Jesteś w:
Potop
W „Potopie” Sienkiewicz sięga do popularnych motywów powieści awanturniczych i sensacyjnych:
Występuje dwóch pretendentów do ręki jednej kobiety. Jeden z nich jest szlachetnym patriotą, a drugi zdrajcą
Wewnętrzne rozterki bohaterów
Motyw przebrania
Motyw porwania
Liczne pojedynki
Listy wpadające w niepożądane ręce
Podróże kształcące bohatera
Niedomówienia
Konstruowanie postaci i zdarzeń na podstawie kontrastów
Szczególne znaczenie w powieści odgrywają dialogi. Nadają one dziełu charakter dramatyczny. Ponad to mogą posuwać akcję, często charakteryzują konkretne postaci, których dotyczą dane rozmowy, dostarczają również informacji natury ogólnej, np. politycznej. Dialogi rzecz jasna mogą pełnić wiele funkcji równocześnie.
W „Potopie” napotykamy na doskonale skonstruowane sceny zbiorowe. Powieść ma charakter wojenny, dlatego dominują obrazy bitew, które są niezwykle plastycznie przedstawione. Czytelnik często ma wrażenie jakby oglądał je własnymi oczyma. Brak za to opisów przyrody.
Specyficznie ukształtowany jest także język „Potopu”. Przeważają czasowniki, mniej jest za to rzeczowników i przymiotników. Płynie stąd niewątpliwy wniosek, że akcja ma dynamiczny charakter. Język bohaterów jest archaizowany, ale w specyficzny sposób. Sienkiewicz unika mało zrozumiałych makaronizmów. Postaci mówią dawnym językiem, ale zrozumiałym dla współczesnego odbiorcy. Co ważne właściwie każda z postaci ma swój indywidualny język, którym się posługuje.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -
Kompozycja Potopu
Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskimW „Potopie” Sienkiewicz sięga do popularnych motywów powieści awanturniczych i sensacyjnych:
Występuje dwóch pretendentów do ręki jednej kobiety. Jeden z nich jest szlachetnym patriotą, a drugi zdrajcą
Wewnętrzne rozterki bohaterów
Motyw przebrania
Motyw porwania
Liczne pojedynki
Listy wpadające w niepożądane ręce
Podróże kształcące bohatera
Niedomówienia
Konstruowanie postaci i zdarzeń na podstawie kontrastów
Szczególne znaczenie w powieści odgrywają dialogi. Nadają one dziełu charakter dramatyczny. Ponad to mogą posuwać akcję, często charakteryzują konkretne postaci, których dotyczą dane rozmowy, dostarczają również informacji natury ogólnej, np. politycznej. Dialogi rzecz jasna mogą pełnić wiele funkcji równocześnie.
W „Potopie” napotykamy na doskonale skonstruowane sceny zbiorowe. Powieść ma charakter wojenny, dlatego dominują obrazy bitew, które są niezwykle plastycznie przedstawione. Czytelnik często ma wrażenie jakby oglądał je własnymi oczyma. Brak za to opisów przyrody.
Specyficznie ukształtowany jest także język „Potopu”. Przeważają czasowniki, mniej jest za to rzeczowników i przymiotników. Płynie stąd niewątpliwy wniosek, że akcja ma dynamiczny charakter. Język bohaterów jest archaizowany, ale w specyficzny sposób. Sienkiewicz unika mało zrozumiałych makaronizmów. Postaci mówią dawnym językiem, ale zrozumiałym dla współczesnego odbiorcy. Co ważne właściwie każda z postaci ma swój indywidualny język, którym się posługuje.
strona: - 1 - - 2 - - 3 -