Jesteś w:
Wesele
„Wesele” pod wieloma względami przypomina sztukę antyczną. Możemy tu odnaleźć między innymi jedność miejsca, akcji i czasu – cała akcja rozgrywa się przecież jednej nocy, w tej samej chacie. Ponadto w scenie nawiedzenia Pana Młodego przez Hetmana pojawia się znany z antyku chór.
Dramat Wyspiańskiego zbudowany jest z trzech mniej więcej równych objętościowo aktów, jednak diametralnie od siebie różnych pod względem tematyki i zastosowanych zabiegów artystycznych. Pierwszy akt określany bywa „krakowską szopką” i bez wątpienia jest gatunkowo najlżejszy. Jego problematyka jest typowo obyczajowa. Akt pierwszy jest skomponowany na zasadzie scen dialogów pomiędzy starannie dobranymi bohaterami reprezentującymi strony Pana Młodego i Pani Młodej. Zetknięcie dwóch światów – miejskiego i wiejskiego zazwyczaj daje komediowy efekt. Ponadto czytelnik poznaje dość dobrze gości weselnych. W scenach, w których występują goście z reprezentujący tę samą klasę społeczną widać natomiast wzajemne zrozumienie i zgodność poglądów.
Drugi akt utrzymany jest kompozycyjnie w podobnej konwencji, jednak zmianie ulega typ dramatu. Nie mamy już do czynienia z komedią obyczajową, a z dramatem fantastycznym, czego największym dowodem jest pojawienie się bohaterów nadprzyrodzonych. Wciąż to dialog jest podstawową formą przekazywania treści, jednak tym razem bohaterowie zostają dobrani w pary z widmami i upiorami.
Akt trzeci różni się najbardziej od dwóch poprzednich. Tutaj dialog nie jest już aż tak ważny, jak towarzyszące mu wydarzenia. Akcja dramatu przenosi się z chaty na dziedziniec, gdzie gromadzą się coraz większe oddziały chłopów. Właśnie sceny zbiorowe są kolejnym czynnikiem różnicującym akt trzeci od pierwszego i drugiego. Bohaterowie nie spotykają się w dwójkach czy trójkach, lecz występują w większych grupach. W ostatnim akcie mamy do czynienia z dramatem narodowym.
Kompozycja „Wesela”
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim„Wesele” pod wieloma względami przypomina sztukę antyczną. Możemy tu odnaleźć między innymi jedność miejsca, akcji i czasu – cała akcja rozgrywa się przecież jednej nocy, w tej samej chacie. Ponadto w scenie nawiedzenia Pana Młodego przez Hetmana pojawia się znany z antyku chór.
Dramat Wyspiańskiego zbudowany jest z trzech mniej więcej równych objętościowo aktów, jednak diametralnie od siebie różnych pod względem tematyki i zastosowanych zabiegów artystycznych. Pierwszy akt określany bywa „krakowską szopką” i bez wątpienia jest gatunkowo najlżejszy. Jego problematyka jest typowo obyczajowa. Akt pierwszy jest skomponowany na zasadzie scen dialogów pomiędzy starannie dobranymi bohaterami reprezentującymi strony Pana Młodego i Pani Młodej. Zetknięcie dwóch światów – miejskiego i wiejskiego zazwyczaj daje komediowy efekt. Ponadto czytelnik poznaje dość dobrze gości weselnych. W scenach, w których występują goście z reprezentujący tę samą klasę społeczną widać natomiast wzajemne zrozumienie i zgodność poglądów.
Drugi akt utrzymany jest kompozycyjnie w podobnej konwencji, jednak zmianie ulega typ dramatu. Nie mamy już do czynienia z komedią obyczajową, a z dramatem fantastycznym, czego największym dowodem jest pojawienie się bohaterów nadprzyrodzonych. Wciąż to dialog jest podstawową formą przekazywania treści, jednak tym razem bohaterowie zostają dobrani w pary z widmami i upiorami.
Akt trzeci różni się najbardziej od dwóch poprzednich. Tutaj dialog nie jest już aż tak ważny, jak towarzyszące mu wydarzenia. Akcja dramatu przenosi się z chaty na dziedziniec, gdzie gromadzą się coraz większe oddziały chłopów. Właśnie sceny zbiorowe są kolejnym czynnikiem różnicującym akt trzeci od pierwszego i drugiego. Bohaterowie nie spotykają się w dwójkach czy trójkach, lecz występują w większych grupach. W ostatnim akcie mamy do czynienia z dramatem narodowym.