej wojenki. Opisy bitew pełne są dynamiki i barw. Wydaje się, że słyszymy rżenie koni, chrzęst zbroi, uderzenia mieczy i wystrzały z dział armatnich. Dużo jest krwi, hałasu i jęków ofiar. Jednak bardziej niż okrucieństwo wojny wyeksponowane jest bohaterstwo walczących. Sienkiewiczowski rycerz nie jest już czarno-biały. Jest przede wszystkim niedoskonałym człowiekiem, tak jak Andrzej Kmicic. Zawadiaka, nieco naiwny, skłonny do bijatyk, gotowy wyzwać na pojedynek cały świat. W głębi serca jest on jednak odważnym i mężnym patriotą. Prowadzi wojnę nie tylko ze Szwedami ale i ze swym ognistym temperamentem. Barokowy żołnierz powinien być również dowcipny, przebiegły i pomysłowy, jak Onufry Zagłoba, który udowadnia, że nawet największa siła bez odrobiny sprytu jest bezużyteczna. Rycerz to też wierny kompan, przyjaciel i przede wszystkim niezawodny w walce szermierz jakim był Michał Wołodyjowski – wielki duchem mimo małego wzrostu.
Przedstawiona w „Potopie” wojna jest po części taka, jak jej bohaterowie: hałaśliwa, głośna, swawolna, dynamiczna i barwna. Na dalszy plan schodzą jej katastrofalne skutki. Dostrzegamy w niej przede wszystkim potężną siłę. Wojna bardziej zachwyca niż przeraża, interesuje, wzbudza podziw, a nie odstrasza. Nic dziwnego, przecież to romantyczna legenda pisana ku pokrzepieniu serc.
Wojna w „Potopie” to także niezwykła romantyczna przygoda dająca możliwość na zdobycie chwały. W utworze znajdziemy opisy kilku bitew - np. pod Warką, Tarnobrzegiem, Rudnikiem, Prostkami, odbicie Warszawy z rąk Szwedów. Opisy te są dość podobne. Przede wszystkim, cechuje je szczegółowość. Walki przedstawione są niezwykle dokładnie. Sienkiewicz idealizuje postaci Polaków. Choć w książce znajdziemy wiele przykładów zdrajców, nasza uwaga skupia się raczej na bohaterach pozytywnych - np. Kmicicu, Wołodyjowskim, Zagłobie - którzy w walce wykazują się odwagą i honorem.
strona: - 1 - - 2 -
Motyw wojny w „Potopie”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimHenryk Sienkiewicz w „Potopie” stworzył obraz romantycznej wojenki. Opisy bitew pełne są dynamiki i barw. Wydaje się, że słyszymy rżenie koni, chrzęst zbroi, uderzenia mieczy i wystrzały z dział armatnich. Dużo jest krwi, hałasu i jęków ofiar. Jednak bardziej niż okrucieństwo wojny wyeksponowane jest bohaterstwo walczących. Sienkiewiczowski rycerz nie jest już czarno-biały. Jest przede wszystkim niedoskonałym człowiekiem, tak jak Andrzej Kmicic. Zawadiaka, nieco naiwny, skłonny do bijatyk, gotowy wyzwać na pojedynek cały świat. W głębi serca jest on jednak odważnym i mężnym patriotą. Prowadzi wojnę nie tylko ze Szwedami ale i ze swym ognistym temperamentem. Barokowy żołnierz powinien być również dowcipny, przebiegły i pomysłowy, jak Onufry Zagłoba, który udowadnia, że nawet największa siła bez odrobiny sprytu jest bezużyteczna. Rycerz to też wierny kompan, przyjaciel i przede wszystkim niezawodny w walce szermierz jakim był Michał Wołodyjowski – wielki duchem mimo małego wzrostu.
Przedstawiona w „Potopie” wojna jest po części taka, jak jej bohaterowie: hałaśliwa, głośna, swawolna, dynamiczna i barwna. Na dalszy plan schodzą jej katastrofalne skutki. Dostrzegamy w niej przede wszystkim potężną siłę. Wojna bardziej zachwyca niż przeraża, interesuje, wzbudza podziw, a nie odstrasza. Nic dziwnego, przecież to romantyczna legenda pisana ku pokrzepieniu serc.
Wojna w „Potopie” to także niezwykła romantyczna przygoda dająca możliwość na zdobycie chwały. W utworze znajdziemy opisy kilku bitew - np. pod Warką, Tarnobrzegiem, Rudnikiem, Prostkami, odbicie Warszawy z rąk Szwedów. Opisy te są dość podobne. Przede wszystkim, cechuje je szczegółowość. Walki przedstawione są niezwykle dokładnie. Sienkiewicz idealizuje postaci Polaków. Choć w książce znajdziemy wiele przykładów zdrajców, nasza uwaga skupia się raczej na bohaterach pozytywnych - np. Kmicicu, Wołodyjowskim, Zagłobie - którzy w walce wykazują się odwagą i honorem.
strona: - 1 - - 2 -