Jesteś w:
Tango
Sztuka Sławomira Mrożka „Tango” jest pod względem cech gatunkowych tragikomedią, na którą składają się elementy parodii, groteski i absurdu.
Dramat zbudowany został z III aktów. Nie są one podzielone na sceny. Tekst sztuki wzbogacił autor o obszerne i szczegółowe didaskalia przeznaczone dla inscenizacji. Miejscem akcji jest salon w mieszkaniu Stomila i Eleonory. Przylegają do niego inne pomieszczenia ale widz ogląda tylko drzwi. W akcie II otwierają się drzwi do sąsiedniego pokoju, gdzie Stomil, który miał zabić Edka siedzi z nim i z kobietami przy grze w karty.
Akt I dramatu jest ekspozycją. Widz poznaje wszystkich bohaterów sztuki. Ma też okazję przyjrzeć się ich salonowi, który jest świadectwem rozkładu, w jakim funkcjonują. Zawiązanie akcji następuje w chwili, gdy Artur wyraża swój sprzeciw wobec stylu życia obowiązującego w ich domu. Rozwój akcji to przygotowania planu Artura zmierzającego do odnowy form i zasad obowiązujących w domu / akt II /. Punktem kulminacyjnym ma być ślub Artura z Alą. W akcie III dochodzi do szeregu perypetii – odwołanie ślubu, śmierć Eugenii, poszukiwanie przewodniej idei. Rozwiązanie akcji stanowi śmierć Artura i przejęcie władzy przez Edka.
Jeśli chodzi o język dramatu - jest on językiem potocznym, zgodnym z pochodzeniem bohaterów. Inteligenci mówią inaczej niż plebejusz Edek. Posługują się językiem literackim, lekko zmanierowanym pod kątem ich poglądów. Staroświecki, dobrze wychowany Eugeniusz czasami używa przestarzałych sformułowań – np. „po gębie nie zaszkodzi”. Język Stomila i Artura różni się tylko słownictwem związanym z argumentacją w dyskusji i ładunkiem emocjonalnym.
Na tle tej inteligenckiej grupy Edek jest rzeczywiście obcym elementem. Jego wypowiedzi są krótkie, proste i dosadne. Dopiero przy grze w karty, w której Artur nie uczestniczy, wszyscy zaczynają posługiwać się tym samym językiem – gwarą środowiskową związaną z karcianymi obyczajami. Teatr Mrożka jest teatrem słowa i dialogu.
Budowa i język dramatu „Tango”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimSztuka Sławomira Mrożka „Tango” jest pod względem cech gatunkowych tragikomedią, na którą składają się elementy parodii, groteski i absurdu.
Dramat zbudowany został z III aktów. Nie są one podzielone na sceny. Tekst sztuki wzbogacił autor o obszerne i szczegółowe didaskalia przeznaczone dla inscenizacji. Miejscem akcji jest salon w mieszkaniu Stomila i Eleonory. Przylegają do niego inne pomieszczenia ale widz ogląda tylko drzwi. W akcie II otwierają się drzwi do sąsiedniego pokoju, gdzie Stomil, który miał zabić Edka siedzi z nim i z kobietami przy grze w karty.
Akt I dramatu jest ekspozycją. Widz poznaje wszystkich bohaterów sztuki. Ma też okazję przyjrzeć się ich salonowi, który jest świadectwem rozkładu, w jakim funkcjonują. Zawiązanie akcji następuje w chwili, gdy Artur wyraża swój sprzeciw wobec stylu życia obowiązującego w ich domu. Rozwój akcji to przygotowania planu Artura zmierzającego do odnowy form i zasad obowiązujących w domu / akt II /. Punktem kulminacyjnym ma być ślub Artura z Alą. W akcie III dochodzi do szeregu perypetii – odwołanie ślubu, śmierć Eugenii, poszukiwanie przewodniej idei. Rozwiązanie akcji stanowi śmierć Artura i przejęcie władzy przez Edka.
Jeśli chodzi o język dramatu - jest on językiem potocznym, zgodnym z pochodzeniem bohaterów. Inteligenci mówią inaczej niż plebejusz Edek. Posługują się językiem literackim, lekko zmanierowanym pod kątem ich poglądów. Staroświecki, dobrze wychowany Eugeniusz czasami używa przestarzałych sformułowań – np. „po gębie nie zaszkodzi”. Język Stomila i Artura różni się tylko słownictwem związanym z argumentacją w dyskusji i ładunkiem emocjonalnym.
Na tle tej inteligenckiej grupy Edek jest rzeczywiście obcym elementem. Jego wypowiedzi są krótkie, proste i dosadne. Dopiero przy grze w karty, w której Artur nie uczestniczy, wszyscy zaczynają posługiwać się tym samym językiem – gwarą środowiskową związaną z karcianymi obyczajami. Teatr Mrożka jest teatrem słowa i dialogu.